Bir kadın düşün, elinde silah karşısında ayna sonra zaten sonsuzluk. Sen beni benimle vurdun en başında.. Ne yaptıysam olmadı. Ne söylediysem dinlemedi.Başından belliydi sonumuz, başından belliydi namlunun ucunda olanın kim olduğu.. Sahi seni öldüreceğimi mi düşündün be adam? Kendimden vazgeçerek sevdim ben seni. Bana bir söz vermiştin o gece hatırladın mı? "Küçük bir kız çocuğuna pamuk şeker verip daima mutlu olmasını sağlayacağım" Elimden pamuk şekerimi aldılar... Alan sensin, vuran sensin, neden bu hikayede ölen benim sahi?
Ben: Seni neden aradığımı sorguluyorsun değil mi? Balkonda bana bakıyorsun çocukluğum.. Seni tanıyamam sandığın zamanları, hatırlamıyorum diye düşündüğün şeyleri an be an hatırlıyorum.. Sahi beni neden bu hale getirdin? Başından istediğin şey için senelerce sakladın bunu benden? Neden bana her gelişin benim sonum oluyor? Bu son gelişindi.. Benimse son gidişim... Çocukluğuma vedadır bu.. Yaşıyorken de seni seviyordum, gökyüzü olunca da seveceğim.
Bilinmeyenim: Gitme.
Ben: Tek diyeceğin bu mu?
Bilinmeyenim: Hani soruyordun ya cennetim ilk görevin ne diye? Benim ilk görevim asla yapamadığım şeydi, yapmaya cesaret edemediğimdi. Benim ellerimin gitmeyeceği tek şeydi, sendin. Ben sana kıyamadım. Şimdi ise buraya bağlanmış bir şekilde izlenmeye zorlanıyorum. Yapma, yalvarırım yapma. Sana binlerce özür borcum varken, dileyememişken bunu yapma. Bize yapma. Senin gökyüzü olman için çok erken..
Ben: Bunu ben yapmayacağım, elimdeki silahla ölmeyeceğim, sen öldüreceksin beni.. Az kaldı kavuşmamıza demek isterdim.. Sen beni güzel hatırla. Hoş'çakal.
"Biz birbirimizi yaralarımızdan saramadık, yaralar açtık.Kalbimizdeki enkazda sen gittin ben kaldım.Ölümünü izledim, izlerken öldüm. Ben sen o tetiği çektiğinde öldüm.İlk ölüşüm değildi"
