Bruised, but Loved

Hoofdstuk 28

Hoofdstuk 28

(Louise)

Noah komt op me af met het mes, met een blik op zijn gezicht die ik niet goed kan pijlen. Wat ik wel weet is dat mijn lichaam de spanning voelt. Hij komt nog dichterbij met het mes, maar tot mijn opluchting snijd hij de ty-raps los. Aan zijn gezicht is te zien dat het inderdaad bedoelt was om me angst aan te jagen. ''Waarom maak je me los.'' Zeg ik. Met mijn handen wrijf ik over mijn pijnlijke polsen. De ty-raps hebben er pijnlijk ingesneden, en er zijn rode lijnen zichbaar geworden door mijn pogingen om mijn handen los te trekken.

''Je kan toch nergens heen.'' Begint Noah. ''Plus dat je broer waarschijnlijk zo hier is en we hem iets meer willen laten schrikken.'' gaat hij met een grijns verder. Ik kijk hem verbaasd aan. Geen idee wat hij bedoelt te zeggen, maar het stelt me in ieder geval zeker niet gerust. ''Nou sta maar op.'' Zegt Noah. Ik weet dat het geen vraag is en doe dus wat hij zegt.

Voor mijn gevoel heb ik uren op die verschrikkelijk houten stoel gezeten. Ik zet mijn handen op de stoelleuning en zet me af.

Meteen zak ik in pijn weer terug op de stoel. Mijn hele lichaam doet pijn en is stijf van het zitten. ''Auw..'' Kreun ik.

''Niet zo piepen. Kom op opstaan jij.'' Zegt Noah ongeduldig terwijl hij op me af komt lopen, me bij mijn bovenarm pakt en me omhoog trekt. Ik sta nu op mijn voeten en Noah heeft me nog steeds vast.

Ik voel gewoon aan mijn lichaam dat ik geen kracht heb om te staan. Jake die me overal waar kon heeft geslagen en getrapt werkt daar ook niet echt aan mee.. Op dit moment voel ik me als een wandelende blauwe plek. Alles doet zeer. Ook de plek waar Noah me vasthoud, maar dat kan ook komen doordat hij me pijnlijk strak vasthoud.

''Laat haar maar zelf lopen. Moet niet zo moeilijk zijn zou je denken.'' Zegt Dimitri met een gemene glimlach op zijn gezicht. Ik weet niet of hij hoopt dat ik val, maar ik weet bijna zeker dat dat wel is wat er gaat gebeuren als Noah me los laat.

Noah doet wat Dimitri zegt. Voor een kort moment heb ik het idee dat ik mijn balans kan houden, maar door een klein duwtje van Noah is die balans ook weg en val ik hard op de grond.

De pijn in mijn ribben voel ik nu heftiger dan hiervoor. Ik had niet door dat ik zo veel last had van mijn ribben toen ik op die stoel zat, maar nu voelt het alsof elke keer als ik adem haal er een mes in mijn ribbenkast steekt. Ook de pijn in mijn hoofd is niet te harden. Ik word er gewoon duizelig van. 

''Sta op!'' Zegt Noah boos. Op mijn beurt kijk ik hem geïrriteerd aan.

''Denk je niet dat ik dat al had gedaan als ik de kracht er voor had gehad?!'' Zeg ik geïrriteerd terwijl ik nog een poging doe om op te staan. Zonder succes weeral.

Ik zie Noah op me af komen. Hij pakt me weer bij mn arm en trekt me overeind. Ik kreun van de pijn die weer door mijn hele lichaam trekt. Ik sluit mijn ogen, maar de pijn lijkt niet te verdwijnen. 

Noah sleept me naar de muur en duwt me er tegenaan. Ik merk aan mijn lichaam dat ik met mijn volle gewicht op hem aan het steunen ben. De muur geeft me meer zekerheid. Dus als Noah mijn arm weer loslaat kan ik tegen de muur blijven staan. Ik zoek dan ook alle steun die ik kan vinden bij de muur.

Er gaat een rilling door mijn lichaam. Ik begin het koud te krijgen. Ergens is dat ook niet zo gek. Ik draag nog steeds de kleding die ik aanhad naar de date met Dean. Alleen zit die kleding onder het zand, opgedroogd bloed en is het niet zo warm. Had ik maar een vestje mee genomen.. Dat was dan ook niet de eerste gedachte die in mijn hoofd opkwam toen ik het huis uit rende..

