"I'm scared." I told Zayn. My knees were wobbling in fear.
We're here at the Valcarel's Mansion. Gusto akong iharap ni Zayn ng pormal sa pamilya niya dahil gusto niyang hingin pa din ang permiso ng pamilya niya bago ako pakasalan, kahit alam naman namin pareho na ano man ang maging desisyong ng pamilya niya ay hindi niya iyon susundin.
Natatakot ako, hindi para sa sarili ko lang kundi para na din sa anak kong si Astrid. Paano kung hindi siya tanggapin ni Tito Zyden? ni ate Zavina? they've been all good to me, but that was before. I repayed their kindness with being a naive bitch and left Zayn without proper explanation tapos ngayon ay babalik ako ng mayroong walong taong gulang na anak?
"I got you, do't worry." He help my hand and guide me inside.
I perfectly remember my first step on this mansion. I was amazed but then again, I'm still amazed at this beauty. They really do take care of everything cause not even the vases have changed for the past few years that I was gone.
We reach their dining room and ny heart start beating faster and faster. Mukang naramdaman iyon ni Zayn dahil mas hinigpitan nya pa ang kapit sa kamay ko.
he opened the door and the first thing I saw was ate Zavina. Her flawless skin is showing, while she's just sporting a midi flowy dress. The last time I saw her was at the hospital. The day of Arken's accident.
Hindi ko alam kung ilang taon na si ate Zavina pero kung titignan lamang ay hindi momisisipin na malapit na siyang mag forty. Malaki na din siguo ang anak niyang kambal at ang anak nila ni Arken na si Zephyr.
Nandon din si Zeline at Hailey,they looked so alike that I am not quite sure if I'm even right on saying who's who. They grow up so beautifully and elegant that they seem far from me.
"Zavina." pagtawag ni Zayn sa atensyon ng kapatid.
Tumingin si ate Zavina sa kuya niya bago nagbaling ng tingin sakin. I was scared to smile pero nagulat ako ng bigla siyang naglakad patungo sa akin at niyakap ako.
Agad na naluha ang mga mata ko. Their family is the most kind and accepting family I've ever met.
"Shush, don't cry..." hinagod niya ang likudan ko.
Patuloy lang ako sa pag iyak habang paulit ulit na humihingi ng tawad sa lahat ng kasalanan ko.
"I'm so sorry..."
"You were never at fault, at kahit kailan ay hindi ka namin sinisi. Hindi mo kailangan na humingi ng tawad dahil lang natatakot ka na hindi namin matanggap si Astrid. Why wouldn't we? she's a Valcarel, we all know that." She looked at me in my eyes. "Noong tinanggap ako ng Kuya mo kahit may dalawa akong anak ay hindi din siya nag alinlangan. Noong pinakasalan niya ako ay inangkin niya na rin ang anak ko kahit hindi niya sila kadugo. kaya't anong rason ko para hindi tanggapin sa pamilya namin ang mga anak mo, na lahat ay dugong Valcarel?"
Lalo akong naiyak. Sila lang ata ang pamilya na may ganitng kalaking pag unawa.
Lumapit si Zeline at Hialey saakin at niyakap ako.
"We missed you so much, ate Allany." they both whispered to me.
Wala akong naisagot kung hindi ang pag hikbi.
Sobrang pasalamat ang ginawa ko para sa pamilyang Valcarel kinahaounan ng kami ay pauwi na. Halos hindi na matapos ang pgpapasalamat ko. Sa pagtanggap saakin, sa pagmamahal at higit sa lahat ay sa pagtanggap sa anak ko.
Wala na akong mahihilng pa sa buhay kong ito.
Paulit ulit man akong pinaglaruan ng tadhana at niloko ng taong pinagkatiwalaan ko ay nakabangon ako.
