Εκτός πλατό

Κεφάλαιο 6

Βλέπω τον καθηγητή μου της Φιλοσοφίας να εξηγεί κάτι για τον Πλάτωνα και την αρχαία σκέψη, αλλά το κεφάλι μου είναι τόσο χαμένο που βγαίνω από την ονειροπόληση μου μόνο όταν βλέπω τον τύπο να έρχεται στο θρανίο μου και να χτυπάει παλαμάκια μπροστά μου. Τρομάζω με τον ήχο, πριν μου μιλήσει.

«Σας μιλάω εδώ και πέντε λεπτά, δεσποινίς Σιμόνε. Αν έχετε κάτι πιο ενδιαφέρον να κάνετε, παρακαλώ βγείτε απ' την τάξη μου».

«Δεν θα ξαναγίνει, λυπάμαι», τα μάγουλά μου κοκκινίζουν και εκείνος απομακρύνεται.

«Για το επόμενο μάθημα θέλω να κάνετε μια τρισέλιδη αναφορά για τη σχέση του μύθου του σπηλαίου με την κοινωνική κυριαρχία».

Κάθαρμα. Μου δίνει επιπλέον άσκηση επειδή χάθηκα για λίγο στις σκέψειςμου κατά την διάρκεια του μαθήματος του; Όχι ότι ήταν ενδιαφέρον. Αυτός ο τύπος με μισεί. Δεν είναι η πρώτη φορά που το κάνει και αυτή τη φορά δεν θα αφήσω να περάσει το δικό του. Μου έδωσε ήδη επιπλέον εργασίες πριν από μερικές εβδομάδες, μόνο και μόνο επειδή άργησα λίγα λεπτά.

«Δεν είναι δίκαιο, ούτε…»

«Σωπάστε αλλιώς θα σας διώξω από την τάξη», δεν μου αφήνει περιθώριο να απαντήσω και συνεχίζει με το μάθημα.

Τον κοιτάω θυμωμένη και δαγκώνω τη γλώσσα μου. Λοιπόν, θα περιμένω να τελειώσει η μέρα.

«Θες τις σημειώσεις μου;» το ίδιο αγόρι από τις προάλλες, με καστανά μαλλιά και ευχάριστο χαμόγελο, γέρνει μπροστά, αφού η θέση του και η δική μου είναι κοντά. Αρνούμαι, ακόμα σκεφτόμενη την ανοησία που έχει αποφασίσει ο καθηγητής, και μου κάνει έναν μορφασμό πριν στρέψει την προσοχή του ξανά στην τάξη.

Προσπαθώ να κάνω το ίδιο.

«Ο Πλάτωνας προσπαθούσε να δείξει ότι υπάρχουν δύο πραγματικότητες», συνεχίζει ο Γκάμπριελ Έμερστ. «Γράψτε αυτό, δεσποινίς Σιμόνε, επειδή θα πρέπει να το βάλετε στην εργασία σας».

Όταν φεύγουν όλοι οι συμφοιτητές μου, παίρνω τον χρόνο μου φυλάγοντας σιγά σιγά τα πράγματά μου και όταν δεν μένει κανείς, πηγαίνω στην έδρα του. Έχει την πλάτη του γυρισμένη σε μένα.

«Καθηγητή Έμερστ».

Είμαι ένα μέτρο μακριά του, όταν γυρίζει και με κοιτάζει. Είναι στα τριάντα του, με κοστούμι. Αρκετά αλαζονικός ηλίθιος.

«Δεσποινίς Σιμόνε, πώς μπορώ να σας βοηθήσω;» Ακουμπάει στο γραφείο και τον παρακολουθώ. Έχει ένα αποκρουστικό αυτάρεσκο χαμόγελο στο πρόσωπό του και κάτι μου λέει ότι πρέπει να φύγω από εδώ, ότι κινδυνεύω να είμαι μόνη μαζί του, αλλά το αγνοώ και μιλάω.