key thief // chanmin

⅛

8 aydir atmadığım bolumu atiyorum su an
*
*
*

Chan~

... Seungmin'in yanina gittim

onun yatan yorgun bedenini gordugumde icim acimisti sanki biri gelmiste bicaklamis gibiydi onun o neseli cilgin yuzunu gormek istiyordum fakat artik o yoktu eskisi gibi neseli degilde onun yerine cok yorgun gorunuyordu

yanina yaklastigimda titredigini gordum usuyor muydu yoksa korkuyor muydu? hangisi olabilirdi. travmatik miydi? yoksa gercekten soguk muydu?

kafamda ki bir cok dusunceye dalarak gittigimde beni dusuncelerimden cikartan sey seungmin'in kipirdamasi olmustu

onun su an minik kipirdanisi bana hayata tutunmaya devam etmemi ister gibiydi... yaninda olmaliydim.

"Birlikte atlatacağız"

benim kısık çıkan sesimle karsilik isaret parmagimi tutmustu tebessum edip uzerine egildim ve saçlarını kucuk bir öpücük bıraktım

bu riske girip onu kaybetmeyecektim doktorun soyledigine gore sadece 38 ayı kalmıştı uzun bir sure olsada zaman hizli geciyordu

***

sabah uyandigimda belimdeki agri ile inleyerek uyandim tum gun seungmin'in basinda koltukta uyuya kalmistim

belim tutulmus olmaliki belimdeki agrilarla zorla ayaga kalktim

hastanenin kantinine indim liam dun gece gitmis olmaliydiki etrafta yoktu bende tek basima kahvaltımi yapip vakit kaybetmeden seungmin'in yanina gittim

seung'un katina geldigimde onun odasina kosan doktoru gordugumde kendimden gecmis gibiydim kalbim agrilar icinde beni ayakta tutmaya calisiyordu fakat bacaklarim buna izin vermiyordu sanki bedenim iflas etmis gibiydi

gordugum o doktorun peşinden adim atmaya zorlanmistim hic bir sey görmüyordum elimi gogus kafesime bastirip nefes almaya calistim ama ciğerlerim buna izin vermiyor gibiydi

bir kac adim atabildigimde seungmin'i camdan gorebiliyordum. uyanmis miydi? ne yani bu yuzden mi kosuyorlardi?

gozlerimi tutamamış gözlerimden yaslar akitiyordum o kadar emindim ki su anda bu hayatta benden mutlusu olamazdi

onun gozlerine baktikca kahverengilerinde kaybolmustum saclari nefes nefese icindeki yuzune dusmus herhali ile cok guzel gozukuyordu cidden guzellik abidesiydi beni mahvediyordu

bana dondugunde ilk dakikalar ne oldugunu anlamak ister gibiydi bu bakismayi bozup ona gulumsedim ve sakin olmasini soyledim kafasini sallayarak gozlerini kapattiginda yorgun oldugu gozlerinden bile belliydi

doktorlar odadan ciktiginda kosarak yanina girdim bana bakislari... ahh beni cidden büyülüyordu

"İyi misin?"

"Chan"

soruma cevap vermeden beni yanında istemisti bir sey oldugunun farkındaydim ama ilk başta ne oldugunu anlamamistim

"Neyim varmış?"

sorusu ile sesli bir sekilde yutkunmustum ondan bunu saklayamazdim olaylari bastan sona anlatmaya basladim her anlattigimda yuzu daha cok dusuyordu ve bu benim canimi acitmaya baslamisti

ona soyledigim seylerden sonra beklemediğim bir sey ile donakalmistim