Γλυκιά Ανεμοζάλη

~Κεφάλαιο 1~

Αντίο, Θεσσαλονίκη μου...

Μένω να κοιτάζω το άδειο σπίτι και δάκρυα έχουν αρχίσει να πέφτουν στα μάγουλά μου. Ακόμη θυμάμαι τον μπαμπά μου να ανεβάζει με τις σκάλες το γραφειάκι μου και τη μαμά μου να καθαρίζει με μανία τα τζάμια για να κολλήσω αυτοκόλλητα με λουλούδια. Οι διπλές κουρτίνες σε γκρι ανοιχτό και πράσινο χρώμα αναχαίτιζαν το φως του ήλιου που πάσχιζε να μπει μέσα και ο μεγάλος, επίσης, γκρι τριθέσιος καναπές-κρεβάτι κάλυπτε όλο το χώρο για να μη φαίνεται πλέον τόσο άδειος. Είχα φροντίσει να πάρω τουλάχιστον δέκα μαξιλάρια σε γκρι, μωβ, πράσινο, μπεζ και ζαχαρί χρώμα αλλά και ένα τραπεζάκι σε απόχρωση μόκας για να ακουμπάω το φαγητό μου όταν χάζευα τις αγαπημένες μου σειρές στην εντοιχισμένη τηλεόραση.

Τα ξύλινα ράφια σε συνδυασμό με το ξύλινο πάτωμα προκαλούσαν μια αίσθηση ζεστασιάς καθώς τα γήινα χρώματα που είχα επιλέξει για την διακόσμηση όλου του σπιτιού ήταν ένας συνδυασμός που μου έλυνε τα χέρια, επιτυγχάνοντας έτσι ένα κλασικό και κομψό αποτέλεσμα. Ο χώρος ήταν ό,τι έπρεπε για να σε βοηθήσει να συγκεντρωθείς τις ημέρες που έτρεχες για να διαβάσεις όλη την ύλη της εξεταστικής αφού η μίνιμαλ διακόσμηση δεν έκανε «θόρυβο», προσδίδοντας μάλιστα μια διάθεση πολυτέλειας και μεγαλοπρέπειας με μοναδικό στυλ.

Το υπνοδωμάτιο βάφτηκε γρήγορα σε μπεζ και απαλό πράσινο χρώμα με γκρι μικρά καδράκια να κοσμούν τον τοίχο πάνω από τα κεφαλάρι του κρεβατιού. Το μπεζ πάπλωμα υπερκάλυπτε το στρώμα και μεγάλες μαξιλάρες είχαν τοποθετηθεί κατά μήκος του προσφέροντας μια αίσθηση χαλάρωσης και ασφάλειας. Η μεγάλη λευκή συρταριέρα ήταν σωτήρια λύση για να τοποθετηθούν όλα μου τα ρούχα σε τάξη. Βέβαια, σκέπαζε όλο το δωμάτιο αλλά ο αποθηκευτικός χώρος κάτω από το κρεβάτι ήταν σωτήριος για να χωρέσει παπούτσια ή άλλα αντικείμενα. Όμως, η τελευταία και πιο σημαντική πινελιά ήταν το σύστημα κρυφού φωτισμού στον ένα τοίχο του δωματίου με την γυψοσανίδα να κρύβει περίτεχνα τα καλώδια ώστε να μη φαίνεται το αποτέλεσμα αντιαισθητικό.

Το μικρό μπαλκονάκι που έβλεπε στην θάλασσα, ζωντάνεψε όταν και χρησιμοποίησα συρματόπλεγμα για να κρεμάσω μερικά κασπό κάθετα στον τοίχο, δημιουργώντας έτσι μια καταπράσινη γωνιά. Την μοντέρνα και cosy ατμόσφαιρα, ολοκλήρωσε ο μεγάλος γωνιακός καναπές με παλέτες και μαξιλάρια καθώς και ένα χαλάκι, για να φαίνεται ακόμη και το πάτωμα σαν καθιστικό.

Τα τέσσερα χρόνια κύλησαν σαν νερό και δυσκολευόμουν να αντιληφθώ ότι κρατούσα κιόλας στα χέρια μου τον πάπυρο με το πτυχίο μου. Σε λίγες ώρες το φοιτητικό μου σπίτι θα περνούσε στα χέρια ενός άλλου νοικάρη.
Άραγε, θα το αγαπούσε όπως το αγάπησα εγώ;
Έριξα μια τελευταία ματιά στα δωμάτια ενώ συνέχιζα να κλαίω.
Έβγαλα δειλά δειλά το κλειδί από την πόρτα και το ακούμπησα στο ξύλινο πάσο.
Αυτό ήταν Ζωή...
Μεγάλωσες πια και κρατάς τη ζωή σου στα χέρια σου...
Και κυριολεκτικά και μεταφορικά...