Bruised, but Loved

Hoofdstuk 21

Hoofdstuk 21

(Louise)

Er is nu al weer een maand verstreken. Een maand van allemaal normale dagen. Vijf dagen school en twee dagen weekend. Een maand van naar school gaan en van slapen. De band tussen mij en Jake is in de afgelopen maand erg verbeterd. Het is alsof ik mijn beste vriend weer terug heb gevonden na een lange tijd van zoeken. We zijn zelfs nog met z'n drieën, Jake David en ik, wezen picknicken. Net zoals vroeger, dit keer dan plus David. Tussen mij en Dean gaat het ook super. Hij heeft geen contact meer met zijn broer en begint echt te veranderen. Het is nog niet officieel, maar zo gedragen we ons wel. Elke dag die er voorbij is gegaan de afgelopen paar weken kijk ik steeds over mijn schouder. Om te kijken of niemand me volgt. Ik verwacht elk moment Dimitri opeens voor me te zien. Maar dat gebeurd niet. Je zou zeggen dat ik blij zou moeten zijn, maar dat ben ik niet. Ik ben meer op mijn hoede dan dat ik een maand geleden was. Jake, David en Dean zijn alleen maar blij dat Dimitri niks van zich laat horen of zien. Ook al hoor ik Jake en David soms tegen elkaar zeggen dat ze het maar niks vinden, een zwijgende Dimitri. Een zwijgende Dimitri heeft meer effect op ons dan we zelf doorhebben, en waarschijnlijk zit hij gewoon van dat idee te genieten. Ik weet wel zeker dat hij van dat idee aan het genieten is.

'Louise, let je op?!' zegt mevrouw Peters. Ik knik en doe weer alsof ik oplet. Ik zie Dean naast me lachen. 'Wat lach je nou?!' zeg ik. 'Niks, dit was alleen al de zoveelste keer deze week dat een leraar zegt dat je je mond moet houden.' Zegt hij. Ik haal mijn schouders op. 'Jij komt altijd te laat.' Zeg ik als tegen argument. Hij lacht alleen maar. 'Ja, Louise en Dean ga je maar melden bij de directeur. Nablijven voor jullie beide. Vanmiddag na schooltijd.' Zegt mevrouw Peters. Zuchtend pakken we onze spullen en verlaten het lokaal.

We liggen samen op het grasveld, bij de school, te genieten van de zon. We zijn net bij de directeur geweest. Hij had ons niks nieuws te vertellen. Gewoon het gewoonlijke. ''Niet meer doen. Respect voor de leraren. Nablijven.'' Die shit. Dus na dat, oh zo interessante en vooral boeiende, gesprek zijn Dean en ik buiten op het veld gaan liggen. 'Misschien moet je Jake zo even bellen.' Zegt Dean. 'Waarom?' vraag ik. 'Om te zeggen dat je moet nablijven slimmerd.' Zegt hij terwijl hij en hij geeft me een kusje op mijn wang. 'Oh ja.' Zeg ik. Ik haal snel mijn mobiel uit mijn broekzak en zoek het nummer van Jake. Na de eerste piep neemt hij al op. 'Hee Lou.' Zegt hij. 'Hee Jake. Ik eh moet vandaag nablijven.' Zeg ik. 'Ik dacht, misschien is het handig als je dat weet.' 'Alweer?' zegt hij. Ik knik maar bedenk me dan dat hij dat niet kan zien. 'Ja alweer.' Zeg ik. Ik zie Dean naast me lachen. 'Hoe laat moet ik je komen ophalen?' vraagt hij. Ik denk na en krijg dan een idee. 'Kan Dean me niet thuisbrengen?' stel ik voor. Ik hoor even niks. Hij is vast aan het nadenken. Jake mag Dean nog steeds niet echt. Maar langzaamaan komt het wel. 'Ja is goed. Maar dan wel gelijk naar huis komen.' Zegt hij. 'Ja doe ik. Dankjewel.' Zeg ik en ik hang op. 'Dus ik moet je thuisbrengen?' zegt Dean. Ik knik. 'Misschien wil ik dat wel helemaal niet.' Zegt hij. 'Dan ga ik lopen.' Zeg ik terwijl ik mijn schouders ophaal. 'Oké, oké ik breng je wel.' Zegt hij en ik glimlach tevreden.

'Oké, dat was echt het saaiste nablijfuurtje ever.' Zeg ik zuchtend. 'Ja, wie had dan ook gedacht dat hij ons serieus voor de aller eerste keer dit jaar strafregels liet schrijven.' Zegt Dean. Ik lach. 'Breng me maar gauw naar huis. Voordat Jake me begint te bombarderen met telefoontjes.' Zeg ik. Dean lacht en knikt. Samen lopen we naar zijn auto. We stappen beide in en Dean start de auto en ik zet de radio aan.

