Kapilar üstümemi kapandı yoksa, ya bedenimi saran kollar ahmakça bi paronoyaysa. Belkide hic olmadin bu hikayenin icinde,belkide ruhum hic dokunmadi sana bu ahmak karanligin ortasinda. Ya da son treni kacirdimi bu serseri dusuncelerim, nereye baksam bir katilin parmak izleri. Işık gözümü almıyor artik yoksa göz perdelerime tanrinin eli mi dokundu ha? Nerdeyse bir pskologun pskolojisini bozucak pskolojideyim. Özür dilerim bu temayi ben yazmak istemedim ama beynimde olusturuldu. Ve bu bana zihnimin oynadigi en güzel oyunlardan biri. Bir varos mahallenin en ayık cocuğu olduğumda kesin. Uykusuzluğa direniyor bedenim , belkide istemiyor bu yasadigim deliliği. Yalvariyor göz altlarim uyumam icin. Parmak uclarimdan kalbime kadar bir iz tasiyor bedenim. Yoksa bu lanet yerde hemen pes mi etmeliyim. Hayir ben ruh kanseriyim. Disimdan gülsemde icimdeki cigliklara engel olamadigim kesin. Bu kapanan kapıların birgün acilicagina eminim ama benim isim coktaan bitti.
