Ne zaman kesmiştin umudu hayattan? Ne zaman karar vermiştin kendini ölümün kollarına bırakmaya? Birlikte sahil kenarında uzunca oturup,hiç konuşmadığımız gece mi,yoksa hayallerini asla gerçekleştiremeyeceğini anladığın herkesten önce uyanıp uzun uzun dışarı baktığın eylül sabahı mı?
Orada nasılsın,huzur içinde misin yoksa günahlarından dolayı pişmanlık mı duyuyorsun? Arkandan o kadar çok ağladık ki,mutlusundur belki biraz. Önemsendiğin için mutlusundur. En çok yakındığın şeydi zaten,sürekli derdin
"Beni bir Hak,bir de annem çok sevdi."
Keşke bir şey yazsaydın, bir not,bir mektup... Öyle gittinki oraya hiç kimse bilmiyor nasılını,nedenini? Bilinmezlikler içinde uğurladık seni bu sabah. Herkesin ağzından düşmeyen tek bir kelime vardı gün ağarırken "Neden?".
Ah ah,gözyaşlarım kağıdı ıslatmasın diye çabalayabilsem keşke. İçim paramparça ama ağlayamıyorum. Ağlasam içimdeki sıkıntılar geçecek gibi...Kalbimi uzunca sıkan o his beni bırakacak gibi... Ama ağlamak gelmiyor içimden.
Annemle,ninem perişan oldu. Yemek bile yemiyorlar inan ki. Seni yalnızca seven bir Hak bir de annen değilmiş demek ki. Ne çok sevenin varmış böyle. Herkes paramparça,yanaklarında gözyaşlarıyla perişan hâlde oturuyorlar. Bıçak açmıyor ağızlarını. Ben ise konuşmak için yer arıyorum.
Konuşacak birini bulamayınca,sen geldin aklıma. Kimsenin benimle konuşacak hâli,umudu yokken tek mutlu sen vardın.
Ama bende soruyorum sana "Neden?"
Hayatın çok mu umutsuzdu,çok mu mutsuzdun? Hiçbir şeyde anlatmadın bize. Hep çok mutluydun. Yüzünden eksilmeyen gülümsemenle bakardın herkese. Neşemize neşe katardın,bazen en kötü zamanda neşelendirirdin bizi.
Arada sırada dalıp giderdin tabii,o zamanlar ölümü mü düşünürdün?
Seni daha tam tanıyamamışken gittin,hep kapalı bir kutuydun. Çok konuşurdun ama kendini anlatmazdın hiç kimseye. Bu yüzden ne düşünürsün,ne hissedersin hiç kestiremezdim.
Benim için büyük bir sırken,şimdi çözülemeyecek türden büyük bir sırsın.