''Ah heb je het koud.'' Zegt Noah spottend. Als reactie rol ik met mijn ogen. Voordat ik doorheb wat hij doet pakt hij me pijnlijk strak vast bij mijn kin en knijpt. ''Let op je houding ja!'' Zegt hij ineens boos. ''Je hebt hier nog steeds helemaal niks te zeggen of te willen!'' Gaat hij verder. Het volgende dat ik voel is zijn vuist tegen mijn buik. Hij slaat me vol in mijn buik. Ik zak in elkaar van de pijn en lig weer op de grond.

''Hmm'' kreun ik van de pijn.

''Zei ik dat je erbij mocht gaan liggen?!'' Zegt Noah boos. Ik schud mijn hoofd. Hij pakt het mes uit zijn zak en mijn ogen worden weer groot. Noah zet het mes tegen mijn nek aan en brengt het langzaam omhoog. Het doet pijn, ik voel het mes in mijn huid in mijn nek snijden. Ik probeer omhoog te komen om aan het mes te ontsnappen en ik merk dat dat precies is waar Noah op doelt, want te pijn word minder als ik omhoog kom. Maar Noah brengt het mes nog verder omhoog.

Ik zoek steun bij de muur en probeer omhoog te komen. Door de pijn in mijn ribben is dit erg lastig en erg pijnlijk. ''Stop..'' Breng ik uit. Hopend dat hij luistert.

''Waarom? Geef me één reden waarom ik zou stoppen.'' Daagt Noah me uit

Ik voel dat mijn lichaam het niet trekt en weer naar beneden wil zakken van de pijn en zonder de energie. Doordat ik wegzak voel ik het mes weer snijden, en ik voel een klein straaltje langs mijn nek lopen. Met beide armen grijp ik de arm waar hij het mes mee vasthoud en probeer hem weg te trekken bij mijn nek.

''Noah.'' Hoor ik Dimitri zeggen. ''Het is goed zo. Voor nu.'' En nadat hij dat gezegd heeft haalt Noah het mes bij mijn nek weg en zak ik in pijn weer op de grond. 

(Jake)

Dimitri heeft de telefoon net opgehangen en als reactie gooi ik de telefoon woedend tegen de treurwilg aan. De telefoon springt van ellende uit elkaar. Ellende die ik nu ook door mijn hele lichaam voel. Hoe kon ik me zo laten gaan op Louise.. Door mijn toe doen is ze nu bij Dimitri en Noah, niet wetend wat ze met haar doen. Wat ik wel weet is dat ze daar niet veilig is. Ik hoop gewoon dat ze haar niet nog meer laten lijden, dat heb ik al genoeg gedaan. Ik zag haar het huis uit strompelen toen David me van haar aftrok. Het zou me niks verbazen als ze iets gebroken zou hebben.

''Wat zei hij?'' Hoor ik Dean zachtjes zeggen. Ik kan me voorstellen dat dit voor David en Dean bijna net zo verschrikkelijk moet voelen. ''Hij wilt dat we naar de verlaten loods in het westen van de stad komen. Hij zei dat ze Louise daar hebben.'' Begin ik terwijl ik David en Dean in hun ogen aankijk. ''Dimitri wil dat wij alle drie weer voor hem komen werken...'' David onderbreekt me

''Is dat zijn verdomde voorwaarde! En moest hij daarvoor Lou ontvoeren!'' Schreeuwt hij boos. Ik snap waar zijn emotie vandaan komt. Ook Dean lijkt het moeilijk te hebben met het onder controle houden van zijn woede richting zijn eigen broer. Met zijn vuist slaat Dean tegen een boom die naast hem staat.

''Dat is nog niet het enige. Als we ook maar iemand anders bij betrekken doet hij Louise wat aan.'' Zeg ik verslagen. Ik zie geen uitgang meer. Ik zie geen licht in deze situatie. Elke optie lijkt even hopelozer dan de volgende.

''Er moet een manier zijn!'' Zegt Dean. ''We zijn Lou net zo goed kwijt als we weer voor Dimitri gaan werken. Dat weten jullie net zo goed als ik.'' Zegt hij. En hij heeft een punt.

''Dan moeten we een goed plan bedenken. Een waterdicht plan om Lou te bevrijden zonder dat er gewonden vallen.'' Zegt David.

Dean en ik knikken instemmend. Ja dat moet gewoon. Er is geen andere optie...

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Aloha lezers!

Zijn jullie niet trots op mij?:D dit is gewoon dag 3 in mijn streak van uploaden. Ik moet zeggen ik ben best trots haha.

Ik zou het leuk vinden als jullie een reactie achter zouden laten!

Alvast bedankt

Wie weet dan morgen weer een deel:P