( BÖLÜMLER GEÇ GELEBİLİR )
- Jimin, Üsteğmen Jeon Jungkook'a aşıktı.-
"Jungkook," dedim ama sesim bir fısıltıdan ibaretti.
Yüzümün bir yanını göğsüne yasladım. Kalbi deli gibi atıyordu.
"Jimin, kendini bu kadar sevdirmemeliydin. Kendimi unutturacak...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
(Listenin linkine profilimden ulaşabilirsiniz. @jeonyeis çok teşekkür ederiz.)
Ağlamayı becerebilen biri olmadım hiç. Arkadaşlarının yanında her şeye gülebilen tipler var ya, ben onlardandım işte. Bir buçuk yıl öncesine kadar öyleydim yani.
Babam Özel Kuvvetler Komutanlığı'nda bir albaydı. Annem ise dedemin inşaat şirketinde yöneticilik yapıyordu. İkisi de çocukluğumdan bu yana tanıdığım en sevgi dolu ve güçlü insanlardı. Karakterlerindeki o güç ışığını bana da yansıtmışlardı ve hayata karşı hep güçlü olabilmeyi, her ne olursa olsun gülümseyebilmeyiöğretmişlerdi.
Birbirlerine çok âşık ve bağlıydılar. Aşkın ne olduğunu da onlardan öğrenmiştim. İlk elden, evimizin salonunda, bahçesinde, mutfağında çokça şahit olarak...
Ama aşkın imkânsız olanıyla nasıl baş edilir, kimse anlatmamıştı.
Çok sever de ulaşamazsan, ona dokunmak isteyip de dokunamazsan kaybolur tüm gülüşlerin dememişti.
Ağlamayı becerebilen biri olmadım hiç. Hâlâ da öyleyim. Ama tüm gerçek gülüşlerimi kaybettim.
Dışına gülen, içine onun adını fısıldayıp içten içe boğulan biriyim ben.
Gözlerime bakmadı, gülümsedim. Başkasına sarıldı, gülümsedim. Onu öptü, gülümsedim. Beni görmedikçe ben hep gülümsedim.
Tüm bunlar öyle ağırdı ki ben kimse anlamasın, en çok da o anlamasın diye hep gülümsedim...
✧✧✧
Hehe :')bölüm isterseniz yazarım. Okunmazsa da fic askıda kalır öyle
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