De rit duurt maar vijf minuten als Dean zijn auto stopt voor mijn huis. Ik geef hem een kus op zijn wang, en loop naar de voordeur. Voordat ik de sleutel heb gepakt heeft Jake de deur al voor mij geopend. 'Hee.' Zeg ik vrolijk. 'Waarom moest je vandaag nablijven?' vraagt hij terwijl ik hem volg naar de woonkamer. 'Ik was aan het praten.' Zeg ik. 'Laten ze je daar tegenwoordig ook al voor nablijven?' zegt hij en ik knik. 'Het was maar een uurtje.' Zeg ik ter verdediging. 'Ja. Maar dan wel het zoveelste uurtje deze maand.' Zegt David. Ik steek mijn tong naar hem uit. 'Wat eten we vanavond?' vraag ik. 'Ik dacht, misschien wil je wel je lasagne maken.' Zegt Jake. Ik knik. 'Ja is goed.' Zeg ik. 'Maar dan moet ik nog wel even boodschappen doen.' Zeg ik. 'Ik ga wel mee.' Zegt David. 'Serieus. Kan ik dat ook al niet meer zelf!' zeg ik zuchtend. Jake en David schudden beide hun hoofd. 'Best.' Zeg ik.

Ik heb net boodschappen gedaan met David en ben nu in de keuken bezig met het klaarmaken van de lasagne. Eigenlijk was het nog best gezellig. Hij voelt een beetje als mijn tweede broer. Maar zo gedraagt hij zich dan ook. Jake 2.0. Ik ontgrendel mijn mobiel en zoek naar een leuk liedje. Ik kies voor ''Am I wrong'' van Nico en Vinz. Ik zing mee met de tekst en maak ondertussen de lasagne.

De lasagne was heerlijk. Ook Jake en David vonden het lekker. Dat zeiden ze tenminste. 'Ik ga zo denk ik maar naar bed. Morgen weer school, en ik heb nog een beetje huiswerk.' Zeg ik. 'Gaat het wel met je?' vraagt Jake. Ik knik snel met mijn hoofd. 'Wat dan?' vraag ik. Hij haalt zijn schouders op. 'Je bent zo stil de laatste tijd. Heeft het iets met Dimitri te maken?' vraagt hij. Ik schud mijn hoofd. 'Misschien een beetje...' zeg ik nadat hij me aankijkt met een blik waar ik niet tegen kan liegen. 'Ik bedoel, hij kan elk moment toeslaan. Hij heeft al zolang niks van zich laten horen.' Zeg ik. 'Klopt. Maar alles komt goed. Je bent veilig Lou. Echt.' Zegt Jake. 'Ja inderdaad. Wij zorgen er wel voor dat er niks met je gebeurd.' Zegt David. Ik glimlach. 'Dank jullie wel.' Zeg ik. 'Maar ik ga nu wel slapen.' Zeg ik terwijl ik Jake en David beide een ''welterusten knuffel'' geef. Ik loop naar mijn slaapkamer, doe mijn pyjama aan en ga in bed liggen. Ik pak mijn laptop erbij en open Skype. Er komt een glimlach op mijn gezicht als ik zie dat Emma online is. ik klik op ''Video gesprek'' en wacht tot ze antwoord. 'Heee Lou!' zegt ze vrolijk. Ik lach. 'Hee Em.' Zeg ik. 'Hoe was nablijven?' vraagt ze. Ik haal mijn schouders op. 'Gaat. Zoals gewoonlijk.' Zeg ik. 'Je moet ook niet zoveel praten tijdens de les.' Zegt ze lachend. 'Alsof jij nooit praat. De leraar moet gewoon altijd mij hebben.' Zeg ik. 'Haha ja klopt.' Zegt ze.

We praten nog ruim een half uur over het huiswerk van morgen dat we beide niet gemaakt hebben. En over Lucas en Dean. Blijkbaar hebben ze aankomende vrijdag weer een feest. 'Ik denk niet dat ik mag van mijn broer.' Zeg ik. 'Vast wel. Hij slaat je niet meer toch?' zegt ze. Ik schud mijn hoofd. Ik weet gewoon zeker dat ik niet mag. Alleen al het feit dat Dimitri nog of vrije voeten loopt is al reden genoeg om met niet naar het feest van Dean te laten gaan. 'Beloof me dan op z'n minst dat je het vraagt.' Zegt ze. Ik knik. 'Goed. Ik zal het vragen.' Zeg ik. En daarmee sluiten we ons gesprek af. Ik zucht diep uit en besluit dan toch maar om te gaan slapen.

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Enjoy this new chapter:)

Laat me weten wat je ervan vind:)

XXX ME