Bruised, but Loved

Hoofdstuk 11

Hoofdstuk 11

(Louise)

‘So-sorry?’ zeg ik verward. Creep.  ‘Mij? Je wil toch gewoon dat ik doe alsof ik je vriendin ben bij Dean in de buurt?’ vraag ik. ‘Klopt. Maar ik wil jou nu ook. En geloof me. Ik krijg altijd alles wat ik wil.’ Zegt hij. Hij gaat met zijn hand langs mijn wang. Uit reflex doe ik snel een stap naar achteren. Hij komt dreigend op me af en duwt me tegen de muur aan. Hij houd mijn handen vast boven mijn hoofd. ‘Laat me los creep!’ zeg ik. Mijn woede begint op te borrelen. Waarom word ik nou nooit eens met rust gelaten. Hoe weet ik me toch altijd in dit soort situaties te werken. Ik probeer mijn handen los te trekken uit zijn sterke greep. ‘Waarom doe je dit!’ roep ik in zijn gezicht. Hij haalt onschuldig zijn schouders op. ‘Tja, ik wil gewoon krijgen wat ik wil.’ Zegt hij met die nu wel herkenbare grijns. Ik kijk hem boos aan en duw hem met al mijn kracht van me af. Tot mijn grote verbazing lukt het nog ook. David doet een paar stappen naar achter, en ik sta weer gewoon op mijn eigen voeten. Opeens gaat mijn kamer deur open. Jake staat in de deur opening. ‘Wat is er hier aan de hand?’ vraagt hij. En ja hoor. Hij is weer nuchter, op een kater na dan. ‘Niks.’ Zegt David voordat ik kan reageren. David loopt langs Jake naar beneden. En ik ga rustig op mijn bed zitten met mijn hoofd in mijn handen. Opeens zakt het bed naast mij een stuk naar beneden. Als ik naast me kijk zie ik Jake zitten. Ik dacht dat ik alleen in mijn kamer was. Ik kijk mijn broer aan, en hij mij. Ik zie geen één emotie in zijn ogen. Wat het nogal moeilijk maakt voor mij om te peilen. Ik kijk hem vol ongeloof aan. Dit is een lange tijd geleden dat we zo naast elkaar hebben gezeten zonder dat hij me fysiek slaat of me mentaal slaat. Ik heb nog liever dat hij me fysiek slaat in plaats van dat hij me pijn doet met woorden. Hij schraapt zijn keel. ‘Hoe, eh hoe gaat het met je wonden.’ Vraagt hij. Ik kijk hem ongelovig aan, alweer. ‘Serieus?’ zeg ik. ‘Serieus!’ mijn woede loopt op. ‘Je slaat me eerst bont en blauw en dan vraag je hoe het met me gaat?!’ zeg ik. Ik kan me niet meer inhouden. ‘Ja het gaat top. Weetje het kan niet beter! Het is niet dat het zeer doet of zo! Of dat het opvalt op school! Of dat ik vragen erover krijg!’ schreeuw ik nu bijna. Ik spring op van mijn bed. ‘Weetje hoeveel zeer het doet dat jij me slaat! Je bent f*cking mijn broer! Mijn broer!’ schreeuw ik nog steeds. David komt nu ook de kamer inlopen. Die komt waarschijnlijk op mijn geschreeuw af. Denk ik. ‘Wat is hier aan de hand?’ vraagt hij. ‘Wat hier aan de hand is! serieus! Wat is er mis met jullie!’ Ik voel de woede door al mijn aderen stromen. Alles komt eruit van de afgelopen paar maanden. Ik heb nooit geweten dat ik zo veel woede in me heb. Lijk ik dan toch op mijn broer? Vroeger zou ik daar trots op zijn geweest. Maar nu? Ik voel de adrenaline die ik net had wegstromen, en ik zak vermoeit door mijn knieën. Ik blijf op mijn knieën zitten en leg mijn hoofd weer in mijn handen. ‘Wat heb ik jou ooit aangedaan?’ fluister ik nog voordat ik in slaap val.

(Jake)

