Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Born To Die-Lana Del Rey
"""""""""""""" Taehyung:
1 ay olmuştu Jungkook beni terk edeli. Anlamıştım ruh eşi bağını bozduğunu. Artık onun zerresini hissetmiyordum. Bağın bozulabileceğini en başından beri biliyordum bir ihtimal beni sever diye ona söylememiştim. Açıkçası şuan keşke söyleseymişim diyorum. Hala düşünüyorum ki söylesem ne olurdu ama biliyordum söylesem de hiçbirşey değişmeyecekti.
Kurdumu kaybetmiş gibi hissediyordum. Ne olduğu hakkında hiçbir fikrim yoktu. Jungkook elimden herşeyimi almıştı. Artık hastanedeydim, bir kanser hastasıydım. Sanırım ölecektim,çünkü toparlanacak güç bende yoktu. Gerçi şuan da ölüden bir farkım yoktu. Ruhum ölü haldeydi.
Bu bir 1 ayda Miyeon, Momo, Nayeon ve Jimin sürekli beni ziyarete gelmişti. Asla beni yalnız bırakmıyorlardı. Momo Jungkook'la olan arkadaşlığını bitirmişti. Şaşırmamıştım. Nayeon ve Momo'nun ilişkisi daha da ilerlemişti, birbirlerini çok seviyorlardı. Bazen onlara imreniyordum.
Miyeon ise herzamanki gibi yalnızdı. O benim yalnız çiçeğimdi. Onu çok seviyordum. Çocukluğumdan beri beni yalnız bırakmamıştı. Geceleri hastane odasında benim için ağlıyordu o uyuyorum zannediyordu ama o ağlarken içten içe bende kanıyordum.
Jungkook kayıplara karışmıştı. Sanırım yine tek gecelik ilişkilerle hayatını sürdürüyordu. Aksi olursa şaşırırdım zaten.
Benim de zamanım dolmuştu. Yavaş yavaş ölüyordum. Kanser, akciğerimi mahvediyordu. Nefes almakta zorlanıyordum. Kanser teşhisi kanser son evredeyken koyulmuştu bana. O yüzden tek çarem ölmekti.
Ölümden başka seçeneğim yoktu.
Ölmekten çok korkuyordum. Küçükken de korkardım. Ama benim sonum ölümdü. Yaşanan şeylerden ve kanserden sonra hayatta kalmam beklenemezdi zaten.
Kurtarılmayı çok istiyorum, ölümden çok korkuyorum. Biliyorum kurtarılmak gibi bir şansım yok ama bir mucize olması şuan en büyük dileğimdi.
Miyeon da bunun için ağlıyordu. Benim yüzümden kendini kahrediyordu. Nayeon'dan bahsetmiyordum bile. Momo ise herşeyi içine atardı asla ağladığını görmemiştim ama gözlerindeli cam kırıkları uzaktan bile belli oluyordu
Ölürsem muhtemelen arkamda bir enkaz bırakacaktım. Miyeon yıkılırdı. Nayeon'dan bahsetmiyordum bile. Momo ise onların arkasında durmaya çalışırdı ama geceleri odasına ağlama sesleri doldururdu.
Son evreydim kurtulmak gibi bir şansım yoktu. Ölümle baş başaydım artık.
""""""""""""""""""""
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
