Arkadaşınızın gizemli cinayetini bilinç altınızdaki merdivenlerle aydınlatacak oldaydınız, hafızanızı kaybetmişken bile basamaklar size yardımcı olur muydu?
🌘🗝️
Merdivenlerin kimisi diktir kimisi yokuş ve her bir adım insanın kendine yaşattığı ıst...
Bölümü sonuna kadar okumayı ihmal etmeyin. Yorumlarınıza ihtiyacım var!🩶 O zaman gelsin bölüm 0.1..
"Karanlık dediğin sadece karanlık sokaklar değil, içindeki korkuların da yansımasıdır Elvin."
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Kırılmasın diye üzerine titrerdim. O hep üşüyorum sanardı. -Can yücel
|🔒|
Anıları birbirine bağlayan merdiveneler vardır. Tıpkı bir köprü gibi.
Bazıları yüksek, bazıları alçaktır.
Bazıları dört duvar arası, bazıları boş bir arazidir.
Bazıları ışık alırken bazıları zifiri karanlıktır.
Bazılarının bitişinde rengarenk kapılar varken bazılarında koca bir yokuş vardır.
Bazılarının trabzanları vardır, bazıları uçurum kenarıdır ve en tehlikeli olanları; tutunmanız için orada olup yaslandığınız an kırılan trabzanlardır.
Merdivenlerin kimisi diktir kimisi yokuş ve her bir adım insanın kendine yaşattığı ıstırabı temsil eder. Adım attıkça katedilmesi gereken basamak sayısı artar çünkü insan hiç bir zaman kendi ıstırabına tatmin olmaz. Ne yaşarsanız yaşayın, kendinizi kime ne yaşattığınızla sınarsınız.
Tabii eğer benim gibi merdivenlere mahkumsanız.
Geri dönmek için tekrar arkama baktığımda yine basamakları gördüm. Geldiğim yolu; eski ahşabı ve kirli duvarları.
Duvarlardan akan rutubet ve ortamdaki nem adeta derime işlemişti. Nefes almaktan nefret edecek noktaya gelmiştim; oksijen yoktu ve ciğerlerim temiz hava için yalvarıyordu. Etrafımda bir pencere dahi yoktu.
Rüzgarı özlemiştim; soğuğu, sıcağı özlemiştim. Sarı duvarlardan akan siyah rutubet nefes seslerime eşlik ediyordu. Merdiven çıkmaktan çok yorulmuştum ve dinlenmeye ihtiyacım olduğunu fark ediyordum. Ama bunu yapmayacaktım, dinlenmeyecektim. Bunu yaparsam kendimi affetmem daha da zorlaşırdı.
Çünkü o boşuna ölmüş olacaktı.
Bir kaç adım sonra durdum. Dinlenmek için değil, kafamı aşağı eğip derin merdiven boşluğunu izlemek için. Bunu sonsuza kadar yapabilirdim çünkü bana kendimi iyi hissettiren nadir şeylerdendi. Ne zamandır buradaydım onu bile bilmiyordum, belki de geçtiğim basamakları saymalıydım. Geride bıraktığım basamaklara bakmak bana kendimi hapis cezasını çeken bir mahkummuşum gibi hissettiriyordu ve ben bu hissi sevmiştim.
