Jego dotyk miał uratować jej życie. Teraz jest w jeszcze większym niebezpieczeństwie...
Em nie ukończył szkolenia na strażnika, ale dzięki uprzejmości przyjaciela ma okazję poobserwować jego codzienną pracę. Opiekowanie się Astią wydaje się być najn...
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
„Em!"
Moje ucho drgnęło pod wpływem nagłego dźwięku. Futro wokół niego nastroszyło się w oczekiwaniu, ale nie dotarło do mnie już nic innego. Obróciłem się powoli na drugi bok.
„EM! Wstawaj!"
Tym razem głos był znacznie wyraźniejszy, bliższy, a jego konsekwencją był cios poduszką, wycelowany w moją głowę. Uchyliłem oczy. Zielone tęczówki z cienkimi, kocimi źrenicami zbadały pomieszczenie. Obok łóżka stała kobieta, sprawczyni brutalnej pobudki, o którą wcale nie prosiłem.
– Dobbie, jeszcze chwilę... – wymamrotałem, łapiąc za kołdrę i naciągając ją po sam czubek głowy. Tylko moje zwierzęce uszy wystawały ponad pierzynę, wciąż odbierając dźwięki z otoczenia. Docierało do nich marudzenie właścicielki domu, która bezceremonialnie zaczęła ponownie okładać mnie poduszką.
– Wiesz, ile mnie kosztowało uzyskanie zgody na tę wycieczkę? Żyły sobie dla ciebie wypruwam, a ty masz to w głębokim poważaniu! – krzyczała, raz po raz wyprowadzając ciosy w różne części mojego ciała. Byłem pewien, że jeszcze chwila i pierze zacznie unosić się w całym pokoju, a potem to ja będę musiał wszystko posprzątać.
„Co ja muszę znosić z tą kobietą..." - pomyślałem, zwijając się w kłębek.
Dobbie nie była moją matką, ani nawet częścią rodziny. Przygarnęła mnie, tak jak robiła ze wszystkimi zbłąkanymi dziećmi i nastolatkami. Zapewniała nam miejsce do spania, ciepło domowego ogniska i piekła najlepsze niebiańskie bułeczki na świecie! Mieszkanie z nią było jedną z najlepszych rzeczy, jakie mogły mi się przytrafić.
Oczywiście nie licząc dni takich jak dziś, gdy wstawała lewą nogą i zrzędziła od samego rana.
Gdy tylko zrozumiałem, o czym kobieta gdera, zerwałem się gwałtownie, czego skutkiem było zaplątanie się w kołdrę i efektowny upadek z łóżka. Jęknąłem, czując ból obitego pośladka.
– Czemu nie mówiłaś od razu?! – zawołałem pełen pretensji, wyplątując się z materiału, co Dobbie skwitowała prychnięciem. Przewróciła swoimi złotymi, święcącymi oczami o maleńkich źrenicach, zupełnie innych niż moje. Widziałem, jak za jej plecami nerwowo poruszał się biało-czarny, paskowany ogon.
Gdy już udało mi się oswobodzić, dwoma susami doskoczyłem do szafy i otworzyłem ją szeroko. Wydobyłem z niej ulubiony zestaw: bawełniane spodnie i czarny sweter, który kontrastował z kolorem moich włosów i futra pokrywającego uszy, bowiem były srebrzystobiałe – tak jak u każdego, kogo znałem.
– Obiecaj, że nie wpędzisz was w kłopoty – poprosiła Dobbie, siadając na brzegu materaca i obserwując moją krzątaninę.
– A kiedy ja niby wpakowałem nas w... – Przerwałem wypowiedź, widząc, jak troska na twarzy kobiety zaczyna zmieniać się w irytację. – Obiecuję, że nie wpędzę nas w kłopoty – powiedziałem dokładnie to, co chciała usłyszeć, co przywołało szeroki uśmiech rozmówczyni.
