ကျွန်တော်တို့အခုကမ်းခြေကိုနေ့လည်လောက်ရောက်လာပါပြီ။ဟိုတယ်မှာအနားယူပြီးညနေကျမှအပြတ်ကဲကြဖို့တိုင်ပင်ရင်းသက်ဆိုင်ရာအခန်းအသီးသီးဆီပြန်နားကြသည်။
အခန်းထဲရောက်ရောက်ချင်းကုတင်ပေါ်ပစ်လှဲရင်း
"အား....ပင်ပန်းလိုက်တာကွာ"
"တစ်လမ်းလုံးကျွန်တော်ပေါ်မှီအိပ်လာသူကများ.."
ဟုတ်ပါတယ်။အကိုဟာကားပေါ်မှာတစ်ချိန်လုံးကျွန်တော်ပုခုံးပေါ်မှီအိပ်လာသူပါ။ကျွန်တော်ကတော့အပြုံးမပျက်ဘဲလက်ကျင်နေတာတောင်ဂရုမစိုက်ဘဲအကို့ကိုပဲဂရုစိုက်နေတာပါ။အကို့သူငယ်ချင်းတွေကတော့ကျွန်တော်ကိုကြည့်ပြီးနှာခေါင်းရှုပ်ကြတယ်။
"အကိုရေအရင်ချိုးမလား။ကျွန်တော်ခဏနားချင်လို့"
"Gemiတော့ကားကိုခရီးဝေးစီးတိုင်းခေါင်းကိုက်တတ်တာခုထိမပျောက်သေးတာနော်။ရော့...အကိုဆေးထည့်လာတယ်။မင်းအကြောင်းသိလို့"
"အာ...ကျေးဇူးတင်ပါတယ်အကို။ကျွန်တော်မေ့နေခဲ့တာ"
"ဟုတ်ပါပြီ။ဒါဆိုခဏနားတော့"
အကိုဟာပြောပြီးရေချိုးခန်းထဲ၀င်သွားတော့သည်။ကျွန်တော်ကတော့အကိုပေးခဲ့သောဆေးထုတ်လေးကိုင်ကာကိုယ့်ရောဂါကိုယ်တောင်မေ့ပြီးပျော်နေတာ။ဘာမှမဟုတ်တဲ့အရာလေးတောင်အကို့စီကရလို့ထင်ပါရဲ့ပျော်နေလိုက်တာများ.....
ရေချိုးခန်းထဲကထွက်လာတော့ကုတင်ပေါ်မှာကလေးအနှီးထုပ်သလိုမျက်နှာဘဲဖော်ထားပြီးအိပ်နေသောကောင်လေးစိတ်ပူလို့
အနားသွားကာနှဖူးပေါ်လက်တင်ပြီးအဖျားစမ်းမယ်လုပ်မှခါမှရေချိုးပြီးတာသတိရလို့မစမ်းဖြစ်တော့ပေ။
အင်္ကျီအမြန်၀တ်ခေါင်းကိုရေခြောက်အောင်တောင်မသုတ်နိုင်ဘဲထိုကောင်လေးနားသွားကာရင်ခွင်ထဲထည့်ဖတ်ထားမိသည်။
အနွေးဓါတ်လေးရလို့ထင်ပ။ရင်ခွင်ထဲပိုလို့တောင်တိုးလာတော့သည်။ထိုကောင်လေးကိုဖက်ကာအနားယူအိပ်စက်မိတော့သည်။
