„Kosmiczne Łzy" jest opowieścią, która przedstawia historię Oddziału „39", supereksperymentalnej drużyny, której postawionym zadaniem była walka z Bellatronami - starożytną rasą obcych, która toczyła wojnę z ludzkością o Białe Karły - bardzo małe, i...
Procedura startu została rozpoczęta. Vanessa przełączyła kilka przełączników na kokpicie i wylecieli przez ogromną, niebieską barierę próżniową. Statek był ciężki, powolny, i mało zwrotny – jak to typowy transportowiec. Mapa pokazywała 6 przeskoków do ich celu. Mieli przewieść jakiś ściśle tajny ładunek.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
("Biały" Karzeł)
-Hej, Nazyrg. -Mówiła Vanessa. -Poleć na J1818.0-1607. Pokażę Ci coś fajnego.
-Ale nie powinniśmy... no nie wiem... -Błądził skrępowany myślami. -Zająć się misją?
-Powinniśmy. Lecimy prosto do celu. -Tłumaczyła. -Zaufaj mi. I rozluźnij się.
Nazyrg przytaknął i przekierował rejs. J1818.0-1607 był dość niewielkim obiektem kosmicznym – gwiazdą neutronową. Była biała i posiadała dwa charakterystyczne, białe ogonki, przypominające fale, strumień energii po przeciwległych stronach.
-Ustaw przeskok na cel. -Tłumaczyła. -Będzie poza zasięgiem. Zbierzemy strumień energii z ogonków i powinniśmy się pojawić dokładnie w żądanym układzie. Energii powinno wystarczyć.
-W porządku. -Odparł, powoli operując drążkiem lecąc powoli w strumień, i omijając strefy szoku grawitacyjnego. Jeden błąd i statek byłby w ogromnych tarapatach. W najlepszym wypadku uszkodzeniu uległyby niektóre moduły, a w najgorszym – przy próbie powrotu na Superrejs – ich statek nie wytrzymałby przeciążeń. Zbliżał się do ogonka.
Skąd tyle o tym wiesz? -Spytał Nazyrg.
-Heh. Lata doświadczenia! -Odparła Vanessa, wskazując kciukiem na siebie.
-Wyglądasz na kogoś w moim wieku. -Powiedział Nazyrg. -Skąd zdobyłaś takie bogate doświadczenie?
-Nadgodziny! -Odpowiedziała żartobliwie.
-Hm. -Spojrzał z zażenowaniem. -A tak serio?
-A tak serio to nie mogę Ci powiedzieć. -Mówiła wymijająco. -Ale jak będziesz grzeczny, to obiecuję, że któregoś dnia Ci powiem! -Przekomarzała się.
Nagle statek zaczął się trząść.
-Tak powinno być? -Spytał Nazyrg.
-Tak, ale to coś innego. -Odparła Amelia. -Piraci. Cholera. Nigdy ich tu nie było. Nie w obrębie działań militarnych. Coś jest inaczej. Schodzimy do hangaru. Próbują nas wyciągnąć z Superrejsu.
Tak, jak powiedziała Vanessa tak zrobili. Nazyrg włączył autopilot. Obrócili się i udali się wzdłuż długiego korytarza, schodząc na dół. Czekały na nich dwa małe myśliwce przechwytujące. Miały kształt trójkąta ostrokątnego i w porównaniu, do molocha którym latali były demonami nie tylko prędkości, ale i zwrotności. Malutka katapulta „wystrzeliła" oba statki z dołu statku-matki.
-Przyznam Ci się, Nazyrg. -Mówiła Vanessa przez radio. -Nie wiem, co oni tutaj robią. Ale to nie są byle piraci. Żaden z nich nie atakowałby ogromnego statku transportowego, szczególnie militarnego. Nie odpuszczą, gdyby chcieli przejąć ładunek to po prostu zażądaliby okupu. Chcą technologii.
