Liefdesverdriet.

Chapter 4.

Pagkatapos kong maghilamos at magshower, nahiga na ko sa kama ko para makapagpahinga. Gusto ko lang i-relax yung sarili ko after what happened this past few days. Nagsindi pa ako ng scented candle para lang feel na feel ko yung pagrerelax. May kasama pa yang sheet mask para naman magkaroon ng hydration muli ang natutuyot kong balat dahil sa mga stress ng buhay at kaibigan.

I closed my eyes, breathing in the scent of jasmine oil around the room. On a yoga position called, savasana or corpse pose, I tried to meditate and focus on my breathing and the state of my heart.

Flashes of his soft moist lips tenderly brushing against my ears down to my neck came flooding in like an avalanche.

FOCUS, Kaeli. FOCUS.

Suddenly, I remembered how his hands caressed my face, his fingers tousled my hair and so did I.

Inhale... Exhale...

And then I remembered the feeling of his tender touch and massage under my skin... how his hands slowly made its way to my...

I rose up from my "supposedly very relaxing" position in frustration.

DAMNNN.

Okay, I can't. I just can't.

Why do these memories of our "almost" love making keeps flooding in?

My heart raced like it's gonna break free from this cages inside.

"Yah! Ano ba Kaeli?! Best friend mo yun. Gago k aba?" I said to myself.

Awwww... BEST FRIEND.

Hindi pala sa lahat ng pagkakataon, masarap maging the best. Minsan, may circumstances na masakit din maging best... at yun ang time na matatawag kang isang hamak na BEST FRIEND lamang.

Pero ano ba? Bakit ba ako ganito makareact? Mahal ko na ba talaga siya? Kainis naman oh!

Bakit ba ganito ang tingin ko kay Kiel ngayon? Kung kailan dalawang taon ko na siyang best friend e saka naman ako nagging ganito. Tapos, galing pa akong break-up. Isang break up na hindi ko rin naman maintindihan ang dahilan kung bakit ko ba ginawa in the first place. Hindi naman ako trinato ng masama ng ex ko. In fact, napaka mapagmahal pa nung si Jude sakin. Binigay niya lahat ng pabor at pangangailangan ko bilang babae.

Pero bigla na lang isang araw...

OMG. That day.

That day when Kiel cried in front of me.

Nawalan ako ng gana nung makita ulit siya after ng isang buwan naming halos di naguusap. Yung time na umiyak siya sakin dahil namatay daw yung aso niya. Si Edgar.

It was Friday, hanggang alas otso yung klase ko nung nakita ko siyang nakaupo siya sa hagdan sa left wing ng building. Pinauna ko na nun sila Kate at sabi ko may dadaanan pa ko sa Department Chair office.

Dahan dahan akong tumabi sakanya, medyo awkward pa nga kasi isang buwan din kaming halos di nagkita at nagkausap. Ni sa text or chat wala kaming communication. Yun kasi yung time na nagselos si Jude sakanya dahil sobra daw kaming close ni Kiel. Kaya naisip ko munang dumistansya sakanya.

Pero I saw how dark yung aura niya nung nakaupo siya. Alam niyang makikita ko siya dun kasi lagi lang siya dun naghihintay dati.

"Kiel..." I said.

"Kaeli." Yun lang yung sinabi niya. Nung makita ko yung mukha niya na sobrang lungkot, kumirot yung puso ko. Naramdaman ko na parang may mabigat siyang dinadala.

"Anong nangyare?" I asked.

"Si Edgar..." Oh my god. Si Edgar. Yung asong binili namin. Alam niya kasing mahilig ako sa aso, pero bawal kaming mag-alaga ng aso sa bahay kasi nga maarte si mama sa dumi. Makalat daw yung aso.