Universo: Η αναζήτηση του χειμώνα

Κεφάλαιο 1⚘

  Βρίσκομαι σε μια χιονισμένη βουνοκορφή. Βλέπω στον ορίζοντα τα χρώματα του ουρανού να παίζουν και να αλλάζουν σχήματα. Μπλε, κόκκινο, πράσινο, πορτοκαλί. Είναι τόσο όμορφα! Νιώθω μια γαλήνη που μόνο εδώ μπορώ να νιώσω. Στο βάθος βλέπω την πόλη μου, την Lumina. Είναι εναρμονισμένη με το τοπίο. Στα λευκά και αυτή με κρυστάλλους, σταλαγμίτες και σταλακτίτες να ξεπροβάλλουν από παντού. Το ποτάμι Άγουα, το οποίο ξεκινά το ταξίδι του από την κορυφή του βουνού Ντακότα, χωρίζει τις πόλεις και αποτελεί το φυσικό σύνορο μεταξύ τους. Στο βάθος βλέπω την πόλη των Oscuros. Η Oscura είναι το ίδιο σκοτεινή όσο και οι κάτοικοί της. Μαύρα όλα: τα σπίτια, οι δρόμοι ακόμα και τα φώτα. Λες και ένα σύννεφο είναι μόνιμα σταθμευμένο πάνω από την πόλη. Όπως και να έχει ποτέ δεν είχαμε καλές σχέσεις με τους ανθρώπους της, αφού είναι οι ορκισμένοι εχθροί των Luminosos, όπως λένε και οι πρόγονοί μας. Δυτικότερα, βρίσκεται η Grisa. Οι Grisáceos είναι φίλοι με όλους. Λογικό, αφού είναι οι γιατροί της Universo. Όποια αρρώστια και να σε βασανίζει εκείνοι θα σε βοηθήσουν να θεραπευτείς. Η πόλη τους είναι γκρίζα με ουρανοξύστες, αερόστατα για την μεταφορά των ασθενών, αλλά και με την καλύτερη θέα προς την θάλασσα. Απέναντί τους βρίσκεται η Rubina. Εκεί κατοικούν οι Rubicundos μέσα στα ηφαίστειά τους. Προτιμούν να αποτελούν την ουδέτερη ζώνη ανάμεσα σε μας (τους Luminosos) και τους Oscuros. Αυτό το χαρακτηριστικό τους τούς κάνει μισητούς και αγαπητούς, ανάλογα την περίσταση, από τις δυο πλευρές. Παρατηρώ την αργή ροή του Άγουα, χύνεται αργά από τα βουνά προς τις πόλεις και δίνει ζωή σε ότι προσπερνάει. Ξαφνικά αρχίζει να χιονίζει, το νερό του ποταμού αρχίζει να ρέει πιο απειλητικό, ο αέρας σαν να αλλάζει, όλα σκοτεινιάζουν, ακούγεται μια διαπεραστική βροντή και ξαφνικά κάτι με αρπάζει από τους ώμους και με ρίχνει στο κενό. Ξυπνάω και το μόνο που θυμάμαι είναι η φωνή μου να ακούγεται βραχνή καθώς φώναζα για βοήθεια.

🌹

  "Δηλαδή πάλι είδες το ίδιο όνειρο;", με ρωτάει με αγωνία η Καρολίνα.
"Ναι δυστυχώς.", της απαντώ.
"Δεν μπορώ να καταλάβω τι μπορεί να σημαίνει."
"Το σίγουρο είναι ότι δεν μπόρεσα να κοιμηθώ καλά χθες, οπότε ξέχνα το πάρτι."
"Τι; Γιατίιιι; Αφού είναι Χριστούγεννα. Έλα κάνε μου το χατίρι. Θα είναι όλοι εκεί. Ακόμα και ο Σον.", μου λέει η Καρολίνα με νόημα.
Ο Σον σκέφτηκα, ο οποίος δεν ξέρει καν πώς με λένε και ας είμαστε στο ίδιο τμήμα από την πρώτη Δημοτικού. Όπως και να έχει δεν αγαπάω και πολύ τα πάρτι σε αντίθεση με
την Καρολίνα. Αυτή τα λατρεύει! Δεν χάνει ούτε ένα. Αυτό είναι το μόνο σημείο που διαφέρουμε, κατά τα άλλα έχουμε τόσα κοινά που όλοι νομίζουν ότι είμαστε αδελφές.
