နိုးလာတာနဲ့အမျှရင်ခွင်ထဲကအနွေးလုံးလေးကြောင့်ကြည်နူးနေတာများထိန်းမရသိမ်းမရ။မပိုင်ဆိုင်ရတော့ဘူးထင်ခဲ့ပေမဲ့တကယ်တမ်းပိုင်ဆိုင်ရပြန်တော့လဲမယုံနိုင်ဖွယ်။
ရင်ခွင်ထဲကနှုတ်ခမ်းထော်ကာအိပ်ပျော်နေသောအနွေးလုံးလေးရဲ့ပါးကိုမွှေးကြူကာအိပ်ယာထမိတော့သည်။အကိုနိုးလာရင်အားရှိအောင်စားဖို့တစ်ခုခုထပြင်ရမယ်လေ။ဟီးဟီး....ပျော်နေတာများဖုံးမရဖိမရ....
_______________
နာကျင်ကိုက်ခဲမှုနှင့်အတူနိုးထလာရသောမနက်ခင်း။အခုချိန်မှာလက်ညိုးတောင်ထောင်ဖို့အားမရှိ။ဘေးဘီဝဲယာရှာကြည့်တော့ဘယ်သူမှမရှိ။
လူကအားမရှိသလိုဖြစ်ကာနုံချိနေတာကြောင့်ရယ်ပြီးတော့မျက်လုံးကိုလာဟပ်တဲ့ကိုယ်အပူချိန်ကြောင့်ဖျားနေပြီသိတာသိလိုက်ပါသည်။
လူတွေကဖျားရင်အားငယ်တတ်ကြတယ်တဲ့။အခုfourthလဲလူကတစ်ချက်လှုပ်လိုက်တာလဲနာနေတာများဘယ်နေရာကမှန်းတောင်မသိ။
ထထိုင်တော့တင်ပါးတစ်နေရာကဆိုးရွားစွာနာကျင်မှုကြောင့်ရယ်ဖျားတာရယ်ပေါင်းပြီးfourthတစ်ယောက်၀မ်းနည်းကာငိုချင်လာသည်။အဓိက ကတော့ဟိုကောင်ကိုရှာမတွေ့လို့ပင်။ဟိုကောင်ငါ့ကိုစားပြီးနားမလည်လုပ်သွားပြီထင်တယ်။
"အီးဟီး....အဟင့်...."
"ဟာအကိုဘာဖြစ်လို့ငိုနေတာလဲ။ဘာဖြစ်လို့လဲဟင်"
အကိုနိုးလောက်ပြီအထင်နဲ့သွားကြည့်တော့ကုတင်ပေါ်ငိုနေသူကြောင့်ပျာယာခတ်သွားရသည်။
"အဟင့်..မင်းမကောင်းတဲ့ကောင်"
ပြောရင်းလက်သီးဆုပ်လေးတွေနဲ့ထုရိုက်နေသူ
ကြောင့်လက်လေးကိုဖွဖွထိန်းကိုင်ထားရသည်။
"ကျွန်တော်ဘာလုပ်မိလို့လဲအကို"
"မင်း...မင်းညကငါ့ကိုဘာလုပ်တယ်ဆိုတာမမှတ်မိဘူးလား။စားပြီးနားမလည်လုပ်တာလား"
နှုတ်သီးကောင်းစွာပြန်စွာလာသူကြောင့်သဘောတကျရီမိသည်။နိုးလာတော့ကျွန်တော့်ကိုရှာမတွေ့လို့ထင်ပါရဲ့။
