GENCLER cok ozur ben bunu uzun bir sure once cerezlik yazmistim bos vaktimde bunu attim saniyordum o yuzden kafam saha rahatti bu kadar beklettigimi dusunmedim🥺🥺🥺 Kisisel hayatimda cok yogunum butun gun bir seylere kosturup en son uyuyorum kusura bakmayin🫠Siz bunu okuyadurun,uzun degil zaten neler olduguna dair bir fikriniz olsun ahahshjw ben de yeni bolum yazayım ❤️🩹
10K mi!!!!! 😭😭 tesekkkuurrr🫶🫡
-
Hastanede ilk günlerimdi. Gece yarısını çoktan geçmiş, herkes uykuya dalmıştı. İlaçların verdiği açlığa yenik düşmüştüm. Bir umut kantinde bir şey bulacağımı ve karnımın doyacağını düşünmüştüm. Kantin açık bile değildi. Tekrar odama dönerken koridordaki koltuklarda küçük bir kız gördüm. Bir şeyler yemekle meşguldü. O da benim gibi ilaçlardan etkilenmiş olmalıydı.
Kafasını kaldırıp beni gördüğünde gülümsedi ve el salladı. Oldukça şirin bir gülümsemesi vardı. İnsana umut verir gibiydi. Işıl ışıl parlıyordu. Bu saatte burada olması, bunları düşkündürmesi tanrının bir mesajı bile olabilirdi. Tanrı... Son günlerde çokça sorguladığım bir kavram. Kansere yakalandığımdan beri birçok inancımı kaybettim.
Biraz sohbet etmek için küçük kızın yanına gittim. Ufak bir selamlaşmadan sonra bana elindeki yiyecekten ikram etti. Açıkçası, reddedebilecek durumda değildim.
"Bunu odanda yemelisin.Nöbetçi hemşireler izinsiz yemek yediğini görürse kızabilir."
"Sen burada yediğine göre oldukça cesur bir kız olmalısın."
Küçük kıkırdaması da çok şirindi. Bana göz kırpıp odasına doğru yol aldı. Ardından ben de sandviçimi alıp asansöre gittim. Asansörü çağırıp beklerken kanser olduğumu ilk öğrendiğimde neler hissettiğimi düşündüm. Beklediğim kadar acı bir anı değildi. Sanki yaşayan ben değilmişim, uzaktan izliyormuşum gibiydi.
Asansörün kapısı açıldığında içerisinin boş olmadığını gördüm. Yabancı birinin olduğu asansöre binmekten hiç hoşlanmazdım ama başka şansım yok gibi görünüyordu. Kafamla selam verdim ve asansöre binip gideceğim kata bastım. Garipti. Az önceki kız bana ne kadar umut dolu hisler hissettirdiyse bu adam tam tersi hissettiriyordu. Enerjimi sömürüyor gibiydi. Yüzüne baktığımda hissettiğim şeyleri ise tarif edemiyordum. Kalbim hızlanıyordu fakat bunun sebebi hic hoş değil gibiydi. Tanıdık bir histi, hoş değildi ama ihtiyaç gibiydi.Bir an önce asansörden inmek istiyordum.
İnmem gereken kata gelmiştim. Onun da olabildiğince gergin olduğunu hissetmem ortamı daha garip yapıyordu. Kapı açılır açılmaz kendimi dışarı attım. Arkama bile bakmadan odama yürüdüm.
-
Yastığım hiç bu kadar rahatsız hissettirmemişti. Az önce yediğim sandviçten miydi? Hayır, farklıydı. Kalbimdeki o garip his gitmiyordu. Kötü şeyler olmadan göğsünüze gelen o ağırlık vardır ya. Her şeyi hisseder gibi olduğunuz. Öyle bir ağrıydı.
Asansörde karşılaştığım adamı düşünüyordum. Gerçekten çok garipti. İkimizin de nefes alışları hızlanmıştı ve ortamdaki rahatsız edici sessizlikten dolayı bunu rahatça farkedebiliyorduk. Sanki lisedeki platoniğim ile aynı asansöre bindiğim zamanki gibi kalbim hızlanmıştı. Komik, bu adamı tanımıyordum bile. Korkutucu gözüküyordu ama masum bir suratı vardı. Tanrım... Ne saçma bir durum. Yat ve uyu işte sadece.
--
SIMDI DAHA FAZLA BEKLEMEYIN DIYE BUNU ATIYORUM 1-2 GUN ICINDE KALAN KISMI((O DAHA UZUN OLUR) ATICAM!!!((evet bu bolumu yayinlamayi unutmamdan onceydi 🫣
yazar çocuklarımı mutlu yapar misin artik. ltfn.
jungkook NEDEN kaderlerden silinmeyi seçip beni ugrastiriyorsun krdsm.
🙄🙄🙄🙄🙄
tiktokta fic hakkinda video varsa bana soyleyin lytffeen 🏊🏊🏊🎀🎀💓💓💓