"Καλά, θα έρθω, υπό έναν όρο...", της λέω σηκώνοντας τον δείκτη μου.
"Ναι, ό,τι θες θα γίνει."
"Δεν θα κάτσουμε μέχρι το τέλος και δεν θα με αναγκάσεις να χορέψω." ,της λέω με αγανάκτηση. Ακόμα θυμάμαι την τελευταία φορά που με ανάγκασε και έπαθα διάστρεμμα στο πόδι μου.
"Εντάξει, αν και αυτοί είναι δύο όροι, είμαστε σύμφωνες.", μου απαντά με το πιο λαμπρό της χαμόγελο.
"Το πάρτι ξεκινάει στις 10:00, θα πάμε με τον Ντάνιελ, θα περάσει να μας πάρει με το αυτοκίνητό του. Θα είναι μαζί η Νίνα, ο Ματίας, η Αναστασία, η Αγγελική και ο Θάνος με το δικό τους αυτοκίνητο. Θες να πω και στην Δανάη και τον Νίκο; Εντάξει θα τους καλέσω. Ωραία αυτά προς το παρόν, θα περάσω το βράδυ να ντυθούμε, να σε βάψω γιατί η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρεις τίποτα από βάψιμο και θα πω στον Ντάνιελ να περάσει από το σπίτι σου.", τελειώνει λέγοντας η Καρολίνα με μια ανάσα. Ακόμα δεν μπορώ να πιστέψω πώς μιλάει τόσο γρήγορα και καταλαβαίνω τι θέλει να πει. Πρέπει να έχω κάποιο χάρισμα μάλλον.
"Εντάξει!", της λέω με ένα βεβιασμένο χαμόγελο. "Τα λέμε τότε."
"Τέλεια, see ya.", μου λέει αγκαλιάζοντάς με, γυρίζει και απομακρύνεται χαρούμενη από κοντά μου.
Συνεχίζω και εγώ τον δρόμο μου προς το σπίτι. Το καλό είναι ότι μένω δύο τετράγωνα μακριά από την Καρολίνα και μπορούμε να επισκεπτόμαστε η μία την άλλη πολύ συχνά. Ακουμπώ αγανακτισμένη το μέτωπό μου. Μα σε τι πήγα και συμφώνησα πάλι; Αφού
ξέρω ότι δεν θα περάσω καλά τελικά...
  Στον δρόμο σταματώ σε όλα τα μαγαζιά και κοιτάζω με λαχτάρα τις βιτρίνες. Πόσο λατρεύω αυτή την εποχή! Τα λαμπάκια και τα δώρα είναι τα μόνα που έχουν παραμείνει
παράδοση των Χριστουγέννων. Σταματώ την διαδρομή μου καθώς μια λάμψη τραβάει την άκρη του ματιού μου. Γυρίζω και ακουμπώ την παλάμη μου στο τζάμι ενός μαγαζιού γουρλώνοντας τα μάτια μου. Στο κέντρο της βιτρίνας του αντικρίζω μια μινιατούρα της πόλης μας γεμάτη από σπίτια, σταλαγμίτες και σταλακτίτες, ολόφωτη καθώς είναι με λαμπάκια σε κίτρινο χρώμα και κάτασπρη από το χιόνι. Μένω αρκετή ώρα εκεί παρατηρώντας την απαλή κίνηση των νιφάδων καθώς πέφτουν στο έδαφος και ακούγοντας το τρένο που ενώνει τις πόλεις της Universo να κάνει κύκλους γύρω από την μικροσκοπική Lumina. Τόσο μαγευτικό! Μακάρι να μπορέσω να ακουμπήσω στ' αλήθεια το χιόνι κάποια μέρα.
