12. Το μελλον μεσα απο το χερι

567 20 3
                                    


Ο Κανελλος προχώρησε αργά προς το μέρος του μόλις τον εντόπισε στην πισω γωνία του καπηλειού. Τα ρούχα του φαινόντουσαν τσαλακωμένα και τα πάντα ψυχρά μάτια του κλαμμένα.

«Τι χάλια είναι αυτά;» Τον ρώτησε ήρεμα. Τι να του ελεγε αφού δεν τον είχε ξαναδεί έτσι;

Ο Αντρει σήκωσε το κεφάλι του αργά και τον κοιταξε αδιάφορα. Χαμογέλασε αμυδρά, αλλά τα μάτια του έμειναν βασανιστικά κενά. Σαν να μην καταλάβαινε τίποτα.

Δεν την πλησίασε καθόλου ώσπου τελικά αποχώρησαν από το γλέντι. Έμεινε στην ασφάλεια των σκιών στην αυλή όσο εκείνη είχε κάτσει στο πλευρό της Κερασινας, όσο πιο μακριά μπορούσε να είναι από εκείνον.

Θέλοντας να της κάνει ακόμα ευκολότερη την ζωή δεν πήγε στο δωμάτιο μόλις επέστρεψαν στον Πύργο.

Έφυγε. Και να τον τώρα στο καπηλειο.

Αν ήθελε να είναι ειλικρινής με τον εαυτό του το είχε ανάγκη αυτό το κρασάκι, ισως δυο. Αντε τρία. Να ξεχάσει τι έκανε απόψε, να καταφέρει να το θάψει μέσα του και να συνεχίσουν την ζωή τους σαν να μην έγινε ποτε.

Σαν να μην λάτρευε το χώμα που πατούσε.

Ο Κανελλος έκατσε απέναντι από τον ανιψιό του αργά, χωρίς να παίρνει τα μάτια του από πάνω του.

«Αντρει...», η φωνή του ισα που ακουγοταν «Τι συμβαίνει;»

Όμως ο Αντρει δεν αντέδρασε, είχε προσηλωθεί στο να κοιτάζει το χέρι του όπου κρατούσε το ποτό του. Το γύριζε και το ξανά γύριζε κάνοντας σταγόνες να ξεχειλίζουν από το ποτήρι, όμοιες με αυτές που έτρεχαν από τα μάτια του.

Ο Κανελλος ακούμπησε το χέρι του ανιψιού του διστακτικά. «Τι συμβαίνει Αντρει;» Τον ρώτησε πιο αποφασιστικά αυτήν την φορά.

Και ο Αντρει συνεχίζοντας να κοιτάζει το κεχριμπαρι υγρο του εκανε μονάχα μια ερώτηση. «Έχεις ερωτευτεί ποτε Κανελλο;»

Εκείνος ξαφνιάστηκε. Δεν περιμενε οτι θα του έκανε μια τέτοια ερώτηση και σίγουρα οχι για ένα τόσο προσωπικό θέμα. Ο Αντρει ήταν πάντα διακριτικός...

«Ναι... Μια φορά».

«Και;» Τον ρώτησε ο Αντρει διατηρώντας την σοβαρή του εκφραση που τον χαρακτήριζε. «Που είναι;»

Ο Κανελλος κομπλαρε. «Τι συμβαίνει;»

Ο Αντρει έγειρε πίσω στην καρέκλα παρατηρώντας αυτήν την φορά του ξύλινο ταβάνι του καπηλειού.

Στον δρόμο προς το φως Where stories live. Discover now