Bu bildiğiniz bir aile klasiği değil!
Küçükken evlat edinilmiş bir kızın yeni ailesini bulmasıdr. Peki yeni ailesi iyi insanlarmıydı eski ailesini bırakabilecek miydi?
"Abi beni bırakmayın lütfen biliyorum sizin kardeşiniz değilim ama beni bırakm...
Gözlerimi başımdaki ağrı ile açtim. Beyaz ve rahatsiz edici bir ışık gormemle geri kapadım. En son ne olmuştu bana. Heh en son sehpaya kafamı vurmuştum. Keskin hastane kokusu burnuma doldu ama işiktan gözlerimi açamadım. O sırada arkada konuşma sesleri duyuyordum.
"Sevgilim Aden daha çok küçük bu gerçekle yüzleşemez biz ona bunu nasıl söyleyecez" dedi bir ses bu annemdi galiba. "Hatunum bu durum hem kızımız hemde bizim için çok zor olacak ama ona söylemek zorundayız bilmeli"
Neyi bilmeliydim? Bana neyi söyleyeceklerdi? Bu durum beni meraklandırsada teprenmem sonucu uyandığımı fark ettikleri için konuşmayi kestiler.
"Güzelim daha iyimisin başin ağrıyormu?"dedi babam. Genişçe gülümseyerek sarıldım ona. "Hayır babacim sadece birazcik sızlıyor" dedim. Annem o telaşla hemen doktoru çağırdı.
Gelen doktor kıvırcık saçlı tatlı biriydi. Ve birazcık bana benziyordu (merti bir iki sene erken mezun olarak duşunun). Gözleri beni bulduğunda güzel bir gülümseme sundu bana.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Çok yakışıklı ve tatlı biri gibi duruyor. "Merhaba küçük hanım şu an herhangibir ağrın varmı?" Başımı iki yana salladım " Sadece yaram biraz sızlıyor onun dışında bir ağrım yok" dedim tatlı bir sesle.
"Pekii, o zaman bı muayene yapayım. Söyle parmağımı takip et" dedi naif bir sesle. Muayene işlemi bittikten sonra sevecen bir sesle. "Hiçbir sorun yok küçük hanım ama bugünlerde yataktan fazla çıkma ve strese girme" dedi.
Bizimlere kıza bir bakış attıktan sonra bana el sallayarak "Görüşürüz küçük hanım" dedi. Bu hareketleri bana abimleri hatırlattı. Sahi onlar nerdelerdi.
"Anne abimler nerde?"diye sordum. "Hepsi senin için çok endişelendiler bebeğim çok yorgun düştükleri için onları eve gönderdim. Su an hepsi işine ve okuluna gitmiştir" dedi. Offf ama ben çok sıkıldım.
"Baba burdan ne zaman çıkacam" dedim. "Doktor birkaç tahlil istedi onları yapalım gideriz güzel kızım". Onların bana olan davranışları beni hep eritiyor keşke keşke onlar benim ailem olsunlar diyorum hep.
Evet üvey olduğumu biliyorum. Annemler benimle hep güzel ilgilendiler belli bir yaşa gelincede bunları anlattılar. Duyunca her ne kadar yikilsamsa beni buldukları için seviniyorum. İyiki onlara sahibim.
Ama istemesende olsa gerçek ailem beni niye bıraktı diye düşünmeeden edemiyorum. Bunları bosvermeye çalışarak hastanedeki işlerimi hallederek eve geçtik.
Eve geldiğimde kapıyı poyraz abim açti. "Abiii" diyerek boynuna atladım ve sıkıca sarıldım ona. Evlat edinildigimden bu yana benimle hep poyraz abim ilgilenirdi. Bazen kimse onun elinden beni alamazmiş. " Güzelimmm nasılsın daha iyimisin" dedi merakla ve kırık çıkık varmı diye beni süzdü. " İyiyim abicim çok sıkıldım hastanede" " Hadi gel içeri geçelim bitanem"
