#គូរដណ្តឹងសម្អប់

Part3:ដើរទៅរៀន

#ព្រឹកថ្មីមកដល់

<អូចុះមកហើយកូន រួចប្អូននោះ> អ្នកស្រីចនសួរទៅជុងគុក

<សូមទោសដែលឲរង់ចាំយូរ> ថេយ៉ុងប្រញាប់និយាយទៅកាន់ពួកគាត់

<បើដឹងខ្លួនល្អហើយ> ជុងគុកមុនមិញនាយរៀបនិយាយហើយ តែម្ចាស់សាមីខ្លួននិយាយមុនបាត់

<ឲខ្ញុំសូមទោស> ថេយ៉ុង និយាយទាំងឪនមុខចុះមិនទាន់បានអីផងត្រូវនាយស្តីឲទាំងព្រឹក

<បានហើយឈប់ថាឲប្អូនទៅ សំដួសបាយ> លោកចនដាក់ឲមួយមាត់បានមាត់ឈឹងបន្ទាប់មកពួកគាត់ញុំអាហាររៀងខ្លួនមិនមាននរណាម្នាក់និយាយនោះទេ បន្ទាប់ញុំារួចរាងក្រាស់ក៏រៀបដើរចេញទៅតែថា

<ជុងកូនឲប្អូនទៅជាមួយផងណាមួយផ្លូវទៅសាលាជាមួយគ្នាផងកុំឲយូរព្រោះប្អូនគ្នាមិនសូវដឹងពីវិន័យសាលានោះទេកូនជួយណែនាំប្អូនផង> អ្នកស្រីចនរៀបរាប់ឲហូរហែល

<ហេតុអីត្រូវជាខ្ញុំម៉ាក់ ចុះពូចឹមមិនឲគាត់បើកជូនគេទៅ> ជុងគុកប្រកែកយ៉ាងលឿនណាមួយខ្លួនខ្លាចត្រូវខ្មាស់គេផងដែលមានគូរដណ្តឹងជាមនុស្សប្រុសថែមទាំងមានរូបរាងកន្ធាត់ទៀតគ្រាន់តែគិតក៏ខ្មាស់គេទៅហើយ

<មិនអីទេ អ៊ុំស្រីខ្ញុំអាចទៅសាលាដោយជិះឡានក្រុងបាន> ថេយ៉ុងនិយាយសុទ្ធតែជាការពិតមើលនាយមិនពេញចិត្តឲគេទៅជាមួយនោះទេ

<ជ្រេញរឹត> ជុងគុក

< ឲប្អូនទៅជាមួយកូនផងកុំឲប៉ានិយាយពីរដង> លោកចនមិនមាត់មិនមានន័យថាគាត់ស្លូតនោះទេប្រាប់ឲហើយ

< បាទ...ប៉ា> ជុងគុកនិយាយក៏លាពួកគាត់ហើយដើរទៅចាំនៅឡានមុន

<ខ្ញុំសូមលាអ៊ុំស្រីអ៊ុំប្រុសទៅសាលាហើយ> ថេយ៉ុងនិយាយរួចក៏រត់ទៅបាត់

#នៅតាមផ្លូវ🛣🛣

<សេងឈប់> ជុងគុក

<ឈប់ធ្វើអីអ្នកប្រុសមិនទាន់ដល់សាលាឯណា> សេងឆ្ងល់ជាខ្លាំង

<នេះជាបញ្ជារ> ជុងគុក

<បាទ>សេង

<ចុះ> ជុងគុកនិយាយគ្មានក្បាលគ្មានកន្ទុយ

<ខ្ញុំមែនទេអ្នកប្រុស> សេងចង្អុលខ្លួន

<មិនមែនគឺឯងជាអ្នកចុះគីមថេយ៉ុង> ជុងគុកនិយាយដោយគ្មានអាម្មរណ៍

<នេះបងគិតអីវាគិតឆ្ងាយណាស់ណាមួយខ្ញុំមិនស្គាល់ទីនេះនោះទេ> ថេយ៉ុងនិយាយទាំងច់ង់យំ

<វារឿងរបស់ឯងគ្មានពាក់ព័ន្ធនិងយើងទេ> ជុងគុក

<បានបើវាជាតម្រូវរបស់បង ខ្ញុំនិងចុះ> ថេយ៉ុង

<អ្នកប្រុសមិនគិតថាលេងចឹងវាជ្រុលដែលទេ> សេងមានការអាណិតជាខ្លាំងនេះអ្នកប្រុសខ្លួនកើតអីបានជាចេញមកតាណើបៗអីចឹង

<ឯងជាចាហ្វាយយើងរឺយើងជាកូនចៅឯងនោះ> ជុងគុក

<ប្រកត់ជាអ្នកប្រុសហើយហឹស...ហឹស..>សេងសើចទាំងមិនសូវសម

<នេះយើងត្រូវដើរទៅមែនទេមិនអីទេឯងអាចធ្វើបាន > ថេយ៉ុងនិយាយប្រាប់ទៅខ្លួនឯងថាមិនអីទេ មួយស្ទុះក្រោយមកគេក៏បានមកដល់សាលា

#នៅក្នុងថ្នាក់

<ប្អូនៗសួរស្តីទៅកាន់មិត្តភក្តិថ្មីនៅក្នុងថ្នាក់យើងម្នាក់មួយផង> អ្នកគ្រូ

<បាត.ចាស៎សួរស្តី> ទាំងអស់គ្នា

<សូមប្អូនណែនាំខ្លួនទៅកាន់មិត្តរួមថ្នាក់បន្តិច>អុ្នកគ្រូ

<សួរស្តី ខ្ញុំគឺគីម ថេយ៉ុង រីករាយដែលបានស្គាល់> ថេយ៉ុង

<ប្អូនអាចទៅកន្លែងបាននោះនៅតុមុខ ដេហាទៅ> អ្នកគ្រូ

<បាទ> ថេយ៉ុងដើរទៅកន្លែងអង្គុយរបស់ខ្លួន
#ដល់ម៉ោងទៅផ្ទះ

<បាទ ទៅជាមួយខ្ញុំដែរទេ> ដេហា នាយជាមនុស្សរួសរាយណាស់

<បាទមិនអីទេ> ថេយ៉ុង យបទាំងគួរសមទៅវិញ

<បាយ បាយ> ដេហា

<បាទ > ថេយ៉ុង

<ស្មានតែមកស្គាល់ផ្លូវមកសាលាហើយតើ> ជុងគុក

<ហឹស....ហឹស វាជាការចាប់ផ្តើមទេ> ជុងគុកនិយាយខ្សឹបៗដាក់រាងតូចរួចក៏ដើរចេញទៅបាត់

<នេះខ្ញុំត្រូវជួបអ្វីទៀតទៅនៅថ្ងៃស្អែក> ថេយ៉ុង គិតក្នុងចិត្តថានេះខ្លួនបានធ្វើអីខុសតើទៅនេះគេនិយាយគម្រាមខ្លួនបាត់ទៅហើយ

_____________________________________

To be: Countied