"günün tamamını burada mı geçiriyorsunuz" diye sordu genç kız ve hemen ardından sorduğu sorudan pişmanlık duydu
"yani sonuçlar iyi çıkarsa dışarı çıkabilirsin hatta evine bile gönderebilirler" taehyung bu hastalığı fazla umursamaz duruyordu.
'Ölmeyi mi istiyor acaba' diye düşünmeden edemedi
"sen de en kısa zamanda iyileşir anne babanın yani ailenin yanına dönersin umarım" dedi içten bir gülümsemeyle
"bir evim veya bir ailem yok"
Jennie'nin yüzünde ki gülüş solmuş yerini hüzünlü bir ifade almıştı.
Hayatta istediği neredeyse her şey olmuştu. Taehyung ise bir şeyleri istemeyi yedi yaşından beri bırakmıştı. Jennie hayat doluydu. Taehyung ise ölümün habercisi olan hastalığı bir eski dost gibi selamlamış, bu dünyadan kurtuluş bileti olacağını düşünmüştü.
Aslında kıyafetlerinden bile anlaşılabilirdi ne kadar uzak ve aykırı insan oldukları. Genç kızın üzerinde pembe tonları ağırlıklıyken, oğlanın üzerinde giymekten yıpranmış kıyafetler vardı.
"üzgünüm" jennie'nin söylediğini duymamış bir yerlere dalıp gitmişti taehyung. Ona kötü anılarını hatırlatığını anlayan jennie hemen konuyu değiştirmeye çalıştı
"bana kendi odanı göstermedin. En çok merak ettiğim yer orası"
"görülmeye değer bir şey olmadığına emin olabilirsin"
Dedi dalgın bir şekilde
Tek kelime etmeden biraz yürüdüler etrafta birbirinden sevimli lösemi hastası çocuklar vardı.
"ve burası benim odam" ilerleyip yatağına oturmuştu.
Kapıda kalmayı tercih eden jennie etrafı incelemeye başlamıştı. Gördüğü diğer odalardan çok daha sadeydi. Panosunda tek bir resim asılıydı.
"içeri gelsene"
Kızın adımları panonun önünde durmuştu. Güzel bir resim yapılmıştı.
Futbol oynayan bir büyük bir de küçük erkek çocuklar vardı resimde. Jennie büyük olan taehyung diye düşündü. Kimin yaptığını sormak istese bile bunu yapmayacaktı.
"arkasında da resim var ona da bakabilirsin"
Taehyung'un dediğini yapıp panoda ki resmi alıp ters çevirmişti
'burada ki sincapları saymayı bitirdiğin gün iyileşeceksin'
Bozuk bir el yazısıyla yazılmıştı. Jennie gülümseyerek taehyung'a döndü
"kaç tane varmış saydın mı"
"hayır. Hiç başlamadım."
Yatağında öylece oturmuş jennie'yi izliyordu. Yanlızlıktan hayal görmeye başladığını düşündü birden. Gözlerini bir kaç kez kırpıştırdıktan sonra güzel kızın hala orada olduğunu gördü.
"odan biraz fazla renksiz, yani diğerlerinin odalarında bir sürü boncuk ve resim var ama seninki fazla sade" dedi resmi geri yerine koyarak.
"hey sade olduğunu kim söyledi. O boncuklar tam bir saçmalık. Bak mesela burada 'bay sevimli' var" diyerek arkasında ki yastığını çıkardı. Jennie garip bakışlarla ona bakıyordu
"bakma öyle iyi bir dostur. Ona sarılabilirsin, içini dökebilirsin, beraber uyuyabilirsiniz. sana hiç kızmaz veya küsmez" o an anladı genç oğlanın ne kadar yalnız olduğunu
"pekala memnun oldum bay sevimli?"
Dedi gülerek.
"taehyung?"
"hımm" yatağına uzanmıştı. Bu hastalık onu çoğu zaman yorgun kılıyordu.
"ben bir resim yapsam onuda panoya asar mısın?" taehyung kapatığı gözlerini açtığında kızın ciddi olup olmadığını anlamaya çalışmıştı. Gayet ciddi duruyordu. Oysa onu bir daha görmeyeceğini düşünmüştü. Şimdi ise jennie onun yanına tekrar gelmek için bir neden sunmuştu kendisine.
"asarım"
+++
Nasıldı kızlar 💙
Birazcık yorum istiyorum 🥺🥺
Sizi seviyorum 💋💋
