Universo: Η αναζήτηση του χειμώνα

Κεφάλαιο 2⚘

  Η απόκοσμη σιωπή που ακολούθησε ήταν σύντομη, καθώς όσοι Luminosos είχαν εξασκηθεί πάνω στην τέχνη του πολέμου είχαν ήδη κρυστάλλους στα χέρια τους και βρίσκονταν σε θέσεις μάχης. Όσο περίεργο και να ακουστεί είμαι και γω μια από αυτούς έχοντας τις γνώσεις που μου διοχέτευσε ο πατέρας μου. Οι μικρότεροι ευτυχώς προλάβαν να ξεφύγουν έχοντας αδειάσει την αίθουσα σχεδόν στα μισά άτομα. Οι Oscuros μας κοιτούν τώρα με βλέμμα όλο πρόκληση. Κάποια στιγμή ο Θάνος φωνάζει:
"Δεν έχετε τίποτα καλύτερο να κάνετε αυτές τις γιορτινές μέρες;" και ένας από τους Oscuros απαντά γεμάτος χλευασμό:
"Μα ήρθαμε να σας δώσουμε τα δώρα μας και μας υποδέχεστε με τέτοια απέχθεια;"
"Ηρέμησε Τομ θα τρομάξεις τις κυρίες.", λέει ο αρχηγός, μάλλον της παρέας, κοιτώντας με πάλι. Ο θυμός μου είναι απερίγραπτος! Όχι μόνο είχαν χαλάσει το πάρτι, αλλά και την
τέλεια ατμόσφαιρα που υπήρχε μεταξύ με τον Σον και μένα, νομίζανε ότι τους φοβόμαστε κιόλας. Αυτό παραπάει!
"Γιατί δεν μας αδειάζετε την γωνιά μην πάθετε κάποιο ατύχημα και κλαίτε μετά;", λέω επιτακτικά.
"Αααα μάλιστα η ωραία δεσποσύνη ξέρει και από τρόπους. Πιστεύω θα τα πάμε πολύ καλά εμείς οι δύο.", λέει ο αρχηγός με ένα χαμόγελο.
"Θα την αφήσεις ήσυχη.", λέει ο Σον με θυμό. Τέλεια, πάλι κοκκίνισα.
"Γιατί δεν έρχεσαι να μου δείξεις πώς, διαμαντόπαιδο;", απαντά ο υπερόπτης Oscuros.
  Την πρώτη κίνηση την κάνει ο Ντάνιελ πετώντας τον πρώτο κρύσταλλο προς το μέρος του νταή που μίλησε στην αρχή, του Τομ. Οι Oscuros έρχονται προς το μέρος μας σε κυκλικό σχηματισμό αλλά μέσα στην αίθουσα υπάρχει λιγοστό φως και αυτό δυσχεραίνει την θέση μας. Με τα μαχαίρια στα χέρια τους έχουν το προβάδισμα αλλά και μεις με τα διαμάντια μας τους "κόβουμε" τη φόρα. Ιαχές μάχης ακούγονται παντού. Μου έρχεται στο μυαλό η Μεγάλη Μάχη που μού εξιστόρησε ο παππούς. Ο Σον έχει κατατροπώσει δύο Oscuros αλλά έχει τραυματιστεί στο χέρι. Ο φίλος του, ο Ντάνιελ, μάχεται πολύ καλά για το ύψος του έχω να πω. Αλλά και γω δεν πηγαίνω πίσω να λέμε την αλήθεια. Δεν έχω ούτε γρατζουνιά, κάτι το οποίο δεν μπορώ να πω για τις δύο Oscuros που βρίσκονται αυτή τη στιγμή στο πάτωμα. Σηκώνω ξανά το βλέμμα μου γεμάτη αδρεναλίνη και παρατηρώ αποστασιοποιημένη την σκηνή που εκτυλίσσεται γύρω μου. Η Καρολίνα αν και μικρή εφαρμόζει τις κινήσεις που της δίδαξα κάνοντάς με περήφανη. Ο Σον μάχεται σαν επαγγελματίας και με κάνει να χαμογελάσω όταν καταφέρνει και τραυματίζει τον υπερόπτη Oscuro. Είναι τόσο όμορφος με την πανοπλία του από επενδυμένους κρυστάλλους! Τα μάτια μου όμως σαν να μην μπορούν να εστιάσουν σε ένα σημείο. Νιώθω λες και βλέπω αστεράκια. Τα ανοιγοκλείνω πολλές φορές και μέσα από την ομίχλη των σωμάτων παρατηρώ μια αμυδρή λάμψη σε απόσταση ενός μέτρου από μένα, μετέωρη. Μόλις αρχίζω να κατευθύνομαι προς το μέρος της... εξαφανίζεται. Περίεργο. Δεν ήταν κάποιος Oscuros γιατί θα ξαναεμφανιζόταν. Μήπως την είδε και κάποιος άλλος; Μάλλον θα ήταν η ιδέα μου. Τότε ακούγεται μια φωνή να λέει επιτακτικά:
"Αρκετά!" Γυρίζω και αντικρίζω τον αρχηγό της ομάδας των Oscuros να βράζει από θυμό. Ο Σον τον είχε τραυματίσει στον μηρό και αίμα ανάβλυζε από την πληγή.
