ဒိုင်း!ဒိုင်း!
လူသူမရှိတိတ်ဆိတ်တဲ့နေရာတခုရှိဂိုထောင်ထဲမှထွက်လာတဲ့အသံများ
"ကဲ....ပြောငါ့ညီဘယ်မှာလဲ"ခန္ဓာကိုယ်တောင့်တင်းပြီးall blackဝတ်ထားတဲ့Ma Jiaqiမှမေးလိုက်ခြင်း
"ငါမသိဘူး"ထိုင်ခုံပေါ်မှာကြိုးနောက်ပြန်ချည်ခံထားရပြီးသွေးအလိမ်းလိမ်းထွက်နေပြီဖြစ်တဲ့ Ding er
ဘေးမှာလဲသေနတ်ဒဏ်ရာတွေဖြင့်သေနေပြီဖြစ်တဲ့Ding erရဲ့အစောင့်နှစ်ယောက်
"မင်းမသိတာမဖြစ်နိုင်ဘူး"
"ငါမင်းကိုဘယ်နခါပြောရမှာလဲ မင်းညီဘယ်မှာဆိုတာလဲမသိသလို မင်းညီဘယ်သူဆိုတာလဲငါမသိဘူး ငါငါ့သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ခရီးသွားနေတာ အခုမှပြန်ရောက်တာပါဆို"
"ကျစ် ထားလိုက်တော့ ငါမင်းအဖေနဲ့ဆက်ရှင်းမှရတော့မယ်"
"အစကတည်းကငါ့အဖေနဲ့ရှင်းရမယ့်ကိစ္စကိုဘာလို့ငါ့ပါဆွဲထည့်ရတာလဲ ဘာဘဲဖြစ်ဖြစ်အခုငါ့ကိုလွှတ်ပေးတော့"
"ငါကရူးနေလို့လား?"
"ငါမင်းတို့ကိစ္စတွေမသိဘူး ဝင်လဲမပါချင်ဘူး ပိုဆိုးတာကငါ့အဖေဆိုတဲ့လူနဲ့ပိုပြီးတော့မပတ်သက်ချင်ဘူး"
"ဒါပေမဲ့မင်းပတ်သက်ရတော့မှာဘဲ မင်းအဖေကိုကဒီပြသနာကိုစတာလေ နောက်ပြီးမင်းအဖေကလွယ်လွယ်နဲ့ငါ့ညီကိုလွှတ်ပေးမှာမဟုတ်ဘူး အဲ့တော့မင်းကိုငါးအစအဖြစ်တော့ထားရမယ်မလား"
"ငါ့ကိုငါးစာအဖြစ်ထားလဲမထူးဘူး ငါသေရုံအပြင်မရှိဘူး သူကငါ့ကိုဂရုတောင်စိုက်မှာမဟုတ်ဘူး"
"သူ့သားဘဲဟာ ဒီတိုင်းတော့မလွှတ်ထားလောက်ပါဘူး"
"ထင်လို့ပါ"
---------------------------------------------------
"သခင်ကြီး သခင်လေးDingကိုMa Jiaqiတို့ဘက်ကဖမ်းသွားတယ်လို့သတင်းရပါတယ်"
"ဘာ!"
"Ding ge ဘာဖြစ်လို့လဲဟင်ပါးပါး"သူ့အဖေသူ့လက်ထောက်နဲ့စကားပြောနေတာကိုမကြားတကြားနဲ့ဝင်ပြောလိုက်တဲ့Zhu Zhixin
"Zhu Zhuဘယ်ကတည်းကရောက်နေတာလဲ"
"အ အခုလေးတင်ပါဘဲ ဒီတိုင်းဖြတ်သွားရင်းနဲ့ကြား ကြားလိုက်လို့ပါ"Zhu Zhixinစကားတွေပါထစ်ကုန်တော့တယ်
