Kırık Hayatlar|Ara Verildi

3.BÖLÜM:SESSİZ GÖZ YAŞLARI

Pastaya boş boş bakarken acı dolu anılarım geçti zihnimde. Arkaya doğru iki adım sendeledim. Herkes buradaydı ve gayet mutlulardı

Ama bilmiyorlardı bugün benim hayatımın dönüm noktası olduğuğunu...

Arkaya sendelememle Demir'in gülüşü silindi. Hızla arkamı dönüp lavaboya girdim ve kapıyı kilitledim. Acaba kilitlemesemiydim? Yine mi gelecekti o adam? Her doğum günümde böyle mi hissedecektim ben?

Arkamdan gelen "Şaşırdı galiba"seslerini umursamadım. Bu iş kesinlikle Ecre'nin başının altından çıkmıştı. Başım dönüyor midem bulanıyordu. Duvara sürünerek yere oturdum. Aldığım nefes bana yetmiyor gibiydi.

"Biraz yalnız bırakın, ben bakacağım"dedi Demir baskın bir ses tonuyla diğerlerini susturarak. Kapının kapanma sesini duyunca gittiklerini anladım. Demir'in adım seslerini duyuyordum ve istemesemden o adamınkiyle karıştırıyor ve korkuyordum.

Kapıyı çaldı ses vermedim, bunu bir kaç kere yaptı. Ben ses vermeyince en sonunda

  "Ayliz, ses ver iyi misin? Hadi kapıyı aç"dedi.Sesi endişeliydi sanırım ayırt edemiyorum o adamın sesiyle karışıp duruyordu sanki. Tıpatıp aynı şeyleri söylüyordu. Ya da bana mı öyle geliyordu? Kulaklarımda onun sesimi kalmıştı annemin sesini unutmama rağmen?

  "İy-iyiyim"dedim ama sesim aksini inkar ediyordu.

  "Hadi kapıyı aç konuşalım, hem sana yardımcı olurum"dedi. O görmesede kafamı iki yana salladım.     

   "Yalnız bırak beni"dedim sesim titrerken

  "Hadi Ayliz, kapıyı kırmak zorunda kalacağım"dedi yumuşak bir sesle. Ama böyle yapmamalıydı. Gözümden bir damla yaş düştü. Beni o güne götürüyordu.

  "Kırma, kırma lütfen kırma"dedim sessiz hıçkırıklara boğulurken.Ben hep sessiz ağlardım.

  "Tamam,kırmayacağım"dedi sesi çaresizce çıkarken.

Banyo üstüme üstüme geliyordu. Terliyordum. Sanki vücudumda eller geziniyormuş gibiydi. Beynim durmuş algılarım kapanmıştı. Dudaklarım bile sanki benden bağımsız hareket ediyordu.

Korkuyordum,hemde çok...

"Hadi güzelim aç kapıyı"dedi bunu gerçekten çok istiyormuş gibiydi ama benim onu yapacak gücüm bile yoktu. Bacaklarım titriyordu sanki dizlerimin bağı çözülmüş. Ruhum yaşadıklarını kaldıramıyorum, bacaklarımda eş değer onunla gibiydi.

Ve kapıyı kırdı...

"Hayır"diye haykırırken hızla yerimden kalktım vücudum titriyordu hemde hiç olmadığı kadar. Ayakta duramıyorum elimle duvardan destek aldım. Öyle bağırmıştım ki boğazım ağrımıştı.

Gözleri titreyen vücudumda oyalandı ve sertçe yutkundu.

Elini uzattı "Yaklaşma"diye bağırıp var gücümle en uzak köşeye çekildim. Ayırt edemiyordum. Hangisiydi anlayamıyorum. Sessizce ağlayıp hıçkırıklarla yaklaşma diye sessizce sayıklıyordum.
Tekrardan yerime oturdum ben 'lütfen,dokunma' diye dakikalarca sayıkladım.

"Kriz geçiriyorsun"diyen ses yakınlarımdan gelince ve eli koluma deyince hızla yerimden kalktım bana yaklaşmak istedi "Hayır"dedim gür bir sesle. Başımı iki yana salladım. Başım çok fazla dönüyor ve midem bulanıyordu.

Gözümün önü kararmaya başladı ve yer ayaklarımın altından kaydı . Direnemeyerek karanlığa teslim oldum.
Başımın altında sıcak bir el hissettiğimde son mırıldandığım "Hayır" oldu.

💥💥💥

Demir Güner...

Ayliz dengesini kaybedip gözleri kapanınca hızla ona yönelip kafasını çarpmadan onu tuttum son mırıldandığı şey "Hayır" olmuştu.
Kirpiklerime kadar titrediği hissettim. Bilincini yitirmiş olmasına rağmen hala ağlıyordu. Hıçkırarak ağlaması bile sessizdi. Kucağıma alıp revire yöneldim en azından serum falan bağlarlardı.