Gecenin Kaybı

Sensizim Bölüm 3

Üç gün geçmişti ve İstanbul hala yıkımın ve ölümün izlerini taşıyordu. Gece, diğer hayatta kalanlarla birlikte, enkaz altında sıkışanların ve ölenlerin cesetleri arasında yaşam mücadelesi veriyordu. İlk şoku atlatmış olsa da, şimdi açlık, susuzluk ve umutsuzlukla başa çıkmak zorundaydı.

Devletten beklenen yardım gelmemişti. Radyolarda ve televizyonlarda yayın yapan sesler bile kesilmişti. İnsanlar, kurtarma ekiplerinin artık geleceğine inanmıyorlardı. İnsanlar çaresizlik içindeydi ve umutsuzluk hızla yayılıyordu. 

Gece, Aysin'e ulaşma umuduyla yanıp tutuşuyordu, ancak şimdi o umut giderek soluyordu. Onu bulabileceğine dair inancını kaybediyordu ve bu düşünce onu içsel bir çöküşe sürüklüyordu.

"Ne yapacağız?" diye sordu biri. "Kurtarma ekipleri gelmeyecek. Ölecek miyiz burada?"

Gece, çaresizlik içinde başını salladı. Devletin artık onlara yardım etmeyeceğini kabul etmek zorundaydı. Şimdi hayatta kalmak için kendi başlarının çaresine bakmak zorundaydılar.

Uzakta, gökyüzünde bir nokta belirdi. İnsanlar, umutla gözlerini kıstı ve bakmaya başladılar. Belki de kurtarıcıları gelmişti, belki de bu karanlık kabus sona eriyordu.

"Bakın, bir uçak geliyor!" diye bağırdı biri, umut dolu bir sesle. Kalabalık, gökyüzündeki uçağı işaret ederek sevinçle bağırdı. Bir an için, umut ışığı parlamış gibiydi.

Uçak yaklaştıkça, beyaz bir toz bulutu serpildi etrafa. İnsanlar şaşkınlık içinde duraksadılar, gözlerini ovuşturarak tozu izlediler. Bu tozun ne olduğunu anlamaya çalıştılar, ama çok geçmeden nefes almakta zorlanmaya başladılar.

Kalabalık panik içinde dağılmaya başladı, koşuşturarak sığınak aradı. Ancak, toz her tarafa yayılmıştı ve kaçış yoktu.

Gece, uçağı gördüğünde yaşadığı kısa süreli sevincin ardından, gökyüzünden yağan beyaz tozun altında kaldı. Şaşkınlık içinde etrafa baktı, hayatta kalanların çaresiz çığlıklarını duydu. İnsanlığın sonu buradaydı, umutsuzluk ve korku içinde boğulmuştu.

Aysin diye geçirdi içinden...