Lara Deniz Korhan.

1. Bölüm-Yıllar sonra tekrar onu gördüm.

OKUYANLAR OY VE YORUM YAPABİLİR Mİ? BU KİTABIMIN OKUNMASINI HER ŞEYDEN ÇOK İSTİYORUM.

————————————————————————

Bazı insanlar şanslı, bazı insanlar şanssız doğar. Bazı insanlar ailesi tarafından şanslı olur, bazı kişiler ise arkadaşları tarafından. Ben, arkadaş tarafından şanslıyım.

Bazı insanlar anne ve baba olmayı haketmiyorlar.

Aile... Aile kavramı bana en uzak olan şey. Anne, baba, abi veya abla ne demekti? Sevip, korumak, dertleşmek, sarılmak, aile sevgisini hissettirmek mi? Yoksa, hakaret edip, şiddet uygulayıp 10 yaşında yetimhaneye bırakmak mı?

Ben Lara Deniz, 17 yaşındayım. Hem okuyor hem çalışıyordum. 7 yıl önce ailem tarafından bu soğuk yetimhane köşelerine bir çöpmüşüm gibi bırakıldım. Hatırlıyorum, anne, baba diye yalvarışlarımı... En çokta abime yalvarmıştım beni bu cehenneme getirmesinler diye ama beni çokta taktığı söylenemez.

Benim ailem Yiğit, Mert ve Alazdı ve bu hep böyle kalacak. Her yıl en az 2 aile beni istiyordu ama ben kesin bir dille reddediyordum. Yiğit ve Mert ikizdi, aileleri bir yıl önce karşılarına çıktı ve bir şans istediklerini söylediler. Her ne kadar beni bırakmak istemeselerde ben onlara ' Geri zekalılar siktirin gidin ailenizin yanına. Ben iyiyim, geceleri buluşamasakta sabahları buluşuruz. Hem telefonumda var konuşuruz.' Demiştim. Evet, kafede 2 yıldır çalışıyordum ama haftada 4 gün. Çarşamba, Perşembe, Cuma, Cumartesi.

Betül ablaya her ne kadar ' Hayır.' Desemde beni dinlemedi ve paramı kesmedi. Bursluluk sınavlarından kazandığım paraylada çalıştığım paranın üzerine koyup güzel bir telefon almıştım.

Bu 1 yıl boyunca kafeye erken gidiyordum. Elemanlar gelmeden masaları temizliyor, pastaları, kurabiyeleri hazırlıyordum.

Hayat çok acımasız değil mi?

Alaza gelirsek, 2 yıl önce öldü...
Otobüsteydi, otobüsün şöförü sarhoştu. Otobüsten 4 ceset çıkmıştı. Bunlardan biri Alazdı...

İnsanın ' Arkamda ailem var.' Diyememesi o kadar kötü bir şey ki anlatamam. Her zaman bir ailem, abim veya ablam olsun istemişimdir.

Ama hiç bir zaman ne ailem, ne abim ne ablam olacaktı.

Ben bu dünyaya bir ailenin yanına geldim ama onlar beni yetimhanenin önüne bıraktı. O soğukta yakamdan tutularak yetimhanenin Demir kapısının dışından içeri fırlattı. Annem...

Artık anne, baba ve abi demek bana en zor olan şeylerdendi.

Benim çocukluğumun 4 katili var. Annem, babam, abim ve onun arkadaşı Serdar...

Babam, 10 yaşına kadar bana şiddet uygulayıp karanlıktan korkmamı sağladı.

Annem, yetimhanenin önüne ' Senden nefret ediyoruz, keşke bizim kızımız olmasaydın!' Diyerek yakamdan tutarak atması.

Abimin, Arkadaşını desteklemesi.

Serdar'ın ise, bende senin abin sayılırım diyip bana dokunması...

Hiç birini affetmiyorum, affetmeyeceğim. Onlar benim çocukluğumun 4 katili. Ve bu hep böyle kalacak.

Onlar yüzünden temas sevmiyorum, karanlıktan korkuyorum, insanları incitmekten korkuyorum. Çünkü ben buyum.