Asker Yeşili

Bölüm 4

{Selamün aleyküm.Yine ben geldim.Hadi Bismillah.}

Yanaklarımdan başlayan sıcaklık bütün vücuduma yayılmıştı.Yanaklarımın kırmızının her tonunda gezindiğine emindim.Söylediği şeyleri beynim idrak edemiyordu.Doğru duymuştum demi?Evlilik için görüşmek istediğini söylemişti.Şimdi ise beynimin hala anlam veremediği bu olay karşısında benden cevap bekeleyen gözlerle bana bakıyordu.Bir yandan endişe ve korku bir yandan ise umutlu bir şekide bakıyordu.Bense şakınca öylece boş boş bakıyordum.Uzun süren sesizliğin ardından olanları beynim sonunda idrak etmiş ve cevap vermek için düşünmeye başlamıştı.Evet ben değil beynim yapıyordu bu işlevleri ben sadece onu dinliyordum.Sonunda duaklarımı arladım.Gözleri heyecanla bana döndü.Ağzımdan çıkacak kelimeleri hem duymak istiyor hemde duymak istemiyor gibi bir hali vardı.Benimse zaten sıcaktan yanıyor olmam yetmiyormuş gibi kalp atışlarım hızlanmıştı.Gözlerimi bir kaç saniye kapatıp sakinleştikten sonra şaşırmasına neden olan cümleleri sarf ettim.

"Neden ben?Yani beni neredeyse hiç tanımıyorsun ve hastanedeyken size neredeyse emir verdim.Çok uysal biride değilim.Gördüğünüz gibi başımı belaya da sokan biriyim.Bunların hepsini toplayınca ortaya çok iyi bir sonuç çıkmıyor."

Bana şaşkın şaşkın bakıyordu.Bir cevap beklerken ben ona soru ile karşılık vermiştim.Doğal olarak şaşırmıştı ama şaşkınlığı bunun için fazlaydı, sanki başka bir şeye şaşırmış gibi bakıyordu.Bir kaç saniye sonra kendine gelidi ve yanklarımın kırmızılığını bir ton daha koyulaştıracak cümleler ağzıdan döküldü.

"Ciddi misiniz siz?Cesaretiniz,ince düşünceniz,yardımseverliğiniz ve en önemlisi ahlakınız beni o kadar etkiledi ki şuan evliliğe uzak olan ben sizle görüşmek için can atıyorum.Sizi kurtarmadan önce sizi kurtarmak için sizinle ilgili tüm bilgileri toplamıştık.Sizle ilgili bilgileri öğrendikçe şaşırıyor ve seviniyordum.Hala bu zamanda bu kadar fedakar ve yardımsever insanların olduğunun canlı kanıtıydınız.Hastande askerlere bağırdığımda hem askerleri hemde hastaları düşünmeniz beni çok şaşırtmıştı.Normalde insanlar bu durumlarda etrafındakilere kızar 'işiniz ne niye koruyamadınız' diye bağırır ama siz çok sakindindiniz ve azarlamayı geçin başkalarının da azarlamasını istemediniz.Bu kadar saf ve iyi kalpli bir insan olduğunuza inanamamıştım.Beni o zaman etkilemiştiniz bu yüzden sizden sürekli kaçtım ama kader hastanede tekrar karşılaştık. Sizi gördüğümde çok şaşırmıştım ama bir o kadar da sevinmiştim.İşte o zaman karar verdim.En azından sizle evlilik hakkında görüşmek istedim.Sizin de beni en azından tanımanızı istedim.En azından denemek istedim.Sadece bir görüşme istiyorum.Tabiki yanımızda üçüncü bir kişi olucak ve istemezseniz bir daha karşınıza çıkmamak için elimden geleni yapacağıma emin olabilirsiniz."

Dedikleriyle sıcaklığım arttıkça arttı ama son söylediği hariç.Bir daha görememek mi?Daha tanışalı ne kadar olmuştu ki.Tanımıyor bile bu cümle beni neden bu kadar korkutmuştu?Hiç bir bağım olmayan birini görememekten niye korkmuştum.Üstüne bu korkum düşüncelerimde kalmamış beynim benden önce tepki vermişti.

"Arkadaşıma haber vereyim.Tabii aileme de söylemem lazım onay almam lazım.Ondan sonra size dönerim.Eğer bir sorun olmazsa yarın buluşuruz inşallah."

Sanki normal bir şey söylüyor gibi sakin söylemiştim.Sonrasında hem o hem ben benim söylediklerime şaşırıyorduk.Evet şaşırıyorduk, dedim ya beynim benden önce haraket etmişti yani bende ne olduğunu anlayamamıştım.Biraz sonra biraz kendine gelip elime bir kağıt verdi.

"Ta-mam o zaman--- Ben yani kağıtta be-nim numaram yani telefon numa-ram var"

Cümlelerin kesik kesik kurmuştu.Anlaşılan şaşkınlığını hala üstünden atamamıştı.Benimde atabildiğim söylenemezdi.