Κεφάλαιο 7

359 40 10
                                    

Τον βλέπω να κατεβαίνει, με το άψογο κοστούμι του και ένα χαμόγελο που θέλω να διαγράψω.

«Τι κάνεις εδώ;»

Ο Κίλιαν με παρακολουθεί με μια αργή, γοητευτική έκφραση.

«Σου είπα ότι θα βλεπόμασταν σύντομα». Εκείνος χαμηλώνει το βλέμμα στο κορμί μου και αισθάνομαι ελαφρώς εκτεθειμένη. «Είσαι υπέροχη».

«Γιατί ήρθες στο σπίτι μου, Κίλιαν;»

«Απλά περνούσα», το απορρίπτει με μια κίνηση.

«Απλα περνούσες; Από εδώ;» Τον κοιτάζω δύσπιστη. «Δεν ταιριάζεις με αυτό το μέρος, ξέρουμε και οι δύο ότι αυτό είναι ψέμα», τον κοιτάζω αυτόν, το άψογο κοστούμι του και το ακριβό του αμάξι.

«Μέλος της οικογένειάς μου... είναι λίγα χιλιόμετρα από εδώ και απλά πέρασα».

«Απλά πέρασες;» Δεν μπορώ να πιστέψω τα λόγια του. «Λοιπόν, αν απλά πέρασες, μπορείς να πηγαίνεις τώρα», ανασηκώνω τους ώμους. «Καλή σου μέρα», βάζω το κλειδί στην κλειδαριά και νιώθω τα βήματά του να πλησιάζουν. Πριν φτάσει, το ξαναβγάζω και το κοιτάζω. Δεν πρόκειται να ανοίξω και να ρισκάρω να μπει στο κτήριο μου. «Τι θες; Είχα αρκετά για σήμερα και αν δεν θέλεις πραγματικά να καλέσω την αστυνομία, θα φύγεις», του λέω, καθώς βγάζω το τηλέφωνο απ' τη πίσω τσέπη του παντελονιού μου, πληκτρολογώ τον αριθμό και περιμένω για να καλέσω. «Το θέλεις αυτό;»

«Ο Έβαν είναι το αγόρι σου;»

«Γιατί να σου πω; Δεν χρειάζεται να εξηγηθώ», αφήνω τις τσάντες στο πάτωμα και σταυρώνω τα χέρια μου, προσπαθώντας να διατηρήσω μια αποφασιστική στάση. Γιατί πρέπει να είναι τόσο ψηλός;

«Απλώς ρώτησα, δεν χρειάζεται να αμυνθείς», σηκώνει τα χέρια του, παραδομένος.

«Ό,τι κάνεις με κάνει να είμαι σε άμυνα, δεν το βλέπεις; Κατά κάποιο τρόπο, κατάφερες να πείσεις το αφεντικό μου να γυρίσω σκηνή μαζί σου, έστειλες λουλούδια στο σπίτι μου, που σημαίνει ότι ήξερες πού μένω και τώρα, εμφανίζεσαι εδώ για δεύτερη φορά!» Λέω ταραγμένη.

Το να τον έχω τόσο κοντά προκαλεί ένα περίεργο μείγμα συναισθημάτων και όσο καλούς οργασμούς κι αν είχα, αυτό είναι πέρα για πέρα παράξενο. Επιπλέον, η κατάσταση με το καθηγητή με άφησε τεταμένη και δεν είμαι στα καλύτερα μου. Νιώθω υστερική και η εγγύτητα του δεν με βοηθάει.

«Δεν θα σου έκανα τίποτα κακό, Ίσλα», λέει, σχεδόν προσβεβλημένος που αυτή η ιδέα θα μπορούσε να περάσει από το κεφάλι μου.

Εκτός πλατό Where stories live. Discover now