Maça Kızı 8 | Devam*

196.Bölüm

Ve son 3!

Sevgili yol arkadaşlarım, hepinizi çok seviyorum. Bölümü sindire sindire okumanız naçizane tavsiyemdir. Yorumlarda buluşalım ve son bölümlerimizin tadını çıkaralım, hepsi birer hatıra... Kocaman öpüyorum. 😘🌻💛

♠️

Anladığım şeyden emin olmak için, "Dan diye?" dedim.

Dudakları bir kez daha iki yana kıvrılırken, yüzüne hin bir ifade yerleşmişti. "Benim ömrüm çürüdü ama sen istersen, pekâlâ, dan diye olduğunu düşünebilirsin tabii sevgilim." Gözleri katran karasına bürünürken, bana güven vermek ister gibi elimi sıkmıştı. "8 Haziran 2017'de bu evde bir gece geçirdik. Nispeten aydınlık bir geceydi ve ardından bütün günlerimiz ve bütün gecelerimiz karanlığa mahkum oldu. Bu evde geçirdiğimiz bu gece ise, bundan sonraki bütün aydınlık gecelerimizin başlangıcı olsun istedim. O yüzden bu ev, misyonunu tamamladı. Bu gece, Mehmet Şahindağ son kez sıcak yatağında rahatça uyudu. 2 Aralık 2022'den sonra yatacağı yer, bir yatak olmayacak." Bunun gerçek olmasını bütün kalbimle diledim. "Hazırla kendini, operasyonumuz başlıyor. Hatta, sırf sen seversin diye operasyonumuza isim bile koydum."

"Ne?" diye sordum.

"Maça kızı," dedi.

Yataktan derhal çıktım ve az evvel yerlere attığımız kıyafetlerime ulaşabilme arzusuyla salona ilerledim. Konuşmamız lazımdı. Operasyonun bütün detaylarını öğrenmem lazımdı. Ve bunu yaparken de aşktan sarhoş bir şekilde çırılçıplak değil, aklı başında bir şekilde giyinik olmam lazımdı. Olmamız... Kendim giyinirken, bir yandan da Bora'nın kıyafetlerini toparlıyordum. "Nazlı?" diye seslendi, içeriden.

"Geliyorum!" dedim.

Düğmeleri kopan gömleğini elime alırken, etrafa saçılan düğmeleri toplamaya koyuldum. İki tanesini bulamamıştım ama şimdi acelem olduğu için sonra arayacaktım. Giyinme odasına ilerledim ve Bora'nın burada bıraktığı herhangi bir gömlek, kazak, olmadı tişört bulurum umuduyla gardırobu açtım. Düşündüğüm gibiydi. Benim yokluğumda bu evde yaşadığı için burada kıyafetleri vardı. Askıdan balıkçı yaka, siyah kazağını aldım. Gardırobu kapatacakken, alt kısmında üç tane dosya olduğunu fark etmiştim. Kıyafetleri bıraktım ve dosyaları aldım. Dosyalardan birinde çeşitli rotasyonlar, haritalar, adresler vardı. Adreslerin çoğu Bora'nın el yazısıyla yazılmıştı ve altında tarihler de vardı. 29 Eylül 2017'den başlamıştı ve 14 Ekim 2020'ye dek onlarca adresin kaydı tutulmuştu.

"Seni aradığım yerlerin bir kısmı..." dedi, arkamdan gelen sesi. Bir kısmı dediği şey, üç ayrı kalın dosyadan ibaretti, onlarca ve belki de yüzlerce sayfaydı. Omzumun gerisinden ona baktığımda, gardıroptan aldığı bir kot pantolonu giyiyordu. "Neden birden yataktan kalkıp giyindiğini sorabilir miyim?" diye sordu, bu dosyalar hakkında konuşmak istemediğinin altını çizercesine.

"Çünkü ajan olacaksam, bu çok ciddi bir iş... Öyle yatakta, uygunsuz şekilde konuşamayız," dedim, dosyaları aldığım yere bırakırken.

Balıkçı yaka kazağını giyerken gülümsedi. "Üzerindeki elbise de uygunsuz ona bakarsan."

Kaşlarımı çatarken ayağa kalktım. "Niye?" diye sordum şaşkınlıkla. "Nesi var elbisemin?"

"Fazla seksi," dedi, bana yaklaşırken. "Bir de... Onu üzerinden çıkardığım an... Sanki bir saat öncesi gibi aklımda!"