Asker Yeşili

Bölüm 2

Selamün aleyküm.Hoşgeldiniz sefalar(mutluluklar) getiridniz.
Evet ikinci bölüme hoşgeldiniz.(ne kadar güzel giriş yapıyorum.)

~2 hafta sonra~

Ayağımda sargı dışında artık tamamen iyileşmiştim. Biraz daha iznim olmasına rağmen lojmanda sıkıldığım için hastaneye gelmiştim. Artık peşimde asker ya da polis dolaşmıyordu. Birkaç gün askeriye lojmanında konuk edildikten sonra bütün çete üyelerinin yakalandığını artık ortada tehlike kalmadığını ama yinede dikkat etmem gerektiği söylemişlerdi. Bende bunu duyar duymaz çok sevinmiş ve kendi lojmanıma geçmiştim.O günden sonra da komutanla bir daha karışılaşmamıştım. Normalde Ankara'da yaşıyordum ama zorunlu görev için Urfa'ya gelmiştim. Güzel şehirdi. Her ne kadar ailemi özlesemde burada çok güzel insanlar tanımış arkadaşlıklar edinmiştim. Merve hem komşum hem de çok yakın arkadaşım olmuştu. Daha geleli 2 ay anca olmuştu. Tanıdığım şeker teyzeleri saymıyorum bile. Hastane imkanlarıda çok güzeldi burda olduğum için mutluydum.

"Hilallll şekerparem neredesin sen? Sabahtan beri hastanede seni arıyorum"

Bir an şaşırsamda yaşadığım olaydan sonra sürekli peşimde olan Merve'yi görünce gülümsemiştim. Zaten o olmasa ailemi buraya gelmemeleri için zor ikna ederdim.

"Burdayım, hem niye zahmet ettin ? Senin bugün izin günün değil mi?"

"Evet öyle ama bir yerinde durmuyorsun ki tutturdun hastane diye benim böyle iznim olsa evde yatar dizi izlerdim seni bazen gerçekten anlamıyorum."

"İki hafta oldu ve ben çok sıkıldım. Hem iyiyimde."

"İyi tamam ama kendini çok yorma bu yemeğide al ye!!! Rica değil emir yemezsen çok fena bozuşuruz."

"Yaaa teşekkür ederim bir tanecik arkadaşım. Tamam söz yiyeceğim ama şimdi sende git evde dinlen bir şey olursa söz arayacağım."

"İyi öyle olsun bakalım. Kendine dikkat et."

Merve'ye sıkı sıkı sarılıp veda ettim ardından yemeği asistan odasına koyup acile indim.Sabah saatleri genelde sakin oluyordu o yüzden bir kahve alıp masa başına geçtim.Dosyaları incelemeye koyuldum. Birkaç saat sonra vurulan birinin haberini aldık ve hastanenin kapısının önünde bekliyorduk. Ambulans gelince hızlıca içeri aldık üstünde asker üniforması vardı. Karnından vurulmuştu ve kanaması çok fazlaydı.Bilincide kapalıydı.Hemen ameliyathaneye alınması gerekiyordu. Hocalarıma hemen haber verip ameliyat için hastayı hazırlamaya koyuldum. Hastanın hazırlıklarını bitirince kan ve toprak içinde olan yüzünü farkettim. Küçük yaralar olsada temizlenmezse mikrop kapabilirdi ameliyathaneye gitmesine daha beş dakika olduğu için hızlıca yüzünü sildim. Bir an duraksadım, hastanın yüzünü temizleyince gördüğüm şeyle bir an şoka uğrayıp haraket edemedim.

"Doktor Hilal ameliyathane hazır." 

Kelimelerini duyunca zorla kendime gelip gözümden akan gözyaşının farkına varmadan hızlıca hastayı ameliyathaneye götürdüm. Normalde ameliyathaneye hocamı asiste etmek için ben girecektim ama bu halde giremezdim bu yüzden Kardelen'den benim yerime rica ettim. Sonra içimden bildiğim bütün duaları okumaya başladım.İki hafta sonra ilk kez görmüştüm ve ağır yaralıydı. O beni kurtarmıştı ama bense sadece bekliyordum. Kaç saat bekledim bilmiyorum ama saatler günler gibi geldi. Sonunda Kardelen'i görünce koşarak yanına gittim. Bu halime çok anlam veremese de "Durumu iyi merak etme bildiğin gibi biraz yoğun bakımda kalacak birkaç saate normal odaya alırız." Demesiyle boynuna atlayıp sarıldım. Bir an şaşırsada oda bana sarıldı. Teşekkür edip şükür namazı kılmaya gittim.Daha sonra yoğun bakıma girip değerlerini kontrol ettim. Gerçekten oydu iki hafta sonra karşımdaydı. Bir daha karşılaşmayız diye tahmin ederken yine karşılaşmıştık. Biraz gözlerini araladığını farkedince,