  Ελάχιστοι Luminosos παραμένουν στους δρόμους τέτοια ώρα αναζητώντας την ζεστασιά και ασφάλεια (πρωτίστως) του σπιτιού τους. Ένας από αυτούς περνάει σχεδόν τρέχοντας από δίπλα μου βγάζοντάς με από τον μαγευτικό κόσμο της βιτρίνας. Ξεφυσώ τρομαγμένη αλλά αυτός μην δίνοντάς μου σημασία χάνεται σε δευτερόλεπτα στο σκοτάδι της νύχτας. Ρίχνοντας μια τελευταία ματιά στο τεχνητό χιόνι γυρίζω και ακολουθώ το παράδειγμά του κατευθυνόμενη προς το σπίτι μου. Έχει δίκιο, έπρεπε και εγώ ήδη να έχω επιστρέψει. Οι επιθέσεις των Oscuros έχουν γίνει πιο συχνές τις τελευταίες μέρες και δεν θα ήθελα να πέσω πάνω σε κάποιον οργισμένο Oscuro. Μεμονωμένες ομάδες από νεαρά άτομα προκάλεσαν μικροζημιές σε περιουσίες μας, αλλά το χειρότερο ήταν ότι επιτέθηκαν σε αθώα άτομα που βρίσκονταν εκείνη την ώρα στους δρόμους. Και μόνο το γεγονός αυτό με εξοργίζει! Υπάρχουν κάποιοι που υποστηρίζουν μέχρι και σήμερα ότι εμείς ήμασταν αυτοί που κλέψαμε τους λίθους προς όφελός μας, 20 χρόνια πριν, ανήμερα τα Χριστούγεννα. Πώς γίνεται να είναι τόσο στενόμυαλοι;
Με αυτές τις σκέψεις φτάνω μετά από λίγη ώρα στο σπίτι μου, κλειδώνω και ανεβαίνω στις μύτες των ποδιών μου τις σκάλες για το δωμάτιό μου. Ευτυχώς κανένας δεν με αντιλαμβάνεται και έτσι με γρήγορες κινήσεις ετοιμάζομαι και πέφτω με ανακούφιση στο κρεβάτι μου. Παρόλα αυτά σήμερα ήταν μια πανέμορφη μέρα. Το πρωί όλη η οικογένεια συγκεντρωθήκαμε στο τζάκι και ανοίξαμε τα δώρα μας. Λιγοστά, αλλά μοναδικά, για τον καθένα μας ξεχωριστά. Η γιαγιά χάρηκε τόσο πολύ από το σάλι που της πήρα που το φοράει μέρα νύχτα. Το καλύτερο δώρο που πήρα ήταν, από την μαμά μου, ένα βιβλίο που ήθελα εδώ και καιρό να διαβάσω. Η χαρά μου μόλις το είδα ήταν απερίγραπτη. Έχω μια μικρή βιβλιοθήκη και διατηρώ σε αλφαβητική σειρά τα λίγα βιβλία που έχω στην κατοχή μου. Πόσο θα ήθελα να είχα μια βιβλιοθήκη ως το ταβάνι του δωματίου μου και μια σκάλα με ροδάκια σαν της Μπελ, αλλά δεν θα παραπονεθώ καθόλου, είναι απλώς ένα όνειρο. Γνωρίζω ότι υπάρχουν παιδιά που έχουν τα μισά υπάρχοντα από μένα και προτιμούν ένα ζεστό πιάτο φαγητό από ένα παιχνίδι. Γιατί η Μεγάλη Μάχη αυτά τα αποτελέσματα είχε. Φτώχεια και φόβο. Ένα αβέβαιο μέλλον. Μια μέρα όταν ήμουν 4 χρονών ρώτησα τον παππού μου: "Παππού γιατί οι άνθρωποι έξω φωνάζουν και ακούγονται τόσοι κεραυνοί;" και αυτός μου απάντησε "Ο πόλεμος παιδί μου δεν είναι καλό πράγμα, σου εύχομαι να ζήσεις σε καιρούς ειρήνης και ομόνοιας."
Μόλις μεγάλωσα και έφτασα στα 18, οι παππούδες μου μού εξήγησαν τι συνέβη τα 2 χρόνια του πολέμου. Κάτσαμε μαζί δίπλα στο τζάκι και ο παππούς άρχισε να μου εξιστορεί τα γεγονότα.