Bunu ciddiye alıp linç yorumları atmanıza gerek yok,zaten bu bir fanfiction bu yüzden gerçekmiş gibi beni linçlemeyin lütfen.
Oy ve yorumlarınızı bekliyorumm İyi okumalarr
(Medya:İlk kez biz:)🤍)
•••• Mina'dan
Ankaradan İstanbul'a gelmiştim. Burada nasıl yaşayacağımı pek bilmiyordum çünkü ilk defa evimden koparılıyordum.
Mira ve Zehra'yı görünce koşarak onlara sarıldım. Uzun zamandır ikisini de görememiştim. İkisini de çok özlemiştim. Koşarak bana sarılan zehra beni etrafında döndürerek gülüyordu.
"Ya bırak da Mina'ma biraz da ben sarılayım."dedi mira. Üçümüz de ortaokul arkadaşıydık ama babamın işleri çıkınca memlekete geri dönmüştük. Şimdi ise Türkiye'deki en iyi okula bursum çıktığı için buraya gelmiştim.
"E ama ben hiç görmedim ki minamı!" dedi zehra sitemle. İkisine de gülerek,
"Zehra aşkım beni yere indir bak o kadar çok sıkıyorsun ki beni nefes alamıyorum."dedim. Zehra beni yere indirince bu sefer de mira bana sarıldı. Sarılma faslımız bitince birlikte bir kafeye geçtik.
"Burayı,bizi özlemiş miydin?"dedi zehra ve bana döndü.
"Kızım zaten hergun tekefonda kızı boğuyordun. Sabah "mina nasılsın?" akşam"mina nasılsın?" demiyor muydun? Kıza özlemek için fırsat bile vermiyordun ki?"diyip çayını ağzına götürdü Mira.
"Tabii ki de özledim ama her dakika zaten telefonla konuşuyorduk."dedim ve Zehra'nın masanın üzerinde duran elini tutarak,"Sizi özlememek mümkün mü ki?"dedim.
Biraz daha sohbet ettikten sonra yarın okul olduğu için erkenden kızların yanından ayrılarak halamlar ile aynı apartmanda kalacağımız yere geldim. Burası aile apartmanıydı o yüzden burada kalacaktım. En alt katı boş olduğu için ve de ailem daha fazla da masraf yapmamak için burada kalmamı tercih etmişti. Hem aile apartmanıdır, kimse seni rahatsız etmez kafasındaydılar. Gerçi akrabalar tarafından pek sevilmezdim ve de ben de onları sevmezdim ama olsun. Genelde içime kapanık,sessiz sakin bir kızım yani hep öyleyim ama onlar neden beni sevmiyor anlamıyorum. Zaten bu olay ne beni üzüyor de başka bir şey yapıyor, kimse beni sevmezse onlara hizmet edecek kişi de ben olmazdım.
Burası harabe bir yer sayılırdı. Bu apartman, bu mahalle, bu sokak her tarafı yıkık döküktü.
Eve girince zaten eşyaların olduğunu gördüm. Bavulumdan kıyafetlerimi çıkararak dolaplara yerleştirdim. Evi biraz düzelterek tam yaşayabileceğim hâle getirdim. Ardından alarmımı kurarak uyumaya gittim.
౨ৎ๋࣭⭑౨ৎ๋࣭
Sabah alarmım çalınca hızla hazırlanarak yanıma biraz para alarak spor ayakkabılarımı da giyip evden çıktım.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
