Devil? umm maybe /Taekook

11.bölüm

BEN GELDIM ARKADASLAR

UMARIM BEGENIRSINIZ BOLUMU

Fikirlerinizi belirtmeyi unutmayin lutfennn

Iyi okumalaaaaarr<3

.....................

Jungkook'un anlatımından...

Aldığım haberden sonra vakit kaybetmeden arabaya atlamıştım. Anında çalıştırıp hız sınırına dikkat etmeden ailemin evine doğru gitmeye başlamıştım. Bir şeyleri kontrol etmem ve ona göre harekete geçmem gerekiyordu.

Yaptığım aşırı hız nedeniyle yolculuğum yarım saat kadar sürmüştü sadece. Arbadan indiğim gibi koşarak eve gitmiştim. Anahtarım olmadığı için küfretmiştim bir an. Sonra ise hızlıca kapıya vurmaya başlamıştım. Annem korkarak açmıştı kapıyı.

"Oğlum noluyo gece gece? Hepimiz çok korktuk. Öyle vurulur mu kapıya? Kardeşin zor uyudu zaten bugün. Uyandıracaksın kızı." Annemin dedikleri kardeşimin evde olduğunu gösteriyordu. Ama kendim girip görmem lazımdı. Yoksa asla rahat edemezdim.

"Anne ben bi yanına gideyim onun. Görmem lazım onu şu an. Daha sonra anlatacağım her şeyi sana." Anneme geçiştirmek için bir şeyler söyleyip içeri dalmıştım direkt. Odasına doğru korka korka ama hızlı adımlarla gidiyordum. Kapısını yavaşça açtığım zaman yatağında uyurken görmüştüm onu. Gerçekten o olduğundan emindim. O olmasaydı bunu kesin bir şekilde hissederdim zaten.

Sakince kapısını kapatıp tekrar evden çıkmak için adımlarken annem bir sürü soru sıralıyordu bana. Bense sonra sonra diyerek kaçmaya çalışıyordum. Taehyung'un yanına gitmem gerekiyordu. Onları orada yalnız bırakmıştım ve saat çok geç olmuştu.

Evden çıkmış arabaya doğru yürürken bir anda neden bana böyle bir yalan söylediklerini sorgulamaya başlamıştım. Tabii yaa Taehyung....

Hızlıca arabaya koşmuş ve geldiğim gibi geri dönmeye başlamıştım o yolu. Bu bir tuzak olmalıydı. O an korkudan ve sinirden bunu düşünememiştim ama bunların hepsi bir tuzak olmalıydı. Acilen Taehyung'u aradım ama açmadı. Tekrar tekrar aradım ve yine cevap yoktu. Bu sefer ona seslenmeye başladım. Cevap vermiyordu. Bir şeyde düşünmüyordu şu an ve bu beni korkutuyordu. O sırada telefonumda bir bildirim dikkatimi çekti. Bu Taehyung'un paylaştığı fotoğrafın bildirimiydi.

Anında fotoğrafa girerek nerede olduklarını anlamaya çalıştım. Bu oturduğumuz sahilin yakınlarında bir yerdi. Oraya doğru daha da hızlı sürmeye başladım. Ne taraftan gitmem gerektiğini az çok anladığım için hızımı kesmeden devam etmiştim yola.

Biraz zaman geçtikten sonra yolda başka bir arabaya yaklaştığımı gördüm. Minibüs gibi hafif büyük bir arabaydı. Her tarafı kapalıydı ve beni görüp tanımaları şu an zordu. O yüzden rahatça takip edebilirdim onları.

Onların Taehyung ve Yoongi'yi kaçıran araba olduğundan emindim çünkü hislerime güvenirdim. Onlar olmama ihtimali cidden çok düşüktü. Biraz yavaşlayarak onların arkasında kalmaya özen gösteriyordum. Fark edilirsem daha kötü olurdu her şey. 

Gidecekleri yere kadar onları takip ettim. Herhangi bir atakta bulunamıyordum çünkü şu anda tek başımaydım. Sayıca benden fazla oldukları için yaptığım her şey zararımıza olurdu.

Sonunda durdukları zaman biraz geride durup diğer arabaların arasına park ettim. Böylece daha az dikkat çekecektim. Hatta belki hiç dikkat çekmeyecektim.

Bir süre sonra arabadan indiklerinde Taehyung ve Yoongi'nin baygın olduğunu gördüm ve şimdi neden ondan cevap alamadığımı anlıyordum. Tabii ki arabaya bindikleri an bayıltılmış olmalılardı.