TAHT SAVAŞI

(Giriş)

Ben Louis çocukluğumdan bugüne kadar sarayda yaşadım babam Oscar Emperor kralı annem Veronica ise kraliçesi ,çocukluğumdan bugüne hep olgun birisi oldum bir çok savaşa katıldım bir sürü kan ve cansız bedenler gördüm birçok kez ölümle burun buruna geldim zaman çocukluğumu öldürmüştü ve zaman beni daha altı yaşındayken on dokuz yaşında olgun bir prense dönüştürmüştü kötü anılarım, hatıralarım, vücudumda taşıdığım yara izleri her zaman benimleydi , herkes aynı anda geceyi yaşar ama herkesin karanlığı farklıdır,benim karanlığım da bambaşkaydı peki seninki nasıldı?...

Hatıralarımı ne kadar arkamda bırakırsam bırakayım aynada yine altı yaşında bir aynaya birde ellerindeki kanlara bakan Louis'i görüyordum,bir ses vardı diyordu ki; "O izler asla geçmeyecek!"adeta bağırıyordu"Geçmeyecek!" altı yaşındaki Louis dizlerinin üzerine çöküp kulaklarını kapatıyordu,o ses yine susmamıştı

"Sen birini öldürdün çocuk!" Susmadı " Sen birilerini öldürdün çocuk!"diyordu ,ben yani o küçücük olan çocuk Louis "Yapmadım!" Diyordu "Yapmadım dedim sana!"Adeta çığlık atıyordum yine kimse duymamıştı veya duymuştu ama umursamamıştı "Ellerindeki kan!" Diyordu o ses  "Ellerindeki kan onlara ait"diyordu içimdeki ses susmuyordu daha altı yaşındaydım "Hayır!değil!" ağlıyordum "Hayır değil.." kendimi yerden yere atıyordum ağlıyordum "O kan ablana ait çocuk.." Diyordu "Hayır değil ablamı ben öldürmedim!" titriyordum altı yaşındaydım "Babam yaptı! Ben yapmadım o zorladı beni o zorladı yemin ederim ben istemedim!" diyordum "Sadece ablan mı?"diyordu

"Sus artık!" bağırıyordum "Sus!"

"Sen ablanı ve -"

"Sus artık!"

"Sus!"

Sustu...

Sadece o gün o dakika için sustu ömrüm boyunca ablamın ihanetiyle yaşamıştım ablama yaptığım ihanetle yaşadım vicdan azabıyla yaşadım

Ben altı yaşında ablamı ,ailemden birini kendi ellerimle zorla da olsa öldürmüştüm,ellerimde şuan kan izleri olmayabilir ama derimin içinde ağır bir yara var o yarayı vicdanım açtı deldi geçti bir daha da düzeltmedi,düzeltilemedi ,her uyandığımda her güneş doğduğunda o ses yine geliyordu yine aynı şeyi söylüyordu "Sen ablanı öldürdün çocuk!"diyordu her kelimesinde yaram genişliyordu... 

Babam denilen o adamı kendi ellerimle öldürmek çok isterdim beni ablamı öldürmek için zorlamasının intikamını onu öldürerek almayı çok isterdim hiç bir zaman cesaret edememiştim ben yaşamaya cesaret edemeyen bir çocuktum ama bir dostum vardı ismi Rooki'ydi küçükken yıkık bir kulubenin altında oturmuş ağlarken bulmuştu beni ,o günden sonra yaşamak istemiştim o günden sonra ilk defa güven duygusunu keşvetmiştim, yedi yaşındaydık ikimizinde hayatı zordu onunda travmaları ağır bir geçmişivardı ,ben onun travmalarının sesini kısmıştım o benim travmalarıma yara bandı olmuştu kimseye güvenemeyen o küçük çocuk Louis ilk defa Rookie'ye güvenmişti...

Babamdan ne kadar nefret ediyor olsamda az da olsa bir şevkat bekledim hiçbirni vermedi bana küçükken hiç oyunlar oynamamıştım onunla hiç parka gitmemiştim bu çok zordu hayatımda içimi dökebileceğim kimsem yoktu annem bana bir anne gözüyle bakmak yerine kraliçe gözüyle bakıp emirler savuruyordu, babam konuşmakta zorlanıyordu ve zaten onunla aramda hiç bir zaman baba ve oğul ilişkisi olmamıştı aksine o yönetiydi ben ise yöneticinin oyuncak olarak kullandığı katiliydim 

 koca dünyada yapa yalnızdım...