"Αυτό δεν θα τελειώσει εδώ διαμαντόπαιδο." ,λέει ο Oscuros με σφιγμένα δόντια.
"Εγώ νομίζω πως τελείωσε.", λέει ο Σον με τον ίδιο θυμό. Και έτσι σαν μια ροπή ανέμου οι Oscuros εξαφανίστηκαν.
"Είστε όλοι καλά;", ρωτώ με αγωνία. Τραπέζια ήταν διάσπαρτα και σπασμένα στον χώρο, τα ρούχα όλων ήταν σχισμένα, λίγοι αιμορραγούσαν αλλά δεν είχαν σοβαρά τραύματα. Ευτυχώς η ενέδρα δεν είχε θύματα. Τρέχω και αγκαλιάζω την Καρολίνα.
Ευτυχώς ήταν σώα και αβλαβής.
"Είμαστε όλοι καλά.", απαντά ο Σον. "Εσύ;", λέει με αγωνία.
"Μια χαρά είμαι και γω.", του απαντάω. Και η Καρολίνα σκάει ένα χαμόγελο όλο νόημα.
Έλεος Καρολίνα. Με το ζόρι δεν σκάω και γω στα γέλια, από χαρά και ανακούφιση.
Αρχίζουμε να συμμαζεύουμε τον χώρο και παράλληλα ξεκινούν ομιλίες από τους υπόλοιπους.
"Δεν μπορώ να καταλάβω, ποιος μπορεί να ήταν ο λόγος της ενέδρας;", ρωτά με απορία η Αναστασία.
"Θέλανε να περάσουν ποιοτικά τον χρόνο τους μάλλον.", απαντά ο Θάνος.
"Κρίμα πάντως γιατί ήταν ένα πολύ καλό πάρτι.", λέει η Καρολίνα στεναχωρημένη.
"Μην ανησυχείς, είμαι σίγουρη ότι θα παραβρεθείς σε αμέτρητα ακόμα πάρτι στη ζωή σου.", της λέω με ένα χαμόγελο με την Καρολίνα να με σκουντά παιχνιδιάρικα. Όταν επιτέλους τελειώσαμε και το σχολείο πήρε μια πιο κόσμια μορφή αρχίσαμε να αποχωρούμε. Χαιρετήσαμε τα παιδιά και κατευθυνθήκαμε προς το αυτοκίνητο του Ντάνιελ.
"Θα ήθελα πολύ να συνεχίσουμε την κουβέντα που είχαμε." ,μού λέει ο Σον προφταίνοντάς με.
"Και γω θα το ήθελα.", του απαντώ ντροπαλά. "Μήπως θες βοήθεια με το χέρι σου;",του λέω καθώς παρατηρώ ότι αρχίζει να αιμορραγεί ξανά.
"Όχι είμαι καλά.", μου απαντά και κάνει σαν να μην έχει καταλάβει καν ότι είναι τραυματισμένος.
"Καλό βράδυ λοιπόν." , του λέω κοιτώντας τον στα μάτια.
"Καλό βράδυ.", μου απαντά και αυτός με ένα χαμόγελο. "Ντάνιελ τα λέμε αύριο." ,λέει καθώς ο φίλος του μας προσπερνά και μπαίνει στο αυτοκίνητό του.
"Εννοείται bro." ,απαντάει αυτός και βάζει μπροστά την μηχανή του αγαπημένου του κόκκινου αυτοκινήτου.
Μπαίνουμε όλοι μέσα και καθώς ο Ντάνιελ ξεκινάει, σηκώνω το χέρι μου και χαιρετώ τον Σον από το παράθυρο. Αυτός μου ανταποδίδει τον χαιρετισμό κλείνοντάς μου το
μάτι. Ελπίζω τα μάτια μου να μην έχουν μετατραπεί σε καρδούλες ξαφνικά, σκέφτομαι καθώς το αυτοκίνητο απομακρύνεται από το σχολείο.
"Καλό βράδυ λοιπόν.", λέει η Καρολίνα με ονειροπόλο ύφος.
"Εσείς το κανονίσατε αυτό. Έτσι;", ρωτώ κοιτώντας μια την Καρολίνα και μια τον Ντάνιελ.
"Ίσως να του είπα και γω δυο λόγια.", απαντά ο Ντάνιελ. "Μιας και χώρισε με την κοπέλα του εδώ και καιρό είναι κρίμα να είστε και οι δυο μόνοι σας."
"Σας ευχαριστώ." ,λέω με ευγνωμοσύνη.
"Γι΄αυτό είναι οι φίλοι Έλλη μου.", μου λέει με ένα φιλί η Καρολίνα. Καθώς προσπερνούσαμε τους έρημους σκοτεινούς δρόμους της Lumina αναρωτήθηκα γιατί έκαναν έφοδο οι Oscuros τελικά, μόνο για πλάκα; Ήταν αληθινή εκείνη η λάμψη που εμφανίστηκε μπροστά μου; Και μήπως έχω μια ευκαιρία με τον Σον τελικά;