Sonrasında birşeyler iyileşiyor mu kötüleşiyormu anlamıyorum çevremdeki şeylerden bu kadar çabuk etkilenmem olumsuz yönüm dünden beri etkilendigim çok şey yok ama bu beni hâlâ mutsuz biri yapar
Ben sevgimi hissetiremedim kimseye Nergize bile belki bu benim suçum değil ben kendi kendimi büyüttümm ve hiç bi zaman kendimi sevmedim
Bununda suçlusu ben değildim hayatımın çoğu zamanında ben değildim başkalarıydı ne yapıcam hiç bilemedim kendimi yönlendiremedim napicam ortada kaldım
bu yaşıma kadar hep bi ikilemdeydim napmam gerek en küçük bi fikir edinemeden büyüdüm geldim ama elim boş
bu kadar uzun süredir elimde biriktirdiğim tek şey iki üç insan
bu insanlara değinmek gerekirse
bana bu kadar bağırdıktan ve ağlattıktan sonra insanların önünde bana dünyanın en iyi çifti muamelesi yapması yeter
ya hep iyi olalım ya hep kötü olalım kendime hissetirgim bu suçluluk duygusu
bıktırıcılığın bi tık üstü başka birşey değil ama bunun içinde kendimi suçlamak istemiyorum bana edilen laflardam dolayında kendimi suçlamıyorum kendimi açıklamayacak kadar ucube olduğum içinde kendimi suçlamıyorum
bir çok insandan nefrer edemem mesela bunun sebebi size saçma gelebilir ama benim için mantıklı mesela kendim için bi x kişisi yaratalım bu kişiyle ben 3 ay boyunca çok güzel anılar biriktirdim ve onu sevdim 3. ayın sonunda onunla kavga ettiğimizde çok spesifik birşey olmadıkça nefret etmem bu eski sevgililerim içinde geçerlidir
bi insanla ne kadar çok anı biriktirirsem o insandan nefrer etmem çok zorlaşır şuanda nefret ettiğim tek bir kişi var oda babam ben babamı hatırlamıyorum yüzünü sesini ama ondan nefret ediyorum çünkü ben 5 yaşındayken yani kreşe giderken onunla görüşmeyi kestim ve çok kesik kesik bir kaç anı hatırlıyorum bunlar yaşadı ev sokak gibi komik anılar
ben onun çocuğu olmama rağmen bana bu kadar az anı yaşattığı için nefret ediyorum belkide e nihayetinde nefret edicektim zaten
bi sarılma bi öpme benim için yıllara bedel ben yanlız bi insanım hayallerim bile yalnızdır benim öyle çok kalabalık arkadaş gurubum ile tatil yapmayı hayal kuramam ben şuanki arkadaşlarım dışındada bir arkadaş gurubu düşünmem hayalimde yeni bir kimlik oluşturamam oluşturursam onu hayatıma koyamam gibi gibi
bugün ciddi bi kriz geçirdim annem benim duygusuz bi çocuğa dönüştüğümü söylüyor onu önemsemediğimi mesela ama bu çocuğu sen yarattın evet insanlar beni etkiledi ama şuan üstümde yıllarımı verdiğim kişilerin bile bi etkisi yok bu bağırmaların ağlamaların çoğu zaman duysuzluğun sebebi sensin benim duygularımı yaşamama izin vermedim üzüntümü sen gittikten sonra yaşadım
önce kendime zarar vermeye başladım kendi etimi parçalamaya başladım acıyı geçirmedi intihar denedim çok kez ve bir o kadarda girişimde bulundum sarılmak istedim kimse yoktu o ipin boynumu kesişi çok kötü bir histi kendizi kestikten bir süre sonra gelen yanma hissi dahada kötüdür kendimi öldürmek eskiden daha kolaydı eskiden daha duygusuz bir çocuktum herhalde şuan orta seviyeyim yada giden duyguların arasında intiharda vardı
