Bruised, but Loved

Hoofdstuk 31

Hoofdstuk 30

(Louise)

Er ontstaat een grote chaos op het moment dat de deur open vloog. Er komen opeens allemaal mannen de ruimte inrennen. Ik weet niet waar ik kijken moet. De enige die niet verbaasd lijken zijn Jake, Dean en David. Ik hoop gewoon sterk dat dat een goed teken is, en dat ze weten wat ze doen. Dimitri en Noah staan naast mij. Het lijkt wel of ze zich achter mij verbergen.

Het is nu voor mij wel duidelijk dat die mensen niet bij Dimitri en Noah horen. Dat zij niet van hetzelfde team zijn.

Ergens zorgt dat ervoor dat ik rustig word, maar ergens hebben ze nog steeds beide een mes vast. Waarvan één mes nog steeds tegen mijn keel gedrukt staat..

''Denken jullie dat dit slim was?!'' Hoor ik Dimitri opeens woedend roepen. Ik hoor hem alleen maar harder omdat hij naast me staat. Er gaat een rilling door mijn lichaam heen.

Ik weet niet of ik wel zo blij moet zijn met hoe de chaos alles over lijkt te nemen..

De mannen die de kamer binnen zijn komen rennen richten hun pistolen op Noah, Dimitri en, onbedoeld, ook op mij. Ik merk aan mezelf dat dat ervoor zorgt dat ik zwaarder begin te ademen. Met als gevolg alleen maar meer pijn aan mijn ribben.

Ik zoek naar de ogen van Jake, Dean en David in de chaos waar we ons in bevinden. Paniek begint zich meester van mij te maken als het enige wat ik zie mannen met pistolen zijn. Ik laat mijn ogen nogmaals over de ruimte gaan, en dan zie ik ze uiteindelijk staan. Ik voel de rust weer meer over me heen komen.

Zou dit dan het plan zijn dat Dean, Jake en David hebben bedacht? Zouden ze toch de politie hebben gebeld? 

Ik zie Jake, Dean en David mijn kant op komen, en ik voel dat Noah en Dimitri me verder naar achteren beginnen te trekken. Ze gebruiken me nog steeds als schild voor de mensen met de pistolen. Op deze manier zie je gewoon dat de agenten niet durven te schieten, bang dat ze mij zullen raken.

''Laat me los!'' Roep ik. Alsof het de eerste keer is dat ik dat vandaag zeg. En toch voelt me keel heel droog als ik deze woorden eruit gooi. Het lijkt ook wel alsof niemand me hoort. En dan hoor ik opeens Dimitri en Noah lachen. Het klinkt meer als een hysterische lach. En toch voel ik Noah achter me verstijven en het mes nog steviger tegen mijn nek aanzetten. 

''Geen denken aan.'' reageert hij op mijn noodroep om me los te laten. 

Mensen doen gekke dingen als ze bang zijn en in het nauw gedreven worden, en dat is precies waar ik op dit moment bang voor ben.. Dat Dimitri en Noah iets doms doen. Ik wend mijn blik naar Dean, Jake, David en de politieagenten. Het lijkt wel alsof ze langzaam Dimitri en Noah proberen te omcirkelen. 

Dan voel ik opeens iets tegen de zijkant van mijn hoofd gedrukt worden. Het voelt koud en metaalachtig aan. Uit angst sluit ik mijn ogen, wetend wat het is dat Dimitri tegen mijn hoofd gedrukt houd. Denk Louise, denk.. Opeens schiet er een idee op in mijn hoofd. Nu moet ik het alleen nog overbrengen naar Jake..

(Jake)

Een pistool. Die idioot houd een pistool tegen Lou haar hoofd aan. De angst is duidelijk van haar gezicht af te lezen, en ik voel nog meer woede in mij opborrelen. Hoe ooit komen we uit deze situatie..

De politie erbij betrekken leek een goed idee. We hebben ze bijna omcirkeld en toch lijkt Dimitri nog aan de winnende hand te zijn. Een feit dat mij angst aan jaagt, en me gelijkertijd ook erg alert maakt. 

Ik merk dat ook Dean en David hebben gezien dat Dimitri een pistool tegen het hoofd van Louise aan houdt. 

''We moeten iets doen.'' zeg ik zo zachtjes mogelijk tegen Dean en David. Beide jongens knikken. ''Maar wat?'' fluistert Dean terug. Ik haal mijn schouders op en kijk naar alle politieagenten in deze ruimte. 

Opeens zie ik dat Louise haar ogen weer opent en me recht in mijn ogen aankijkt. Ze ziet er vastbesloten uit, alsof ze een idee heeft. Ik blijf haar strak aankijken. Langzaam brengt ze haar hand omhoog. Ze maakt met twee vingers een teken naar haar ogen en dan naar die van mij. Opletten, bedoelt ze. En ik knik als teken dat ik haar begrijp, nog steeds niet wetend wat ze van plan is. Wat ik wel weet is dat we snel moeten handelen, als ze ook echt een plan heeft. 

''Pistolen klaar.'' geef ik door aan de jongens, en ook aan de politieagenten zonder dat Dimitri en Noah het horen. 

(Louise)

Ik heb een plan, maar misschien is het wel een heel dom plan. We moeten iets proberen.. Het kan toch bijna niet erger dan hoe de situatie nu al is. Nadat ik Jake duidelijk heb proberen te maken dat ik een idee heb, waarvan ik hoop dat hij het doorheeft, maak ik me klaar om mijn idee ook echt uit te voeren. 

Door de weinige kracht die ik nog in mijn lichaam heb hang ik nog steeds veel tegen Noah aan. De adrenaline giert door mijn lijf, waardoor de pijn minder aanwezig lijkt te zijn en ik meer op eigen benen kan staan. Al is het maar een klein beetje. Ik kijk Jake nog voor een laatste keer aan en stuur een knikje zijn kant op. 

Dan ineens leun ik met mijn hele hele gewicht op Noah. Iets wat hij totaal niet aan zag komen waardoor hij het mes van mijn nek laat zakken om me op te vangen, en waardoor het pistool van Dimitri ook niet meer op mijn hoofd gericht lijkt te zijn. 

Dan hoor ik eens een harde knal, en lijkt de tijd stil te staan.. 

------------------------------------------------------------------------------------------------

Het is weer zover hoor.. ik heb mezelf weer zover gekregen om een hoofdstukje te posten. Ik hoop dat jullie het wat vinden. En laat vooral in de comments weten wat je ervan vind:)