Ik ga naast Louise op haar bed zitten. Geen idee waarom. Misschien omdat ik nu nuchterder ben dan dat ik in lange tijd ben geweest. Ik zie haar lichaam vol zitten met blauwe plekken. Vooral in haar gezicht valt het op. Dat heb jij veroorzaakt Jake. Hoor ik een stem in mijn hoofd zeggen. Ze hoofd een vest aan. Vast met de reden dat niemand haar blauwe plekken kan zien. Geloof me, ik ben er niet trots op. ‘Hoe, eh hoe gaat het met je wonden.’ Vraag ik voorzichtig, geen idee hoe ze gaat reageren. . ‘Serieus?’ zegt ze. ‘Serieus!’ oké dat had ik dus niet moeten zeggen. ‘Je slaat me eerst bont en blauw en dan vraag je hoe het met me gaat?!’ schreeuwt ze. Het lijkt wel alsof al haar woede er in één keer uitkomt. Ik wist niet dat in zo’n klein meisje zoveel woede kon zitten. Dat ze sterk is kan ik niet ontkennen. Ze heeft nog nooit gehuild als ik haar weer sloeg. Na haar woede uitbarsting zakt ze door haar knieën en blijft op de grond zitten. David en ik kijken elkaar aan. David en ik zijn al beste vrienden sinds ik hier ben komen wonen. Gezellig samen dronken worden, samen uitgaan. Ik kijk naar het hoopje op de grond. Die komt allemaal door mij. Ik doe ook nooit iets goed. ‘Gast…’ begint David. Ik kijk hem aan met een waarschuwende blik. Hij steekt zijn handen omhoog als teken van overgave. ‘Misschien moet je het haar gewoon vertellen.’ Probeert David nog een keer. ‘Je weet best dat dat niet kan!’ zeg ik. Mijn woede begint weer op te spelen. Ik kijk weer naar Louise. Ze ligt bewusteloos op de grond. David kijkt ook, tilt haar op en legt haar op haar bed naar. ‘Dan moet je het zelf maar weten. Maar ooit komt ze er toch achter.’ Zegt David. En na dat gezegd te hebben verlaat hij de slaapkamer.

-Maandag morgen-

*piep* *piep* *piep*

Ik open van schrik mijn ogen. En schiet overeind. Waarna ik gelijk met mijn hand naar mijn hoofd ga.  Het bonkt als een gek. Maandagochtend… fijn.. weer naar school. Ik denk terug aan wat er gister is gebeurd. Ik sla m’n hand voor mijn mond als ik me weer herinner dat ik ben uitgevallen tegen Jake. En dat is nog zacht uitgedrukt. Ik kijk op mijn wekker en zie dat het al half 8 is. 8 uur komt Emma me vaak ophalen. Emma. Ik kijk op mijn mobiel om te kijken of ik een sms van haar heb. En ja hoor.

Emma: Heee Lou, 8 uur? X

Ik reageer snel.

Louise: Ja! Gezellig. Tot straks X

Antwoord ik haar en leg mijn mobiel weer weg. Ik spring snel nog even onder de douche. Als ik onder de douche uitkom kijk ik naar mijn spiegelbeeld. Aan mijn gezicht kan je nog nauwelijks zien dat er vuisten op los zijn gegaan. Ik laat mijn ogen over de rest van mijn lichaam leiden. Mijn armen kan je eerder blauw noemen, en ook op mijn buik en zij zitten allemaal blauwe plekken. Dat word een vest met lange mouwen. Dacht ik. Snel liep ik naar mijn kamer en deed snel dezelfde kleren als gisteren aan. Ik snelde naar beneden en propte mijn ontbijt in mijn mond. Jake is nergens te bekennen. Hij kan me echt gestolen worden.

Ik zit rustig een glas water naar binnen te werken als de bel gaat. Ik zet mijn glas neer op het aanrecht en loop naar de voordeur. Ik open de deur en zie Emma voor me staan. Onbewust begin ik te glimlachen, blij haar te zien. ‘Hee’ zeg ik. ‘hey, ben je er klaar voor?’ vroeg ze. Ik knikte. ‘We gaan er deze week weer tegen aan.’ Zeg ik met een glimlach. Samen fietsen we naar school. Aangekomen op school zetten we onze fietsen in de fietsenstalling. Ik wil net samen met Emma het schoolgebouw inlopen als ik mijn mobiel in mijn broekzak voel trillen. Een sms.

Onbekend: Vergeet onze afspraak niet. Ssst mondje dicht en ik doe dat ook, David

Nou die sms was duidelijk genoeg. ‘Wie sms’t je?’ vraagt Emma. ‘Oh eh mijn broer.’ Zeg ik. ‘Wat zei hij?’ vraagt ze. ‘Zo? Nieuwsgierig? Hij vroeg of ik na school wat boodschappen wil doen.’ Zeg ik met een glimlach. En dat is ook echt waar. Op maandag doe ik altijd boodschappen. Emma knikt en samen lopen we het schoolgebouw in. Let’s do this!

Na een blokuur biologie hebben we eindelijk pauze. Samen met Emma loop ik de aula binnen. ‘Oe ik heb zin in een broodje met kip kerrie!’ zegt Emma enthousiast. Ik glimlach. We kopen beide een half stokbrood met kip kerrie en zoeken een leeg tafeltje op in de aula. Er is genoeg keus, want de aula is nogal leeg. Emma en ik zitten tegenover elkaar. ‘Hee lijkt het je leuk als ik mee boodschappen ga doen?’ vraagt ze. Ik knik. ‘Ja gezellig.’ ‘Top, en dan kan je daarna mooi je huis laten zien.’ Zegt ze. Ik verstijf maar knik dan toch. Fijn… mijn smoesjes raken op…

----------------------------------------------------------------------------------------------------

en? wat vinden jullie ervan? laat een berichtje achter met wat je ervan vind en wat je denkt dat er nu gaat gebeuren:) ben benieuwd naar jullie gedachtes:P

Xx