Son Sadece Bir Başlangıçtır...

TANIŞMA: Bölüm 1

Hikayemiz, yanlış insanlar tarafından tesadüfen tanışmamızla başladı. Bazılarına göre romantik bazılarına göre ise aptal bir lise karşılaşmasıydı bizim hikayemizin başı. Bu hayatta çok canım yanmıştı. Yalnızdım, korkuyordum ve güvenemiyordum fakat onun elini tutup sınıfa çekmekten hiç korkmadım. Onca insan içinde onu seçmiştim onu istemiştim ve onu çektim. Tanımıyorduk bile daha birbirimizi belki de daha önce hiç görmemiştik bile fakat o anki enerjimiz sanki birbirimize bağlanmıştı o kocaman sınıfta enerjimiz sarmıştı bedenimizi. Onun elinin ısısı hala bedenimde kor gibi alevleniyor. Hiç konuşmadan insan sevebilir miydi? Ben ya çocuktum ya da aptal. Bütün gün onu düşünmüştüm. Adını bilmiyorum, sesini bilmiyorum, kokusunu bilmiyorum. Tek bildiğim bana bakışıydı. Nerden bilecektim onun 2 yılım olacağını veya beni üzüp bir köşeye atacağını. Hayat bu dimi? Acımasız...

Sınıfta bir tek ben vardım. Son 2 saatim beden dersiydi. Ben ise tek başıma koca sınıfta yalnız başıma oturuyordum. Teneffüs zili çaldı arkadaşım Ece sevgilisiyle sınıfa geldi ve bende onlar konuşsun diye kapıdaki pencereden insanlara bakıyordum. Bir anda Ece'nin sevgilisinin arkadaşları kapıya gelip içeri girmeye çalıştılar. 4 tane adam vardı kapının ardında. "İçeri gelmesinler" diye arkamdan bir ses geldi bende kapıyı sıkıca tuttum. Sanki girseler bana zarar vereceklermiş gibi savundum o kapıyı. Bir noktada gücüm tükendi. Yardıma ihtiyacım vardı. Kapıyı açtım ve onun elini tutup yanıma çektim. Ona emanet ettim kapıyı. Orda unuttuğum bir şey vardı aslında sadece kapıyı değil kalbimi de emanet etmiştim ona. Kimseye güvenmeyen ben ona güvenmiştim bir anda. Tanışamadan gitmişti yanımdan. Aklımı da yanında götürmüş olmalıydı ki bütün gün onu düşünmekten kafayı yemiştim. Akşam bir mesaj "Sabah ki çocuk senin İnstagramını istiyor. Veriyim mi?". Sanırım kalbim göğüs kafesimi kırmaya çalışıyordu. Sabah yediğim bir şey midemi bozmuştu belki de. Midemde kelebek hissini ilk o zaman öğrenmiştim. Ben "Ver" demeden o anda ki heyecanıma yenik düşüp bir anda istek atmıştım. Bütün gece sabaha kadar konuşmuştuk. Sabah onu göreceğim için çok heyecanlıydım. Erkenden kalkıp hazırlanmıştım. Kedimin, kızımın ölümünden sonra ilk kez okula gitmek istemiştim. Nefret ediyordum okuldan kızıma veda edemememin tek sebebiydi fakat onu görmek için okul yolu bana o kadar güzel gelmişti ki sanki kelebeklerle uçuyordum, ayağımı yere değil de bulutlara basıyordum. O adam o gün gelmemişti. Boşuna erken kalkmış. Öylesine hazırlanmıştım. Kendimi kandırmıştım resmen. Hayat bana hiç gülmedi ki şimdi neden gülsün? Hayat haklıydı. Ben mutluluğu hak etmiyordum. Mutluluktan havalara uçarken yine okulun koca duvarına çarpmıştım. İlk kez duygularım incinmemişti. Alışıktım. Canım yanmıştı ama sorun değildi. Ertesi gün oldu. Yine saklanmıştım bol tişörtlerin altına. Saçımı taramadan, o uykulu ve acılı gözlerle gitmiştim. Üst kata çıktım beni çağırmasıyla aptal gibi onu görmek için akıllanmıyordum ve bir baktım merdivenlerde oturan bir adam. Beni görünce ayağa kalktı. Sarıldı. O kelebekler yine sarmıştı bedenimi. Affetmiştim. Ondan o kadar hoşlanmıştım ki onun kokusu tişörtüme sindiği için akşama kadar koklamıştım o aptal tişörtü. Daha tanımadığım birinin kimyasına aşık olmak hiç alışık olmadığım bir şeydi. Bu zamana kadar aşık olmadığımı fark ettirmişti. Fakat aylar sonra Ece'nin sevgilisi olan Ardayla onun yazışmalarını gördüğümde öğrenmiştim her şeyi. "Kullanıp geçersin" demişler o akşam bana. Bunu aylar sonra öğrenmek, o gün her kalp atışımın beynimde yankılanmasını sağladı belki o zaman kullanmadı, o da aşık oldu ama ben ona aşık gözlerle baktığımda o bana o gözle bakmadı. Canım yandı ve onu affedemedim. Kimse hatasız değildi. O bana zarar vermemişti belki ama o tanışmadan önce acı çeken kızı tekrar diriltmişti.Daha az kendime bakmaya başladım sadece derslerime odaklanıp hayatı ihmal etmeye başladım. Hayatımda yine ana karakterden çok arka plandaki ağaç olmaya çalıştım. Bende hatalar yaptım. Belki çok uğraştırdım. Başının belası oldum ama ilk günden berri asla ona aşık olan bakışlarımı kaybetmedim. Gülümsemeyi öğrendiğim adam en çok da ağlatmayı öğretti. Bu hayatla tanışmamı sağladı. Biliyorum bu bizim tanışma hikayemiz olmalıydı Sevgilim ama her gerçeğin altında bir acı vardır. Ben gerçekleri toz pembe anlatırsam gerçeklikten çok uzaklaşmış olurum. Bu acıları yaşatıp beni büyüttüğün için teşekkür ederim.

-Tanıştığıma memnun oldum ben Bay E.