HİDDEN °• Jikook

1 • KAYBOLANLAR

Jimin'in Günlüğünden

2 Nisan 2022 - Seul

Penceremin önündeki koltuğa oturmuş sana yazarken, radyoda güzel sesli bir kadın eski Fransızca şarkısını acı bir huzurun içine saklamış gibi söylüyor. Huzurun da acı bir tarafı var, biliyor musun? Anlatacaklarım gibi.

Varlığıyla huzurlu, yokluğuyla acı içindeyim. Bu, sana onunla ilgili ilk yazışım değil ama şunları ilk anlatışım.

Ne güzel anlatılır şimdi o.

O anı hatırladıkça çalan şarkıdaki gibi, "Yarın zulmünden mahzun, cefasından üzgünüm. Gece uykusu da haram oldu bana. Onun hayaliyle kandimi kaybettim, dünyayı unuttum. Aşkın sırrını da kalbime gizledim."

Şu sözler, çalan hüzünlü melodi onunla olan derdimi anlatır gibi kalbime yazıyor, bende sana.

Dinle günlük; bu onunla ilk tanışmam, ilk yenilgim, ilk çaresizliğim...

Duygularına yenilen biri olmadım daha önce. Yani olmazdım. Ne büyük yanılgı... Herkes hayatında en az bir defa yenilirmış oysaki.

Yenilgi diyorum çünkü onunla tanıştıktan sonra hislerimin adı aşk kelimesinin içine sığdırılmayacak kadar derin, kavuşamayacak kadar imkânsız olacaktı.

Ben bunu onu ilk kez gördüğüm o an anladım.

Böylesi bana mısın demezmiş, acımazmış en güçlüsü benim diyene. Bana da demedi ve ben ona o gün yenildim.

Öyle garip, öyle farklı hissettirdi ki o ilk an, tüm bedenim ateşe tutulmuş gibi yanarken, kalbim kulaklarımda atıyor, göğüs kafesimin altında gümbürdüyordu. Midemdeki kasılmalar, ellerim ve kollarımdaki güçten çalıyordu.

Hani böyle, hayatımdaki her şey bir anda, bir bakışıyla sarsılmıştı da ben altında kalmışım gibi hissettiriyordu. Öyle başka, öyle karışıktı yani. Asla toparlayamayacağımı da onu gördüğüm ilk saniyelerde anlamıştım.

Ben o gün kalbimin kanatları olduğunu ve uçabildiğini öğrendim. Fakat yere çakılması uzun sürmedi. İlk defa karşılaştığım bu adamın, bundan sonra hayatımın tamamında kendine bir yer edindiğini bilir gibi gözlerimi dikmiş ona bakıyordum Hiç çekmeden, kırpmadan, kaçırmadan...

Karşısında kalakalmıştım. Etrafımdakilerin konuşmalarını duymaz, konuşamaz olmuştum Kalabalıklar arasında bir o varmışçasına yalnız kalmıştım. Fakat bir o kadar da kalabalık hissetmiştim.

Gözlerine bakınca anladım ki ben hayatımda hiç bu kadar güzel gri görmedim!

Bana yazılmış hikâyenin tamamını değiştiren ilk şeydi. 'Ben sana yazılana dahil oluyorum tam şu anda,' diyordu ve ben engel olamıyordum Hani şu kader dedikleri... Bizim için yazılan biri vardı ya orada. Bu hissedilir mi, bilmiyorum ama ben o olduğunu biliyordum.

Kalbim göğüs kafesimi parçalamak ister gibi hızla attığı sırada, etrafımdaki herkesin vücudumun verdiği bu garip tepkilerin farkında olduğunu düşünüyordum. Anladıklarını, kalbimin gümbürdeyen sesini duyabildiklerini Zihnimden geçenleri bile okuyabildiklerini...