DEPRESYON HATTI

GÖKYÜZÜNDE BİR YERLERDE KAYBOLDUM

Sabahın 9.00'ında başlayan okuluma normalde saat 7'de kalkıp hazırlanırdım ama bugün hiç okula gidesim yoktu, uzun uzun sadece yatağımda yattım. Ve boş duvarda geziniyordu gözlerim, keşke gözlerimdeki suskunluk zihnim için de geçerli olsaydı. Babama bu olayı zar zor bir şekilde ağlayarak anlattığımda sadece yüzüme boş boş bakmıştı, biraz karşısında durup bir şey yapmasını bekledim ama o ise umursamadan odasına gitti. Sanırım bana inanmamıştı, belirsizlik içimi yiyip bitirmişti o gece. Saat 12'de babamın odasına girecektim ama vazgeçtim, beni umursamayan bir adama ne diyecektim ki?

14 yaşımdan itibaren ailemin içindeki sorunlar çatlak vermeye başlamıştı ve o çatlak git gide büyüdü ve bende o çatlağın içine düştüm.

15 yaşıma girdiğimde annem bile doğum günümü kutlamaya zahmet etmemişti, babam da işkolik olmuştu zaten aynı annem gibi. Doğum günümü kutlamamıştım artık bir önemi yoktu çünkü. Bu arada doğum günümü merak ediyorsanız doğum günüm 15 nisandaydı.

Anneme bu olayı anlattığımda ilgi göstermediğim için ilgi istiyorsun bu yüzden de böyle bir yalan uyduruyorsun, iyice şımardın demişti.
Evet aynen böyle demişti, annem ve babam beni umursamıyordu artık sanırsam hep böyle olacaktı. 8'de yataktan kalktığımda çantamı hazırlamak yerine kendimi hazırladım, saçımı at kuyruğu yaptım üstüme oversize bir tshirt ve altıma oversize bir pantolon giymiştim. Babam her zamanki gibi kalkıp kendi kahvaltısını hazırlamış ve laptopundaki işlerini hallediyordu. Kapıyı hafifçe açıp evden çıktım, ayakkabı olarakta rahat bir ayakkabı tercih etmiştim. Kafamı kapatarak boş sokakta yürüdüm, herkes ya işine ya okuluna gitmeye çalışıyordu. Uzun uzun dışarıdaki koşturan insanlara baktım, biz insanların hayatları neden hep kopya gibiydi?

Ev,iş,okul sürekli bu döngüde dönüp dolanıyorduk. Açıkçası bu döngü bana çok sıkıcı ve sıradan gelip midemi bulandırıyordu, sanki bize bunları yapmaya zorluyorlardı. İşe gitmek normaldi, okula gitmekte normaldi ama sorun şuydu hayatımız sürekli aynı döngüde dolanıp duruyordu bazen insanın biraz durup nefes almaya ihtiyacı oluyor ya da farklı şeyler yapmaya.

Sınıfımı değiştirecektim, o şerefsizle aynı sınıfta olamazdım. Babama bunu söyleyecektim beni takmayacaktı ama takmak zorundaydı en azından sınıf değiştirme konusunda. Ve bir anda telefonum çaldı, cebimden telefonumu çıkartıp arayan kişiye baktım.

Sanal arkadaşım Jimin arıyordu, evet bu sürede yaşadıklarımdan ötürü birilerine içimi dökmem lazımdı ama aslında kendimi riske atmaktan başka bir şey yapmıyordum. Jimin'in telefonunu açtım.

- "Alo Jimin?"

- "Merhaba Emily!"

- "Ne oldu Jimin, bir sorun mu var?"

- "Hiç sadece uzun zamandır bana mesaj yazmıyorsun, tam 1 hafta oldu."

- "Seni anlıyorum Jimin ama okulum felan yüzünden telefonuma bakacak vaktim yoktu üzgünüm." bunu derken gözlerim dolmuştu, okul dışında bir sürü sorun vardı aslında. Stresten elimle oynuyordum bir yandan.

- "Öyle olsun bakalım, o zaman görüşmek üzere Emily!"

- "Görüşürüz Jimin." ve telefonu biraz bekleyip kapatmıştım. Bu çocukta bir tuhaflık vardı bana 16 yaşında olduğunu söylüyordu ama resimdeki hali daha büyük gösteriyor gibi hissetmiştim, ya da davranışları?

Ya da ses tonu mu sorundu? Aklımdaki bu düşünceleri sonra düşünmek üzere bir kenara bırakıp yürüyüşüme devam ettim. Tren raylarının olduğu yere biraz yakındım ve oradan geçen birinin ayağı sanırsam tren raylarına sıkışmıştı, soğukkanlılığımı koruyarak hızlıca oraya koştum ve ayakkabısından hızlıca onu kurtarmaya çalıştım, ve o sırada tren son hızda geliyordu durması imkansızdı. Ve son anda kızı ayakkabısından kurtarıp tren raylarının yanına çektim. Kızın alnından terler akıyordu hızlı hızlı nefes alıp veriyordu, belli ki korkmuştu ama ben tepkisizdim. Halen soğukkanlı duruyordum kızın karşısında, kız şokun etkisinden azıcık geçtiğinde bana teşekkür etti kafamı sallayarak teşekkürünü kabul ettim ve onu güvenli bir bölgeye götürdüm. Onu bir daha tren raylarının burada dolaşmaması konusunda uyarıp kızın yanından gittim.