"Sonunda gerçekler içinde masalımı buldum sevgilim."
Ruhu ölmüş olan herkese..
Sevdiği için her şeyi feda ede bilenlere...
Gerçeklik içinde masalı bula bilenlere..
Bazı anlar vardır. Yaşarsın ve yaşadığın acıya dayanamazsın. Kalbini söküp atsalar canının o kadar acıtmayacağını düşünürsün. Canından çok sevdiğin birini hastanede görmek böyle bir duyguydu. O kişinin yerinde olmak için her şeyini verebileceğin biri.
Dakikalar önce duyduğum kelimeler kalbime binlerle bıçak saplamıştı. Kalbim paramparça olmuş hastane köşelerine dağılırken ağlayarak kendimi yere atmıştım. Dizlerimi kendime çekip sarılırken doktorun dediklerini düşündüm.
Komaya girdi demişti.Hasta komaya girdi. Söylediği 2 kelime beni hem mutlu etmiş hem de derin kara deliklere haps etmişti. Ölmemişti yaşıyordu ama ölme riski hala büyüktü.
Doktorun yanına gidip abimi görmek istediğimi söyledim. Doktor kafasını sallayıp bana hastane kiyafetleri, maske, ve bone verdi. Hızlıca giyip odaya girdim. Yatağın kenarında oturduğumda göz yaşlarım beni kendi içine hapsetti.
Hiç bir zaman yıkılmayacağını düşündüğüm abim yıkılmıştı. Ailem, sırdaşım, kalbim bir günde gitmişti.
"Abicim. Hani beni hiç bırakmayacaktın? Neden bıraktın beni abi? Hani hep yanımdaydın. Değilsin işte değilsin. Gittin sende. Sen bana ağlama derdin, seni ağlatanları öldürürüm derdin ama şimdi kendin beni ağlatıyorsun. Kendini mi dövücen ab-" Ağlamam şiddetlendiğinde hemşire gelip sürenin bittiğini söyledi. Dışarı çıkarken bana acıyan gözlerle bakması daha fazla canımı yaktı.
Üzerimdekileri çıkardıktan sonra annemlere haber verip hastaneden çıktım.
Abime bunu yapanları bulacaktım. Dikkatli biri asla hata yapmazdı. Bu kaza değildi, cinayetti ve ben bu cinayeti çözecektim. Telefonumu çıkarıp korumamı aradım.
"Emre kamera kayıtlarını bul bana. Hepsini."
Cevabını beklemeden aramanı kapattığımda derin nefes aldım. Hızlıca taksi arayıp evimin yolunu tarif ettikten sonra pencereden ışıklı yolları izlemeye koyuldum.
Ne kadarda aceleciydi insanlar. Hepsi bir yere koşuşturuyordu. İşleri yüzünden sevdikleriyle zaman geçirmiyordular.
Bende öyleydim. İşlerim, konserlerim yüzünden abimle zaman geçirmiyordum. Şimdi onu yeniden görmek için tüm konselerimi iptal ederdim.
Taksi durduğunda ücretini ödeyip indim. Büyük ışıklı evime girip kapıyı kilitledim.
Büyük beyaz-bej renkli odama girdim. Odamın duvarlarında bir sürü ışık vardı. Karanlıkta kalmayı sevmezdim. Yalnızlığımı hatırlatırdı. Mutsuzluğumu hatırlatırdı. Küçük koltuğum, televizyonum ve iki kişilikli yatakla gayet güzel odam vardı.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Odamın içinde bej renkli banyo vardı. Odam kadar büyük, küvetli banyoydu. Büyük pencelerinden evimin yanındaki denizi izliyordum.Tavanı ışıklarla doluydu.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Üzerimdekilerden kurtulup iç çamaşırlarımla kaldım. Dolabımdan mavi geceliklerimi çıkarıp giydikten sonra yatağıma uzandım. Yorganımı üzerime çektikten sonra gelen bildirimlere baktığımda tüm sosyal medyada kazadan bahsedildiğini gördüğümde sinirle gözlerimi kapattım.
İnsanlar merak ederdi.
İnsanlar dedikodu için malzeme arardı.
İnsanlar başkalarını düşünmezdi.
Onların ne hissedecekleri umurlarında bile değildi.
Sadece konuşurdular. Bilmeden yargılardılar.
Ünlü olmak düşündüklerinin aksine güzel bir şey değildi. Hayatın göz önündeydi. Her tarafta hayranlar vardı. Ya da sana nefret edenler.
En küçük yanlışın tüm kariyerine mal olurdu. Yanlış yapamazsın. Makyajsız gezemezsin çünkü onlar seni güzel görmeli. Her tarafta fotoğraflarını çekerler o yüzden asla rahat olamazsın.
Bunu kendim istemiştim.
İstememiştin..
Tamam annemler istemişti. Ama ailem benim için neyin olacağını benden iyi bilirler di mi? Sonuçta büyük onlar. Yaşamış, görmüş insanlar. Kararları daha iyi verirler.
