LİYANLAR

3.Bölüm

Başım çatlıyordu.

"Uyanıyor sanki?"

Fatih abimin sesiydi sanırım bu ses.

"Evet uyanıyor."

Bu ses de babamındı.

Gözlerimi açınca gördüğüm beyaz tavan beni şaşırtmadı, hastanede olduğumu anlamıştım zaten.

Doğrulmaya çalışınca birinin bana yardım ettiğini gördüm, bu kişi Alp'ti.

Ne zaman gelmişlerdi?

"Sağol."
Diyerek doğruldum ama gördüklerimin kabus olmasını diledim.
Resmen çökmüş bir şekilde bana bakan biyolojik anne baba ve ailem beni şaşırtmamıştı ama görmemek isterdim.

"Kızım iyi misin?"

"İyiyim anne,ne zaman çıkabilirim?
Odamda uyumak istiyorum."

Cidden kendi yatağımı istiyordum.Hastane yatağı ne kadar rahat olursa olsun benim yatağımın yerini tutamazdı.

"Serumun bitti kızım,abin hemşire çağırmaya gitti gelip çıkarınca gideriz."

Hemşire bir an önce gelse iyi olurdu.
Başım feci ağrıyordu.

Odanın kapısı açılınca oraya baktım Akgün abim ve arkasında Rüya abla vardı.
Rüya abla Akgün abimin arkadaşıydı.

Abim hemen yanıma gelip yatağa oturdu.

"Seni odada göremeyince ne hale geldim haberin var mı? Neden haber vermeden gidiyorsun,birde Asaf'ı arıyorsun,ben ne diye duruyorum orda?"

"Abi bunu sonra konuşsak olur mu?
Şuan başım çok ağrıyor ve eve gitmek istiyorum."
Migrenim tutmuştu yine.

"Tamam bebeğim ama bu konuyu konuşacağız tamam mı?"
Kafamı onaylar anlamda salladım bu sırada Rüya abla da serumu çıkarmaya gelmişti, abimi yataktan kaldırıp onun yerine kendi geçti fakat yatağa oturmadı.

"Nasılsın canım? İstersen bir ağrı kesici serum daha verebilirim."

"Sağol Rüya abla,ama eve gitmek istiyorum."

"Peki canım."

Serum çıkarma işi bitince ayaklanacaktım ki Fatih abim beni kucağına almıştı.

Kollarımı boynuna dolayıp kafamı göğsüne yasladım.

Abim bu kadar çabuk adapte olmama kıkırdayıp yürümeye devam etti.

Arabaya gelince abim beni arkaya oturtup yanıma oturdu.Bende hemen kafamı göğsüne yasladım uyumaya çalıştım ama ağrı kesici almadan uyuyamayacaktım.

Anne ve babam ise o aileyle konuşuyordu.

Umarım beni almak istemezler.

İsterler tabi sen onların kızlarısın.

Değilim.

Değildim.

Onların kızı olmak istemiyordum.

Kimisi şımarık olduğumu düşünebilirdi ama bunca yıl sonra olan olaylar psikolojik olarak beni fazla etkilemişti.
Sanırım mantıklı düşünemiyordum.

Annemler de binince hastaneden ayrılmıştık.

Akgün abim Asaflar ile konuşmuş ve onları eve göndermişti.

Hala öğlen olduğu için ve dinlenmem için şimdi gelmemişlerdi sanırım.

"Adama bak! Benden kızımı alacakmış hayret de birşey."