Εκτός πλατό

Κεφάλαιο 11

Θέλω να σκοτώσω όποιον με ενοχλεί. Νιώθω σαν ένα κοπάδι από ελέφαντες να κάνει πάρτι στην πλάτη μου και το κεφάλι μου να χτυπάει δυνατά. Όχι, δεν είναι μόνο οι ελέφαντες. Είναι ολόκληρο το καταραμένο ζωικό βασίλειο.

Για να δούμε... Είμαι σε κρεβάτι, αυτό είναι σίγουρο. Τουλάχιστον ξέρω ότι τα κατάφερα να φτάσω σπίτι με ασφάλεια. Ωστόσο, το άρωμα στο μαξιλάρι μου λέει άλλα. Δεν είμαι στο δικό μου σπίτι. Μετακινούμαι και βγάζω ένα μουγκρητό καθώς γυρίζω το λαιμό μου. Χριστέ μου, θέλω να πεθάνω. Ζαλάδες με εισβάλλουν και το κεφάλι μου πάλλεται.

«Ίσλα...» Θεέ μου. Ω αλήθεια; Δεν μπορούσα να μπλέξω με κανέναν άλλο όσο ήμουν μεθυσμένη; Έπρεπε να πάω να βρω τον τύπο με τατουάζ; Τον πήρε τηλέφωνο νωρίς το πρωί η μεθυσμένη εκδοχή μου; »Είσαι ξύπνια;»

«Όχι», βγάζω ένα θλιβερό βογγητό και θα ήθελα πραγματικά να μην ήμουν. Μάλιστα, για όση λίγη αξιοπρέπεια μου έχει απομείνει, θα ήθελα να μην είχα ξυπνήσει ποτέ.

Νομίζω ότι γελάει.

«Όταν ξυπνήσεις, στο κομοδίνο υπάρχει ένα χάπι για μετά το μεθύσι. Θα είμαι στην κουζίνα».

Δεν λέω τίποτα, απλά κλείνω τα μάτια μου και περιμένω να φύγει πριν τα ανοίξω. Το δωμάτιο είναι μεγάλο και ευρύχωρο, με το κρεβάτι στο κέντρο και μερικά έπιπλα. Όλα σε τέλεια τάξη, κάτι το οποίο διαφέρει πολύ από τη συνηθισμένη κατάσταση στο διαμέρισμά μου.

Σηκώνομαι από το κρεβάτι και κοιτάζω τον εαυτό μου. Φοράω ένα μπλουζάκι, που από τη μυρωδιά του σαπουνιού είμαι σίγουρη ότι ανήκει στον τύπο με τατουάζ, και τα εσώρουχά μου. Υπάρχει μια πόρτα μισάνοιχτη, στον τοίχο στην άλλη πλευρά του διαδρόμου, που φαίνεται να είναι ένα μπάνιο. Πιάνω το χάπι απ' το κομοδίνο και το παίρνω, γιατί το αναγνωρίζω. Το κεφάλι μου πονάει υπερβολικά.

Μπαίνω στο μπάνιο. Δεν θέλω καν να κοιτάξω την αντανάκλασή μου στον καθρέφτη, αλλά κοιτάζω τον εαυτό μου για λίγα δευτερόλεπτα πριν μαζέψω τα μπερδεμένα μαλλιά μου σε μία αλογοουρά και ξεπλύνω το πρόσωπο και το στόμα μου με νερό της βρύσης. Τουλάχιστον είμαι ευγνώμων που δεν φορούσα μακιγιάζ αλλιώς θα έμοιαζα με τρομακτικό κλόουν.

Ανακουφίζω την ουροδόχο κύστη μου και ελέγχω τον εαυτό μου. Δεν φαίνεται ότι έχουμε κάνει σεξ, ούτε υπάρχουν ίχνη σπέρματος ή διέγερσης ανάμεσα στα πόδια μου, οπότε νιώθω λίγο πιο ήρεμη.

Ψάχνω το φόρεμά μου αλλά δεν το βρίσκω πουθενά, οπότε παραιτημένη βγαίνω έξω με αυτό που φοράω. Κοιτάζω πάνω κάτω στο διάδρομο και νομίζω ότι η κουζίνα είναι δεξιά, αφού ακούω τις φωνές από τα νέα της Κυριακής. Δεν είναι αυτό το πρόγραμμα του μεσημεριού;