Jungkookပြန်ရောက်လာတော့ တော်တော်လေးမိုးချုပ်နေပြီဖစ်သည် အရက်တွေလည်းသောက်ထားနံစော်သည်
"Jung Jungkook"
"Tae"
"ဘာလို့ငိုနေတာလည်း ဘာဖစ်လာလို့လည်း ငါ့ကိုပြော အကုန်ပြောပြပါ"
"Dadyကကိုယ်တို့ကိုသဘောမတူဘူး ကိုယ်မင်းကိုဆုံးရှူံးမခံနိုင်ဘူးအချစ်"
"ငါလည်းတူတူပါပဲ ငါလည်းမင်းကိုဆုံးရှူံးမခံနိုင်ဘူး"
"အရမ်းချစ်တယ်သိလား Tae"
"အင်း ငါရောပဲမင်းကိုချစ်တယ် Jungkook"
"ဟင့် Taeကိုယ်တို့ထွက်ပြေးရအောင် သူတို့မသိနိုင်တဲ့နေရာကိုသွားမယ်"
"ဘယ်ကိုလဲ"
"မောင့်ရဲ့မွေးရပ်မြေကို"
ညစီး ခရီးသည်ကားလေးနှင့်အတူ ဘူဆန်မြို့သို့ထွက်ခွာခဲ့သည် ဆိုးလ်မြို့နှင့် သိပ်မဝေးပေမဲ့ အချိန်ကြာကြာတော့မောင်းရသည်
Jungkookရဲ့ပုခုံးပေါ်ကိုမှီကာ အိပ်နေသောအပြစ်ကင်းစင်တဲ့ဒီလူသားလေးကို ဘယ်လိုနည်းနဲ့မှ စွန့်ပစ်မည်မဟုတ်ပါ
"ဘေဘီ ထတော့"
"အ့ ကျောတွေနာလိုက်တာ ဘယ်ရောက်နေတာလည်း"
"မောင်အရင်နေခဲ့တဲ့အိမ်ကလေးပေါ့ မာမီနဲ့ နှစ်ယောက်ထဲနေတာ"
"ဒါနဲ့ဒီကိုဘယ်လိုလုပ်ရောက်လာတာလည်း"
"မောင် ဘေဘီကိုပွေ့ချီပြီးခေါ်လာတာလေ"
"ပင်ပန်းမှာပေါ့"
"မပင်ပန်းပါဘူးဗျာ ရှေ့ကအလှလေးရဲ့မျက်နှာမြင်ရင် ပင်ပန်းသမျှအကုန်ပျောက်သွားတယ်"
"သွားပါ အပိုတွေ"
"ရှေ့မှာ မောင်ကိုယ်တိုင်စိုက်ထားတဲ့ စတော်ဘယ်ရီခြံကြီးရှိတယ်"
"ဟုတ်လား စတော်ဘယ်ရီသီးစားချင်တယ်"
"မောင်လို့ ခေါ်ရင်ကျွေးမယ်လေ"
"လူလိမ်လူညာ"
"မခေါ်ဘူးဆိုတော့လည်း"
"မောင်"
ပြွတ်စ်
"ချစ်ဖို့ကောင်းလိုက်တာကွာ"
စတော်ဘယ်ရီခြံကလေးဟာ အရင်လိုပါပဲ စိမ်းလန်းနေတုန်း
ကျတော်မရှိတုန်းဒီခြံလေးကိုစောင့်ပေးနေသော တစ်ဦးတည်းသောသူက Kim Soek Jinပါပဲ သူက ကျတော့်အကိုလည်းဖစ်သလို လူနာတွေရဲ့အသက်ကိုကယ်တင်ပေးနေတဲ့ ဆရာ၀န်တစ်ယောက်လည်းဖစ်တယ်
"ငါ့ညီ လာခဲ့ ဟိုက်ဘက်ကမင်းကောင်လေးလား"
"ဒါပေါ့ Hyung ရာ Jeon taehyung တဲ့"
"အာညော်ဆယ်ယို ကျတော့်နာမည်ကJeon taehyung ပါခမျ"
ပစ်ထားတာများသွားတယ် ဒီကြားထဲမီးကမလာတော့ကျုပ်မှာ အားကမရှိ လိုင်းကမကောင်း ကြာတော့လူလည်းဂေါက်ချင်သလိုလိုဖစ်နေတာ ကျောင်းမဖွင့်ခင်အထိတော့ ပီးအောင်ရေးပေးမယ်ပျိုတို့ ကျောင်းဖွင့်ရင်ကျုပ်ဖုန်းမကိုင်ရတော့ဘူးရယ်
#Van
