Acımasız Hayat (Gerçek Ailem)

YARALAR

***

Alis ASLANBEY

  Hayatında, varlığını yeni öğrendiğin ama canından bir parça olan kişinin ölmesini öğrenmek insanın canını çok yakıyordu.

  Şuan parkta oturmuş olanları düşünüyordum. Ailemin böyle yapma sebebini. O kıza hiçbir şey dememe sebeplerini düşünüyordum, düşündükçe çıkmaza giriyordum.

   Önümde siyah makam araçları durmuştu. Muhtemelen kızlara çok değer veren ailem(!) beni bulmuştu.

  Arabadan inenleri görünce kan beynime sıçradı. Onur KORKMAZ karşımdaydı. Beni vuran şerefsiz karşımdaydı.

- Ne işin var lan senin burada!

-Aaa neden öyle diyorsun güzelim abine gelip sarılman gereken yerde, diyip pişmiş kelle gibi sırıtmaya başladı.

Bu benim daha çok sinirimi bozarken hemen yanına ilerleyip sarılacakmış gibi yapıp kollarımı açtım ilk başta şaşırsada sonradan o da kollarını açmış tam sarılacakken yüzüne yumruğu geçirmem ile yeri boylamıştı. Hemen ardından üstüne çıkıp yumruklamaya devam ettim bu işlemi yaparken ağza alınmayacak küfürler savuruyordum.

-Ulan, Ulan anguta bak ya, şerefsiz bide abin diyo, siksinler senin abiliğini, ulan puşt senin ebenin başını kopartıp sana sokarım. Senin doğmana yardım eden ebeni hastaneye getiren taksinin tekerleğini icat eden firmanın ihracatını yapan tırı sikim.

-Ulan Ağğğ, alsanıza lan kızı üstümden

Dediğinde bir yumruk daha suratına geçirip ardından saçlarından tuttuğum gibi kafasını sertçe kaldırıma vurdum. Bayılmıştı. Adamları üstüme gelmeye başladığında hızla ayağa kalktım. Kendimle beraber o şerefsizi de kaldırmış kendime kalkan olarak kullanmıştım. Hemen belinden silahını çıkartmış kafasına dayamıştım.

-Bir adım daha atarsanız önce onu sonra sizi kurşun yağmuruna dizerim, Anladınız mı lan?

-Hadi ama bunu sen mi yapacaksın? diyen, şerefsiz Onur'un sözde en yakın arkadaşı Mete'ydi

-Sen de o yürek yok güzelim

Hafif sırıtıp ona baktım bu bakışınla kısa bir küfür edip tam adamlarından birini önüne kalkan alacakken ayağına sıkmamla önce ayağını tutup sonra acı çekerek bağırmaya başladı.

-AA erkek adam kız gibi bağırırım Mete abicim, dedim kendisi ona abi dememe ayar oluyordu Ankara'da yaşadığım zamanlar öğrenmiştim bunu

-Arada abin olmasaydı varya...

-Eee... Dedim bu sefer koluna ateş ederek
-Ne olmuş benim sözde abime, arada olunca bana ne yapacaksın, diyip bu sefer karnına ateş ettim. En sonunda dayanamayıp bayılmıştı ya da ölmüştü, bilemiyorum.

Bakışlarımı bu sefer adamlara çevirdim.

-Evet beyler görünen o ki sıra sizde ha siz diyorsanız ki biz bu tavukları alıp gidicez ben oke...

Dememe kalmadan kafama aldığım darbeden ötürü kendimi yerde bulmuş bilincimi yavaş yavaş kaybetmiştim.

***

Uyandığımda bir depoda, sandalyeye bağlı bir şekilde bulmuştum kendimi

-KİMSE VAR MI?

İÇSES

O kimse yok mu değil mi

-Hah geldi benim ki bende diyorum ki nerede kaldı zaten en olmadık yerlerde fırlıyorsun ya hoşgeldin.