𝑰̇𝒔𝒕𝒂𝒏𝒃𝒖𝒍 𝑺𝒐𝒌𝒂𝒌𝒍𝒂𝒓𝜾 | bxb

Emre ve Normal Bir Sabahı

Merhabalarrr
Yeni bir kitapla burdayım
Aslında fazlaca bölüm yazdıktan sonra yayımlamayı düşünüyordum ama dayanamadım😁

Çok beğendiğim bir kitap oldu/olacak
Hayran kurgu olmaması da beni benden alıyor
🫠🫠🫠

Umarım karakterleri, hikayeyi ve seçimlerimi beğenirsiniz

İyi okumalar💕

ꨄ

Hiç gerçek İstanbul'un sokaklarında dolaştınız mı? Eğer bir kez bile olsa dolaştıysanız kaldırımlarındaki o izleri, ağaçlarındaki o yüceliği, kitap kokan sahaflarını, nostaljik havasını ve ben yaşıyorum! diye haykıran ruhunu hissetmişsinizdir. Özellikle sabahın erken saatlerinde bomboş olan, kuşların cıvıltıları ve yapraklarını savuran ağaçların hışırtısını bir kez bile duyduysanız ne demek istediğimi anlayacaksınız. Çünkü o insanî duygularla esen rüzgârı kim hissetse unutamaz. Tarih kokan bu şehrin anılarını taşır o rüzgar.

1980'lerde sokakta koşuşturan çocukların neşesini, 40'larda duyulan hüznü kendisiyle dolaştırır rüzgar hâlâ. Eski evlerin, kaldırımların ve yaşlı ağaçların bizi ulaştırdığı çıkmaz deniz oldu mu, bu en sevdiğim çıkmaz olur. Karşı yaka bütün güzelliğiyle Boğaz'ın ötesinden gülümser. İnsanlar işlerine koşuştururlarken Boğaz bu saatte yeni uyanır. Direklere yaslanılır, deniz izlenir, denizin soğuk havası sıkıntını senden çalana kadar. Eminönü balıkçılarının açılışını izlemek keyiflidir. Balıklar pişer, simitler satılır.

Fakat İstanbul'un saydıklarım dışında başka bir vazgeçilmezi daha vardır. Her istanbullu bunu çok iyi bilir. Her gezmeye çıkıldığında, o kornasıyla etrafı inleten vapura bir kez binilir. Hayatın karmaşasından ve hızından uzaklaşılır, martılarla birlikte zaman durur. Yaşayabileceğin en huzurlu deneyimlerden biridir bu. Rüzgar bir kez daha serin serin çarpar suratına, saçlarını savurur. Kimi âşıklar kitap okur, kimileri boğazın ve denizin manzarası eşliğinde çaylarını yudumlar, kimi şanslılar sevgililerine sarılır, bazen uyuyanlar da olur. Ama Kadıköy'de indin mi, ayağın Rıhtım'a bastığı an zaman seni içine çeker. Vapurun seni kurtardığı akışa tekrar kapılırsın.

Köşede daha yeni çalmaya başlanan gitarı dinlersin. Huzurun hoş ve bağımlılık yapan tadını orada alırsın. İlerideki inşaatı izleyerek bir Türklük görevini yerine getirirsin. Miden guruldamaya başladığında Kadıköy'ün binbir çeşit kafelerinden birinde samimi bir kahvaltı yaparsın, yanında güzel bir kahveden başka bir şey gitmez. Tıpkı İstanbul'un Galata Kulesi ve Kız Kulesi olmadan tamamlanamayacağı gibi.

Bu şehir hakkında konuşabileceğim bir sürü yeri, detaylarına doyamayacağınız tarihi... Fakat burada kesmek zorundayım, çünkü size anlatamam gereken, bu şehrin sokaklarında gizli, gizemli bir hikaye var. Her ne kadar aşk sırlar kadar saklanamasa da kendini bulması uzun sürüyor. Ve bu sokaklarda, okumayı bırakamayacağınız bir sürü şey yaşanıyor...

Bildiğiniz üzere İstanbul her türden insanı barındıran kalabalık bir şehir. Özellikle adımlarını iç kısımlara teslim ettiğin zaman. Bu bir turistin asla göremeyeceği ve anlayamayacağı istanbulluların hayatıdır. Sonuçta herkese Beyoğlu'nda bir ömür nasip olmuyor değil mi? Anlayabileceğiniz üzere Bağcılar'ın sabah kalabalığı Boğaz'ınki kadar sevimli olmaz. Hiç susmayan kornalar, arabalarla birlikte gezinen bangır bangır müzikler, müşteri çekmeye çalışan pazarcılar... Fakat gerçek bir Bağcılarlı bunlardan hiçbirine uyanmaz. Sanırım adaptasyon buna deniyor.

Bağcılar'ın pek de ücra olmayan bir köşesinde ilk defa bir horozun gür sesi duyulduğunda, bütün gece partilemekle meşgul olmuş, sanki hiç uykuya ihtiyacı olmayan süper bir insan ırkıymış gibi içip eğelenmiş ve doğal olarak uykuda kalmış Emre'nin rahatsız olarak kaşlarını çatmasına sebep olmuştu. Sabah dörtte eve geldiğinde pijamalarını giymeye bile zahmet etmemiş, sadece kıyafetlerini çıkarıp yere fırlatarak kendini yatağının buyurucu, yumuşak kollarına bırakmıştı. Ve tabii doğal olarak alarm kurmayı da unutmuştu. Şimdi ise bir bacağı pikenin altında, diğeri üstünde ve kollarıyla yastığı sarmalamış bir şekilde uyuyordu.