And I Don't Want to Live This Life

Başlarken

Muhabirler geri döndü.

Ön verandamızı doldurdular ve kapının önüne kadar sarkarak birbiriyle gürültü patırtı yapıyorlardı, kapının önünde pozisyon kapmaya çalışıyorlardı. Fotoğrafçılar ve televizyon kameramanları vardı. Mikrofonlar, teyp kayıt cihazları ve ışıklar her yerdeydi. Bir muhabir kapı zilini çaldı. Zili tutarak sürekli çalmaya devam etti, dikkatimi ve iş birliğimi talep ediyordu. Kocam Frank, işe gitmişti ama bazı komşularımız hala evdeydi. İkili park edilmiş vanlar ve arabaların arasından geçerken kafalarını uzatıp olan biteni izliyorlardı.

Sirk gösterisi yeniden başlamıştı.

Üç buçuk ay önce, en büyük çocuğum Nancy'nin New York'taki Chelsea Hotel'in 100 numaralı odasındaki banyo lavabosunun altında bulunduğu kabus başladığından beri basına kapımı açmamıştım. Karnına yedi inçlik bir av bıçağıyla bıçaklandı ve kan kaybıyla ölmeye bırakıldı. Üzerinde sadece siyah dantel iç çamaşırı vardı. Onu öldürmekle suçlanan adam, odasını paylaştığı sevgilisi—artık dağılmış olan Sex Pistols grubunun Britanyalı punk rock yıldızı Sid Vicious'tı. O, 50,000 dolarlık teminatla serbest bırakılmıştı.

Nancy, öldüğünde yirmi yaşındaydı.

Gazeteciler kapı ziline basmayı sürdürüyordu, adımı haykırıyorlardı. Komşular kornalarına bastı. Hiçbiri, kapıyı açana kadar gitmeyecek gibiydi. Bu yüzden kapıyı açtım.

"Öldü!" diye bağırdı biri.

"Sid öldü, Bayan Spungen!"

"Aşırı doz—!"

"Gece yarısı—"

"Greenwich Village'da—"

"Temiz havada kutlama yaparken—"  

"Ne kadar güzel bir kutlama, değil mi?"

"Yorum yapar mısınız, Bayan Spungen?"

"Sizi nasıl hissettiriyor, Bayan Spungen?"

"Onun hak ettiğini mi düşündünüz?"

"Mutlu musunuz?"

"Üzgün müsünüz?"

"Çile bitti mi?"

Paneller tıklıyordu, TV kameraları dönüyordu. Kalemler kaygıyla bekliyordu. Ben hiçbir şey söylemedim. Hiçbir şey hissetmedim. Sadece kendi acım.

"Yorum yapmak istemiyor musunuz, Bayan Spungen?"

"Ceza adalet sistemi hakkında ne düşünüyorsunuz?"

"Şimdi ne düşünüyorsunuz?"

Kapıyı yüzlerine kapattım.

"Bekleyin–!"

"Bir açıklama yapmamız lazım—"

Kapıya en yakın olan muhabir tekrar zili çalmaya başladı. Kapının arkasında durarak, göğsümdeki ağrının nefes almayı zorlaştırdığını hissettim. Bu acı, Nancy'nin ölümünü öğrendikten hemen sonra başlamıştı. Geçmeyecek gibiydi. Bir doktora görünmüştüm ama o, sağlığımın mükemmel olduğunu söylemişti. Basından kaçmayı düşündüm. Üzerimdeki paltoyu giydim ve elimde anahtarlarım vardı. Artık her zaman böyle yapıyordum, böylece kaçmaya hazır olacaktım. Ama onlardan asla kurtulamayacağımı biliyordum. Beni takip edeceklerdi. Nereye gidersem gideyim, beni bulacaklardı.

Tekrar eden zil sesi, on yedi yaşındaki oğlum David'i aşağıya indirdi. Daha okula gitmemişti. Gitmek de, sadece sembolik bir jestten fazlası değildi. Nadir olarak okula gidebiliyordu. Genellikle, halk kütüphanesinde oturuyordu. Arkadaşlarıyla görüşmeyi bırakmıştı. Hayatı yaşamayı bırakmıştı. Hepimiz yaşamayı bırakmıştık. Ben işimi bırakmıştım; Frank, bir zombiyi andırarak işe gidiyor ve öyle geri geliyordu; Suzy, David'den iki yaş büyük, şehrin merkezindeki dairesinde kendini izole etmişti. Philadelphia Sanat Koleji'ndeki derslerine nadiren gidiyor ve ondan pek haber alamıyorduk.

Ama muhabirler hiçbirimizi umursamıyordu, tıpkı Nancy'yi umursamadıkları gibi. Tek istedikleri, devam eden bu şovlarına bir bölüm daha eklemek, gazeteleri satmak ve reytingleri artırmaktı.