විරාන්යා..♥️ [COMPLETED]

02

දැන් පාන්දර දෙකයි.මම වොෂ් දාලා මගේ කාමරේට ඇවිත් ඇදට වැටුනා.කොච්චර රෑ උනත් මට විරාශා නැති උන දවසේ ඉඳලා sleeping pills නැතුව නින්ද යන්නේ නෑ කියල දන්න නිසා මම මගේ කාමරේ උඩ ස්ලැබ් එක දිහා බලාගෙන කල්පනා කලේ මේ අවුරුදු දෙක ඇතුලේ මගේ ජීවිතේ කොච්චර වෙනස් උනාද කියල.

විරාශා මගෙන් ඈතට යන්න කලින් අපි සතුටෙන් හිටිය මොන ප්‍රශ්න මැද උනත්..වෙන්වීමක් කියල දෙයක් අපේ හීනෙකවත් තිබුණේ නැති තරම්..ඉතින් එයා නැතුව මම මෙහෙම ජීවත් වෙනවා කියන එක මටත් පුදුමයක්..

මම මගේ චේන් එකේ පෙන්ඩන්ට් එක අරගෙන පොඩි පෙක් එකක් තිබ්බා.ඒකෙ තිබුණේ විරාශාගෙයි මගෙයි කපල් පෙන්ඩන්ට් දෙකෙන් මගේ ගාව තිබුණ පුංචි හඳ පලුව.ඒකෙ පිටිපස්සේ v කොටල තිබුණා.එයා ගාව තිබුණේ පිටිපස්සේ A කොටපු පුංචි තරුවක්.

ඇඳ ඇතිරිල්ල දිගේ මගේ ඇඟිලි ගෙනියනකොට මට මතක් උනේ අපි ගෙවපු ලස්සන දවස් වගේම හීතල දවස් වල පොඩි ලමෙක් වගේ එයා මට ගුලිවෙලා හිටපු හැටි.

මම ඇඳෙන් නැගිටලා ගිහින් මගේ කාමරේ ටේබල් එක උඩ තිබුණ විරාෂා ගේ photo එක අරගෙන පපුවට තියල තදින් තුරුල් කරගත්තා.බැල්කනි එකෙන් ආපු සීතල හුලග මාව වටකරගනිද්දි මම තවත් විනාඩි ගානක් එහෙම්ම හිටියා.

ගිටාර් හෝල්ඩර් එකේ තිබුණ මගේ තද නිල් පාට ගිටාර් එකත් අරගෙන මම බැල්කනි එකට ගිහින් වාඩි උනා.මගේ එහා පැත්තෙන් විරාශාගේ photo එක තියල මම හිතට ආපු සින්දුවක් ඔහේ මුමුණණ ගමන් ගිටාර් එකත් හිමීට ප්ලේ කරන්න ගත්තා..

"නුඹ දැක මා නිවුනා..
ඒ රුවමයි දැනුනා...
ම්ම්ම්..."

"අයි මිස් යූ විරාශා..මෝ දෑන් එනිතින්.."

"I LOVE U EVERYDAY..EVERY MOMENT..EVERY SECOND..UNTIL MY DEATH..NO NO WE WON'T SEPARATE EVEN FROM DEATH MY BABY..I LOVE U MORE THAN MY LIFE ANYA.."

ගිටාර් එකේ එල්ලලා තිබුණ ටෙඩිබෙයා කීටැග් එක බඩ හරියෙන් ප්රෙස් කලාම විරාශාගේ කටහඬ ඇහෙන්න ගත්තා.මම මේ හඬ දවසට අඩුම  එකපාරක්හරි අහනවාමයි.ඒක හරියට මාව ජීවත් කරවන මැජික් එකක් වගේ..
ඒ ටෙඩී කී ටැග් එක මට දුන්නේ විරාශා අපේ 1st anniversary එකට.