KURTULUŞ(Kabuslarım Serisi)

Bölüm 1 .Deprem.

Gördüğüm kabuslar o kadar çoğaldı ki ne yapacağımı bilemedim . Bu kabusların üzerine eklemeler yaparak karşınıza sunacağım . Heyecanla okumanız dileği ile.

Uzun bir seri olacak her kitap birbirinden farklı olacak tabii.

TÜRKİYE  13:00

''Anne yemek katına çıkalım mı?''

  Annem bana dönüp gülümsedi.  Sanki bana son bakışıy dı.

Sonra Sonra küçük bir sarsıntı Sonra tekrar ve tekrar . Sarsıntılar büyüyor. Yer yarılır gibi her yerde çığlıklar.
Çocukların ve bebeklerin ağlamaları ebeveynlerin yalvarışları. Sonra, Sonra.
Ne olmuştu. Biz eğlenmek için dışarı çıkıp geziyorduk. Neden her yer kan ve çığlıklar ile doluydu?

Deprem mi olmuştu? Annem neredeydi? peki ya kardeşlerim? Babam çalışıyordu o iyimiydi ya da ben? Nasıl bir haldeydi ülke ya da ülkeler. Ben hariç yaşayan varmıydı?

  Aklımda tonlarca soru sırtımda tonlarca acı ve yük. Gözümden yaş gelmiyordu. Manevi olarak o kadar kötü anlar yaşıyordum ki ağlayamıyorum.
Konuşamıyorum nefes alamıyorum yada göremiyorum. Benden geriye burada yaşayan insan varmıydı?

  "Hanımefendi iyimisiniz hanımefendi sizi çıkardık lütfen bir tepki verin,"

Başımı çevirip beni enkazın altından zar zor çıkaran adama baktım.  Üstü başı kan benim ile aynı durumda . Elleri beni çıkardığı için çizikler ve morlukları doluydu. Neden çıkardı ki beni. Bizim için asıl kıyamet şimdi başlıyordu .
Bunun farkında değildi galiba . Yoksa beni kurtarmaz dı değilmi ?

"Sezen ,Sezen,Sezen bana bak . Bak bana her şey yoluna girecek tamamı? Sakin ol."

  Bana sakin ol diyordu, iyide ben zaten sakinim ağlamıyorum yada bağırıp çağırıp ortalığı ateşe vermiyorum.
Onu kendimden uzaklaştırdım.
Erkeklerin bana temas etmesini sevmezdim. Annem görseydi ona çok kızardı. Annemin sinirlenmesini istemezdim. Sahi o nerede.

  "Sezen dur nereye gidiyorsun? "

   "Eve ."

    Sanki bu sözüm onun canını çok yakmış gibiydi gözleri dolu dolu bana bakıyordu.

 
"Eve gitmem lazım.  Anneme söz vermiştim. Akşam beraber balkonda oturup kahve içeceğiz, önceden gidip sevdiği tatlıdan yapacağım sende istermisin?"

  "Sezen yapma bunu kendine sakin ol."

  "Adımı nereden biliyorsunuz acaba."

"Seni çıkarırken adını sormuştum hatırlamıyor musun?"

Kafamı iki yana sallayıp ilerlemeye devam ettim sanırım arkamdan geliyordu . Adım seslerinden öyle hissediyordum. Başıma bir anda küçük bir acı saplandı sanki . Sonra kafamda küçük görüntüler annem ve kardeşlerim . Alışveriş merkezindeyiz.  Annemin son kez gülümsemesi, kardeşlerimin son tatlı tartışmaları.
Sonra küçük sarsıntılar ve büyük yıkım.
Her şey bir bir kafama balyoz etkisiyle yerleşiyor sanki . Gözlerimin dolduğunu hissediyordum . Bacaklarım beni daha fazla taşıyamaz hale geldiği için dizlerimin üstüne düştüm. Anın verdiği adrenalin ile her şey kafamdan silinmişti. Fakat bu günün bütün anıları şuan kafama akın ediyorlardı.

Kalbim acıyla kasılıyordu. Ellerim iki yanda durmuş. Artık patlamaya hazırdı. Sonra ağız dolusu koca bir çığlık. Gözlerimden yaşlar düşüyor ve koca bir çığlık. Ağıt yakarcasına ağlıyor ve çığlık atıyordum. Birinin bana sarıldığını hissettim sonra. Oda benimle ağlıyordu. İçini çeke çeke. Boynumda gözlerinden düşen yaşları hissediyordum.

  Gözlerim kapandı sonra içimdeki acıyla.  Ölenler kurtulmuştu. Peki ya biz? Bizim için asıl kıyamet şimdi başlıyordu. Biz sonun başlangıcıydık artık. Ya kendimizi kurtaracaktık ya da şahit olduğumuz olaylar yüzünden delirip kendimizi öldürecek raddeye gelecektik.

  Bu günden sonra çoğu dost düşman. Düşmanlar da dost olacaktı birbirine . Farklı dinlerde ,renklerde ve ırklarda insanlar yaşamak için ya dost ya da düşman olacaktı . Kurtuluşu ararken bir çok dost kurban verecektik en sevdiklerimizi bile feda edeceğimiz bir zaman dilimine girmiştik. Kıyamet henüz gelmemişti ama sanki ön gösterimi yayınlanmıştı bile .

Selam millet. Evet yazarken bazı yerlerinde gözlerimin dolduğu bölümü sonunda attım umarım beğenirsiniz.